Carbo

Je kon er op wachten hè…
In een paar blogs had ik het al over de schrijfworkshop waar ik afgelopen vrijdag dan eindelijk aan mee heb gedaan. Een paar dagen van tevoren kregen alle deelnemers een opdracht. Vervolgens kregen we elkaars verhalen te lezen voordat de workshop begon. Daar sloeg mijn twijfel toe. Ik vond het leuk om vijf andere verhalen te lezen. Allemaal knap geschreven en goed bedacht. Wat is dat toch met mij, dat ik dan meteen zoiets krijg van: Ik hoor hier niet tussen. Mijn verhaal slaat nergens op. En: Wat zullen ze wel niet denken?
Ik vond het spannend om naar de bijeenkomst te gaan, ik was zelfs een tikje zenuwachtig. Nergens voor nodig! Want, wat was het leuk! Erg leerzaam bovendien, vooral de schrijfopdrachtjes die we kregen en de feedback daarop. Ik zeg: Geslaagde bijeenkomst!

De opdracht die we vooraf hadden gekregen luidde:

“Het gaat om een spannende scène: Je hoofdpersoon wordt midden in de
nacht wakker. Er is iets niet in orde.
Verdeel de scène in drieën.
– Eerst de vage onrust
– Dan een vertragend gedeelte: flashback, gedachten, herinneringen,
gewone straatgeluiden, achtergrondinformatie of iets anders;
– En dan de reden van het ontwaken“

Mijn allereerste gedachte was: MamaMia.. hoe krijg ik zo’n verhaal in maximum 500 woorden gepropt? Vervolgens: Waar moet ik over schrijven en vooral ook nog eens, dat er een touw aan vast te knopen is?
Ik heb de opdracht een poosje laten liggen en tsja… vlak voor de deadline ben ik maar gaan zitten tikken wat in me opkwam. Et voilà, zie hieronder het resultaat.
Nou hè hè, eindelijk mogen jullie het nu dan ook lezen 😉

Carbo

Bám! Met een luide klap valt het ijzeren tuinhek achter mij in het slot. Ik schrik en sta even als aan de grond genageld. Een vaag gevoel van onrust bekruipt mij. Ik wuif het weg. Kom op zeg, ik laat me toch zeker niet op stang jagen door de sterke verhalen van vanavond in het plaatselijke café. Ze zaten me gewoon te jennen, pure bangmakerij, of jaloezie dat ik tijdelijk in het huis mocht wonen dat al zo lang leeg heeft gestaan.

Ik verman mezelf en open de huisdeur. Vanuit het niets schiet een zwarte kat langs mijn benen naar binnen.
“Huuu… jeetje Carbo, je laat me schrikken!”
Het beestje draait zich om en staart mij met felgele ogen aan.
Woorden van vanavond komen weer even bij mij op: “Wist je dat dieren ‘dingen’ waarnemen bij volle maan? Let vannacht maar eens op het gedrag van je kat.” Onzin, Carbo is gewoon jong en speels, niks bijzonders! 

“Kom,” zeg ik, terwijl Carbo mij gedwee volgt. “Als je braaf gaat slapen, mag je voor één keertje op het kleed naast mijn bed.” 
In mijn slaapkamer zijn de gordijnen nog dicht, ze hangen met grote ringen aan een roede die los dreigt te komen van de muur. Ik durf er niet te veel aan te komen. Morgen doe ik er iets aan, beloof ik mezelf. Nu is het te laat.
Ik duik mijn bed in. Daar kan ik de slaap echter niet direct vatten. Losse flarden van de café-verhalen dwarrelen door mijn hoofd.
Een ritueel… jaren geleden bij volle maan voltrokken… in jouw achtertuin. Een vrouw van jouw leeftijd! Vastgeketend met kettingen… Het was afgrijselijk! Het wie, waarom en wat, schiet me niet meer te binnen. 

Nonsens! had ik gezegd. Maar ik werd op fluisterende toon gewaarschuwd: “Ze zeggen dat je bij volle maan nog steeds het gerammel van de kettingen en het gegil van die vrouw vanuit jouw slaapkamer kunt horen. Heb jij daar al eens een volle maan meegemaakt? Zeg, durf jij er vannacht wel te slapen?” Dan voel ik het trekken aan mijn dekbed.
“Carbo!” schrik ik weer, “Hou op! Kssst, ga naar je kleed!”
Het geluid van tippelende kattenpootjes volgt en niet lang daarna dat van een aanhoudend spinnen, prrrr prrrr…. 
We vallen allebei in slaap.

Plotseling is er lawaai: gerinkel, een doffe plof en een schril gekrijs.
Wat gebeurt er?!
Met een schok zit ik klaarwakker rechtop in bed, verblind door een fel licht. Even ben ik versuft, maar dan overzie ik de chaos. Carbo is in een speelse bui het gordijn in geklommen. De gammele roe is bezweken. De metalen ringen van het gordijn zijn er van afgegleden en luid rinkelend op de houten vloer gekletterd. Het gordijn is met een doffe plof op Carbo terechtgekomen, die zich al krijsend uit de wirwar probeert te bevrijden. De volle maan werpt een felle lichtstraal naar binnen en vormt zwarte dreigende schaduwen op de vloer. 
Mijn hart bonst in mijn keel…
Wat zie ik daar ineens voor mijn raam?!

(En ja natuurlijk ben ik -heel stiekem- benieuwd wat jullie er van vinden… 😉 )