Mrs. & Mr.

Wat was het een mooie dag! Zoals ik in mijn vorige blog al vermoedde, een prachtige locatie en een geweldige ceremonie en een schitterend paar. Het was grijs en grauw toen we ’s morgens van huis vertrokken. Naar mate we dichter bij Brabant kwamen, klaarde de lucht op en brak zowaar de zon hier en daar al door. Eerst richting Bed & Breakfast, waar we allerhartelijkst werden ontvangen en ons mochten omkleden. Daarna meteen door naar het kasteel, zo’n anderhalve kilometer verderop. De ceremonie vond inderdaad plaats op de locatie waarvan ik in mijn voorgaande blog de foto al liet zien.

Wat was het een mooie, ontroerende, emotionele ceremonie zeg. Nooit eerder was ik op een bruiloft waar nagenoeg iedere bruiloftsgast een traantje moest wegpinken. Het officiële gedeelte werd uiteraard verzorgd door een (buitengewoon)ambtenaar van de burgerlijke stand. Verder werd het complete levensverhaal van het echtpaar op een bijzondere manier verteld door een professioneel vertelster cq. zangeres met een mooie bescheiden, heldere stem. De stukjes tekst werden omlijst door de pianist die met zijn witte vleugel aan de zijkant zat. Werkelijk treffende teksten, met direct daarna een bijpassend, bekend lied. Soms alleen wat herkenbare regels, soms een refrein. Muziek raakt en hier werd overduidelijk de meerwaarde voelbaar bevestigd van een gezongen lied in combinatie met muziek. Het kwam werkelijk bij alle gasten binnen.

Eén zo’n mooi verhaal ging over de tijd van mijn neefje-de-bruidegom toen hij op missie was in Irak. De gevaren die hij doorstond in oorlogsgebied, het vliegen én springen uit helikopters. Aansluitend werd een treffend couplet gezongen van Billy Joëls “Goodnight Saigon”
‘Our arms were heavy, but our bellies were tight..‘
Juist op dat moment vloog er daadwerkelijk een vliegtuig over, alsof het zo gepland was. Kleine Lio wees met zijn vingertje in de lucht en riep met een helder stemmetje: “Vliegtuig!” Zoiets raakt mij dan enorm.
En zo waren er zoveel kippenvelmomenten….

Na de ceremonie werden glazen met bubbels en een stukje bruidstaart, ook buiten, geserveerd onder een enorme “natuurlijke parasol” gevormd door bomen (struiken?) van Witte Regen.
Het diner vond weer in een andere overkapte buiten tuin plaats. Er stond een meterslange wit gedekte tafel met op de middenlijn een onafgebroken lange rij met glazen vazen gevuld met witte rozen, gipskruid en iets wat leek op olijventakken. In één woord schitterend. Ik genoot van dit alles, maar natuurlijk nog het meest van het bruidspaar. Wat zagen ze er mooi uit! Wat een knap stel! Wat voelde ik me super trots. Mijn neefje met zijn prachtige bruid. En verderop aan de lange tafel nóg eens: mijn neefje met zijn gezinnetje. Dubbeltrots, deze tante!

Een heerlijk diner was het….maar het nagerecht lukte mij niet meer. Ik liet het staan. Ik had die middag al te veel vage pijn gehad en dat werd nu alsmaar erger. Het gezelschap verplaatste zich na het diner naar de binnenplaats, waar een groepsfoto werd gemaakt. Toen daarna iedereen vertrok naar de locatie waar het avondfeest gevierd werd, zijn Don en ik er stiekem tussenuit geknepen. Ik hield het niet meer vol, hoe graag ik het ook wilde.

In de Bed & Breakfast heb ik de hele nacht met ontzettende pijn rondgelopen. Ik kon niet liggen en niet zitten, laat staan slapen. Na alsmaar overgeven, besloten we om vier uur onze spullen in te pakken er ook daar maar stiekem tussenuit te knijpen. Wel een verontschuldigend briefje achter gelaten voor de gastheren uiteraard.

Rond half zes passeerden we Dordrecht, niet ver meer van Rotterdam. Ik hoefde er niet eens over na te denken toen Don voorstelde: “SEH Erasmus?” Vanaf een parkeerplaats belde hij of we mochten komen, terwijl ik over de vangrail nog maar een gang van het diner loosde.

En zo zagen mijn bed and breakfast er voor en na de bruiloft eruit, de ene in Vugt, de andere in het Erasmusbed…

Na een CT scan, die al iets deed vermoeden over de pijn, werd een echo gemaakt. “Inderdaad… u heeft gelijk… hier zit weldegelijk een ontstoken galblaas!” Tjongejonge….. werden we/ik nu dan ein-de-lijk eens serieus genomen na al die tijd?!
Er werd direct gehandeld. Infuus erin, bloed afnemen, hartfilmpje, klisma en maagsonde via de neus om de maag nog verder te legen. Spoedoperatie! Het ‘ding’ moest eruit.
Ik kon niet meer helder denken of tegensputteren en liet alles maar over me heen komen. Ik liet me afvoeren naar de operatiekamer en vanaf dat punt herinner ik alleen het mij welbekende zinnetje: “Haalt u maar een paar keer goed adem door het kapje”
Daarna weet ik echt niets meer. De hele dag en nacht daarna zijn totaal aan mij voorbij gegaan.

De dag na de operatie werd ik losgekoppeld van alle draden en kon ik me weer vrij bewegen. Nou ja…vrij… De pijn die ik nu had, herken ik wel als ‘operatie-pijn’ een loodzwaar gevoel in mijn lijf, alsof ik een mega training heb gedaan en spierpijn heb. Het is een ander soort pijn, maar wel eentje die voor mij haast ‘logisch’ voelt.

Ik mocht naar huis. De operatie was geslaagd zonder complicaties en gelukt via vier gaatjes in mijn buik. Die wondjes behoeven nog even nazorg en de hechtingen lossen vanzelf op. Ook dat is mij inmiddels niet meer onbekend.

Op dit moment zit mijn eerste nacht thuis erop met een andere pijn, maar wel eentje waarvan ik weet ‘dit gaat over!’ Ik neem nu beslist morfine in, anders hou ik het alsnog niet vol. De gekke verhaaltjes die ik daardoor schijn uit te kramen neem ik maar voor lief. Ik weet er zelf naderhand toch niet veel meer van, al hou ik er wel Don gezellig(?) mee uit zijn slaap. Sorry Don, ook dat gaat vanzelf over.

Pfffff….. wat een nare rare zomermaanden zijn dit toch weer… volgend jaar graag een beetje normaal! Waar ik vóór de zomer dacht in augustus al lang weer opgeknapt te zijn, begint mijn herstel nu pas. Eindelijk! En de mooie bruidsfoto’s die ik zo hier en daar ontvang, verzachten het leed een beetje en zijn als pleistertjes op al mijn wondjes…