Drama!

Ik was even vergeten hoe ondraaglijke pijn ook al weer voelt.
Ik was even vergeten dat ik na mijn twee vorige grote operaties nog een paar dagen verdoofd lag dankzij een ruggenprik.

Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in “Ach mevrouw, het is een kleine ingreep. Ik doe dat zo even voor u en als het goed gaat mag u dezelfde dag gewoon weer naar huis.” Ik heb dat fluitje van een cent totaal verkeerd ingeschat. Voor de chirurg klopte de tekst waarschijnlijk wel, maar hij vergat er helaas even bij te vermelden hoe anders het voor de patiënt kan zijn. Wat een tegenvaller zeg!

Ik hoor mezelf nog met mijn grote mond beweren: Ik ga echt niet in dat ziekenhuis blijven hoor, ik kom dezelfde dag naar huis. Ik vier mijn verjaardag gewoon thuis. Mis. Hartstikke Mis.

Moest ik een paar weken geleden nog een spannend verhaal schrijven voor meneer de thrillerschrijver, had ik er nu zo eentje uit mijn mouw kunnen schudden. Blèèèh…wat een drama was mijn logeerpartijtje in het Erasmus. Het meest intrigerende vind ik nog altijd het hele narcose verhaal. Zo bizar hoe dat werkt, al denk ik altijd dat het niet werkt. In de operatiekamer kreeg ik een kapje over mijn neus en moest maar eens flink in en uit ademen. Intussen werden er allerlei stickers op mijn lijf geplakt en aan mijn infuus gerommeld. Het kapje zakte van mijn neus af. Zie je wel… daar gaat het al mis, zo’n kapje werkt dus gewoon niet. Dacht ik. Ik hoorde ergens in de verte iemand zeggen: “U wordt zometeen een beetje licht in uw hoofd hoor..” Het volgende moment vroeg een andere stem in de verte: “Mevrouw Groenewout… wilt u een ijsje?”

Dat dus.

Hoezo ijsje? Doe die operatie nou maar, dan ben ik er van af! Ik herinner me dat ik steeds weg viel in een diepe slaap. Iemand veegde mijn gezicht schoon en haalde een gesmolten ijsje bij me weg. Het bleek toch een écht ijsje, ik dacht dat ik het had gedroomd. Ik zakte weer weg en werd wakker op een andere kamer met Don naast mijn bed. Waar kwam die nou ineens vandaan?

Toen was er de pijn. De ondraaglijke pijn. Wat hadden ze in vredesnaam met mij uitgespookt. Het zou toch een kleine ingreep zijn? Het gevoel van loodzware basaltblokken in mijn buik en of werkelijk al mijn buikspieren waren afgescheurd. Bewegen kon ik niet, alleen muisstil op mijn rug blijven liggen. Bij iedere minuscule beweging schoten vlammende pijnscheuten door mijn lijf. Plassen was een regelrechte ramp, mijn bed uit, niet kunnen lopen zonder mijn buik met twee handen te ondersteunen, het gaan zitten op het toilet en dan weer opstaan. Bij het opstaan kreeg ik zoveel pijn, dat ik me direct moest omdraaien om te braken. Die eerste dag heb ik wel acht keer zo’n ingrijpend toiletbezoek gehad. Leeg was ik, totaal uitgeput en geveld door de pijn. Paracetamol hielp niet, morfine kreeg ik niet omdat dat niet bevorderlijk is voor het op gang komen van mijn nieuwe stoma.

Hoe kon zo’n ‘klein ingreepje’ zoveel impact hebben op mijn lijf. Klopte dit wel? Ik heb het elke dag meermaals gevraagd. Is dit wel goed? Wat hebben ze precies met mij gedaan? Als antwoord kreeg ik dat ik misselijk was van de narcose en dat de pijn waarschijnlijk kwam door het duwen en trekken aan mijn darmen. Ik kon het echter niet rijmen met hoe simpel de ingreep aan mij was uitgelegd. “Ik maak uw stoma los, ik knip een stukje van uw darm en ik naai weer een nieuwe stoma vast.”  

Vier opnamedagen stonden gepland. Mijn stoma moest eerst ‘lopen’, of zoals dat officieel heet: ‘produceren’. Natuurlijk deed die het niet. Ik zou ook weigeren met zoveel pijn en bovendien was ik meer dan leeg. Een stomaverpleegkundige kwam aan mijn bed om mijn stomawond te bekijken, dat zag er netjes uit vond zij. Er werd gepast en gemeten en nieuw materiaal besteld omdat de maat nu was veranderd, alles werd bij mij thuis bezorgd. Goed geregeld.

Op dag drie werd mij verteld dat ik naar huis mocht. Inmiddels begreep ik al lang dat pijn geen reden is om iemand langer te laten blijven. Een verpleegkundige fluisterde in mijn oor: “Ze hebben uw bed nodig….maar geen haast hoor, doet u maar rustig aan. Neem maar alle tijd!”  Ach, waarom verbaast mij dit al lang niet meer.

Bij mijn vertrek produceerde mijn stoma nog altijd niet en werd mij benadrukt het in de gaten te houden. Gebeurde er na drie dagen nog niets, dan moest ik onmiddellijk terugkomen. Pardon? Terugkomen? Ik zag nu al als een berg op tegen de reis terug naar huis. En oh…bofkont: Natuurlijk had ik geen enkele indicatie. Geen thuiszorg, geen wondcontrole, ik kon dat allemaal zelf. Ik vermoed dat er een code aan een ingreep vast hangt, net als bij de tandarts. Sommige codes worden vergoed, sommige niet. In mijn geval: aan mijn stomacode hangt geen nazorg.

Ondanks de comfortabele auto van mijn zusje, die mij kwam ophalen, was de terugreis naar huis beslist niet om over naar huis te schrijven. Hou op, schei uit! Thuis lag ik direct voor pampus op mijn bed. Alleen plat op mijn rug is het een beetje te doen.

De volgende dag is mijn stoma in beweging gekomen, tijd om te verschonen. Hoe doe je zoiets als je niet kunt staan van de pijn? Dit is haast niet te doen. Dit is niet normaal. Hier had beslist thuiszorg door een stomaverpleegkundige ingeschakeld moeten worden, ook om te controleren of alles er goed uitziet. Nou….dat zag het niet.

Tot mijn schrik constateerde ik dat mijn stoma zich helemaal had teruggetrokken, alsof het stukje darm -want dat is het- weer terug mijn buik in wilde. Een kuil in mijn buik…waar voorheen juist een bult. Klopte dit wel? Dit was niet zo toen de stomaverpleegkundige mij verschoonde. Ik kreeg mijn materiaal er niet goed op. Hoe krijg je een vlakke plakplaat in een kuil met hechtingen gefrommeld? Niet! Aanmodderen dus. En ja….met lekkage als gevolg. Mijn materaal past niet. Het was vrijdag…snel actie ondernemen, want misschien kon er voor het weekend nog iets geregeld.

Geloof me… ik heb werkelijk ie-der-een gebeld die ik maar kon verzinnen. Mijn huisarts is met vakantie, de assistente zei dat ik het Erasmus MC moest bellen.
Stoma-afdeling van het MC gebeld, die zei dat ik de poli moest bellen.
Poli zei dat ik de stoma afdeling moest bellen. Neeeeeejjjjjjjj!!!  “U wordt teruggebeld” (nee, natuurlijk niet!)
In die tussentijd belde ik zelf ook naar Careyn. “Ik heb hulp nodig en wel nu. Of in ieder geval in het weekend” Careyn had alle begrip voor de situatie, maar zei dat het MC dit had moeten regelen bij mijn ontslag. Toch deden zij hun best om iets voor elkaar te krijgen. Helaas, niet gelukt. Maandag bellen zij mij weer.

Ik heb de huisartsenpost gebeld, die verwezen mij naar het MC, aangezien ik recht heb op 24-uurs nazorg na een ontslag. Ik heb de SEH van het MC gebeld, ben daar drie keer doorverbonden en kreeg een verpleegkundige aan de lijn die mij vertelde dat mijn ingreep geen “Plus code” heeft en daar zit dus geen nazorg bij. Op mijn vraag hoe het zit met die 24-uurs nazorg, kreeg ik als antwoord: “Als u eenmaal bent ontslagen, kunnen wij niets meer voor u doen” Wel ging zij nog een chirurg raadplegen. ’s Avonds na achten belde zij terug en zei dat ik een tube kleefpasta mocht komen ophalen om mijn niet passende materiaal extra vast te plakken. En nee, het was niet nodig dat er naar mijn stoma gekeken werd, in het weekend doen ze daar toch niets aan. Bovendien, de chirurg had gezegd dat het niet ernstig genoeg is. Wilt u morfine? Nee! Laat maar! Kleefpasta? Laat ook maar!

@$!^%*!!!

Ik ben niet eens meer flabbergasted. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik voel. Ik ben klaar met het hele systeem van het Erasmus, het ge-heen-en-weer van het kastje naar de muur. Ik neem niet eens meer de moeite om een klacht in te dienen, ik spui mijn gal hier wel. Met het MC (of toch het “Het Systeem”?) ben ik nu werkelijk he-le-maal klaar.

Ik wens het beslist niemand toe hoor, maar toch vraag ik me af hoe degenen die mij nul op rekest gaven zich vandaag zouden voelen: 30 graden, plat op je rug op bed, niet kunnen bewegen door de pijn met lekkend stomamateriaal op je beurse lijf.

Zo. Ik heb gezegd. Sorry, ’t is een lang relaas geworden, maar ik moest het kwijt. Een ander heeft er niets aan, maar mij lucht het in z’n soort op. En stiekem hoop ik natuurlijk dat ik hier de volgende week zonder pijn, met passend materiaal om mijn goed genezen stoma, anders op terug kan kijken. (Het liefst ergens op een terrasje in de schaduw natuurlijk)

MAAR NU EVEN NIET