Queen B

Ik heb mij vandaag maar overgegeven en heb de weg van de minste weerstand gekozen. Oftewel: mezelf een redelijk pijnvrij dagje gegeven. Even geen “moeten zitten” en “moeten lopen”, zoals ik gisteren heb gedaan. Nee, vandaag heb ik het merendeel van de dag op mijn zorgbed doorgebracht. Als ik stil op mijn rug lig, voel ik geen pijn en dat is een zaligheid. Nadeel is alleen, dat ik dan weinig kan ondernemen.

Alleen voor een sanitaire stop en om even iets te eten, heb ik mij met de afstandbediening uit het bed laten duwen. Eventjes aan de eettafel, vervolgens twee keer heen en weer strompelen van de keuken naar de voordeur bij wijze van ‘beweging’. Mijn buik ondersteunend, want oh… die weegt loodzwaar. Ik heb een Teletubbie-buik, zo’n vierkantje, weet je wel. Alleen zit die niet bovenop mijn buik, maar aan de binnenkant en wel stevig vastgezet met tientallen krammetjes rondom -zo heeft mijn chirurg uitgelegd. Nou ja, behalve dat hij de Teletubbies erbij betrok. Die akelige krammetjes voel ik dus bij iedere minuscule beweging die ik maak.  Zelfs als ik hik, voelt het als een vlijmscherpe steek, of als ik mijn armen te hoog in de lucht strek.

Het klinkt misschien raar, maar de pijn die ik heb is min of meer mijn eigen keuze. Ik heb een voorraad morfine meegekregen uit het ziekenhuis. Als het aan de zaalarts lag, had ik die thuis moeten innemen om geen pijn te voelen. “Zonder pijn kunt u beter bewegen en dat moet u beslist gaan doen voor uw herstel” Mijn ervaring met deze morfine is echter, dat ik problemen krijg met mijn stoma, die stopt er accuut mee. Met als gevolg dat ik weer zo’n laxerend drankje moet gaan innemen, waar ik ontzettende krampen van krijg. En om over het uitkramen van wartaal en waanbeelden maar te zwijgen met die suffe morfine.

Het is dus eigenlijk kiezen tussen twee kwaden… en ik kies voor: géén morfine, dus geen bijwerkingen. Wel paracetamol met meer pijn en tsja… met meer “bedrust”, dat is dan maar zo. 

Ik prijs mij zoooo gelukkig dat Don deze week nog vrij is, ik had het in mijn eentje beslist niet gered. En ja, zo voel ik me dus daadwerkelijk Queen B. Quasi relax, leunend in mijn zorgbed in de huiskamer temidden van een bloemenzee en tientallen kaarten. Bijna genant!

Zoveel mooie boeketten staan hier in huis, maar ook een enkele fragiele roos-uit-eigen-tuintje van één van de benedenbuurvrouwen. Gisteren werd een doos bezorgd en toen ik die opende, steeg er ineens een grote gouden ster aan een gouden lintje uit op. Aahhhh…. mijn eigen ster, zo leuk! En dan al die attenties die op de deurmat bij de voordeur liggen… Zo hartverwarmend en ontroerend eigenlijk ook….zoveel lieve buren… ik waan mij in een warm bad in ons eigen appartement nota bene.

Aan kaarten heb ik ook geen gebrek, overweldigend soms. Al die lieve wensen en woorden, soms uit een totaal onverwachte hoek. Ik word daar dan echt stil van.  Don heeft twee lijnen gespannen, die vol kaarten hangen. Meerdere keren per nacht word ik wakker en soms kan ik de slaap niet direct meer vatten. Dan turen mijn ogen in het halfdonker langs de lange lijnen met alle bemoedigende teksten en dan weet ik: ik ben niet alleen, er wordt aan mij gedacht. Dankbaar voel ik me dan. En ook dat verzacht de pijn.

Een ‘nadeel’ van zo’n dagje Queen B als prinses op de erwt in bed, is dat ik toch alsnog een stukje wilde bloggen (want ja… donderdag hè. En ik wil toch een béétje regelmaat zien terug te winnen..) Het zitten aan mijn tafeltje valt mij echter best zwaar, ook al is dat op de juiste hoogte, ergonomisch verantwoord, ingesteld. Erg lang hou ik het niet vol, ik probeer dan ook snel te tikken 😉 

Ook voor nu nog geen uitgebreide blog dus, maar zomaar even wat regeltjes. Oh wacht, er is toch iets wat ik nog even wil toegeven, in tegenstelling tot mijn geklaag tijdens mijn ontbijt van vanmorgen. Ik zei toen: “Het lijkt wel alsof er maar geen schot in zit. Geen vooruitgang, niets! (mopper mopper…)”
Maar, vanavond bedacht ik me ineens dat ik amper een week geleden pas werd verlost van die akelige maaghevel. Ik kon niets, ik kreeg geen druppel vocht naar binnen en vast voedsel al helemaal niet. En nu, een week later, drink ik -voor mijn doen- aardig wat weg en heb ik best al wat kleine hapjes verdeeld over de dag naar binnen gekregen. Ook al is mijn smaak nog niet hersteld, ik doe mijn best. 

Weet je hoe dat met mijn smaak op dit moment werkt? Ik vergeleek het laatst met het kijken en luisteren naar een orkest. Ik zie het orkest, maar als het speelt, hoor ik alleen één viool.
Zo is het ook met een maaltijd, ik zie het geheel. Maar als ik een hap neem, proef ik alleen zout (of zoet, of bitter) -alleen één boventoon dus. Lastig eten zo. Maar als ik mijn thuiszorg mag geloven, is dat nog een nasleep van mijn verwijderde galblaas en komt het vanzelf weer goed. Daar vertrouw ik dan maar op!

Jeetje! Zit ik al met al toch weer langer hier aan mijn tafeltje dan mijn bedoeling was. Het is echt genoeg nu. Deze dame gaat weer even plat. Met een klein trosje lekker zoete druiven, uit het Westland uit een kasje van een vriendin van een vriendin 😉  Lekker zijn ze!