Nasleep

Enkele dagen nadat mijn telefoon van mijn nachtkastje uit het ziekenhuis is gestolen, werden er bijna dagelijks geldbedragen van mijn bankrekening afgeschreven. Dat gebeurde via een automatische incasso, waar ik overigens nooit toestemming voor heb gegeven. Het zijn afwisselende bedragen van rond de 50 en 130 euro. Zodra ik zie dat het van mijn rekening is verdwenen, geef ik opdracht tot “terugboeken”. Dat gebeurt gelukkig per direct. Ik heb van alles geprobeerd om de incassant te blokkeren en toekomstige afschrijvingen te laten weigeren. Helaas zonder succes.

Ik belde met de afdeling Fraude van mijn bank om er melding van te doen en om hulp te vragen. “Ach mevrouw, wat vervelend. Ik zie dat u dat wel steeds opnieuw de incassant blokkeert en de betaling als ‘weigeren’ opgeeft… Maar helaas is het waarschijnlijk zo’n groot bedrijf, dat blijkbaar allerlei foefjes kent om de boel te kunnen omzeilen. Zo weten zij steeds opnieuw op een slinkse manier bedragen te incasseren.” zei de tweede bank-meneer met wie ik sprak. Ja dus? En wat moet ik met deze wetenschap? Ik wil dat het stopt!

Wellicht kon collega nummer drie mij verder helpen, ik zou doorverbonden worden. Na een klik hoorde ik echter een robot-achtige stem zeggen: “We are sorry. An error has occured”, een tweede klik volgde en de verbinding werd verbroken.
Pffff…. ik had de fut niet om nog weer eens een uur aan de telefoon te hangen.

Meta Platforms Ireland Limited, heet het bedrijf dat al die niet te verklaren bedragen brutaal van mijn rekening afplukt. Meta is Facebook en dus ben ik de site van Facebook gaan afstruinen om betaalopdrachten te vinden. Niets dus. Na lang zoeken kwam ik op een site waar je aangifte kunt doen als er ten onrechte iets aan je berekend wordt. Dat was nog een gepuzzel, maar het is me uiteindelijk gelukt om alle afschriften van betalingen op te sommen en melding van vermoedelijke Fraude door te geven. En nee, natuurlijk heb ik daar (nog?) geen reactie op gekregen.

Inmiddels heb ik al mijn wachtwoorden gewijzigd van diverse sites en instanties waarop ik moet inloggen. Wonder boven wonder, sinds de afgelopen twee dagen is mijn bankrekening zowaar onaangeroerd. Het lijkt erop alsof de incasso’s zijn gestopt, maar ik durf nog niet hardop te juichen.

Vanmorgen heb ik alsnog contact opgenomen met de politie, zij adviseerden om een afspraak te maken om op het bureau persoonlijk aangifte te komen doen. Hmm.. dat is op dit moment een beetje lastig, ik kan nog altijd moeilijk uit de voeten. Desondanks maak ik die afspraak wel, zij het op termijn, want ik wil dat het hele verhaal ergens geregistreerd staat voor je-weet-maar-nooit. 
Wat een gedoe zeg. Van die dingen waar je nu niet echt op zit te wachten….

Verder gaat het redelijk, zo in mijn eentje thuis. Het was wel even wennen en vooral ongezellig nu Don weer aan het werk is gegaan. Vlak voor het weekend hebben we de poli van het EMC voor de zekerheid toch maar even geraadpleegd. Ik vond namelijk dat er totaal geen verbetering in mijn pijnklachten zat. Is dit ‘normaal’, hoort dit bij de aard van de ingreep? Of zou het zo onderhand wel minder moeten zijn? Wanneer is iets zorgelijk? Dat soort vragen.

Om half tien ‘s morgens werd ons beloofd dat we binnen een uur teruggebeld zouden worden. Dus niet.
Om één uur belden we zelf nog maar eens. “Het is erg druk. Ik zal zo even de arts raadplegen, die belt u dan terug,” kregen we als antwoord.
Om drie uur belden we weer met het oog op het wisselen van dienst. Degene die ons eerder te woord had gestaan was er nog en herhaalde enigszins kribbig, dat de arts ons terug zou bellen. 
‘s Avonds deden we nog een laatste poging. De verpleegkundige die toen opnam, kon niets terug vinden in de overdracht. -Stoom uit mijn oren!-
Niemand was op de hoogte dat wij hadden gebeld, laat staan dat er überhaupt een arts was geraadpleegd. “Wat slordig! Ik ga er persoonlijk achteraan en bel u zo terug.” beloofde deze dame.
Terwijl ik het al lang had opgegeven en mijn geduld was gereduceerd tot ver onder nul, hield zij zich wel aan haar woord.

Allereerst bood zij haar excuses aan dat een en ander was verlopen zoals vandaag, dat had nooit mogen gebeuren. Wij hadden al lang teruggebeld moeten worden. Zij nam het nogal hoog op en ging haar leidinggevende hierover informeren. Toen zij dat zo zei, kon ik het niet laten om haar sarcastisch toe te bijten: “En u gelooft zelf dat daar dan iets mee wordt gedaan?! Ha ha, écht niet! Ik ben het vertrouwen in de gang van zaken op het gebied van afhandeling van klachten in het EMC al heel lang geleden kwijt geraakt. Er wordt totaal niets mee gedaan! Er loopt nog een serieuze klacht van een jaar geleden om maar te zwijgen over de tientallen missers die er deze zomer nog eens bij zijn gekomen. Communicatie? Luisteren? Ik geloof er niet meer in!”

Even had ik een waas voor mijn ogen en even liet ik me zomaar gaan. Even had ik geen zin om in alle redelijkheid te denken “ach, maar deze mevrouw kan er ook niets aan doen”.
Een ogenblik was het stil aan de andere kant van de lijn. “Ik beloof u… ik maak hier écht werk van…”

Verder vertelde ze dat zij een arts had gesproken. De pijn na zo’n behoorlijke ingreep als deze is ‘normaal’. Wat ze er niet normaal aan vonden, was dat ik alleen maar paracetamol als pijnstillers gebruikte. “Mevrouw… dat kan écht niet! Zeker niet omdat u recentelijk meerdere operaties achter de rug heeft. Heus u heeft beslist iets sterkers nodig. Al zou u dat maar op één moment van de dag doen.” Ik legde haar mijn bezwaren tegen het gebruik van morfine uit en benoemde met nadruk de problemen die het met mijn stoma veroorzaakt. Daar had zij wel begrip voor, maar toch….

Uiteindelijk kwamen we tot een soort compromis. Ik neem nu één keer per dag een snel- en kortwerkende soort morfine tablet, die dan na 4 uur is uitgewerkt (Ik zou er zes per dag mogen, maar brrrr…)
Zaterdag ben ik begonnen om (tot nu toe) ‘s morgens zo’n tabletje in te nemen, zodat ik -inderdaad- met iets minder pijn wat makkelijker kan gaan douchen, aankleden, ontbijten en iets langer rechtop kan zitten. ‘s Middags hou ik me dan gedeisd.

Eind volgende week staan er controle afspraken gepland bij mijn stomaverpleegkundige en chirurg. Toch komt mijn huisarts morgen tussentijds langs om naar mijn operatiewond te kijken. Ik vond dat daar maar rare bubbels onder het oppervlak zitten te krengen (littekenweefsel of vocht?), bovendien is de huid hier en daar rood en kriebelt het erg (genezing?) 

Fijn, of beter gezegd: geruststellend, dat er voor het weekend nog even naar gekeken kan worden. Ik vind het maar lastig dat er zoveel onduidelijkheden zijn. Dat is het nadeel van een spoedoperatie. Normaliter krijg je bij een vooraf geplande operatie allerlei informatie en weet je wat je kunt verwachten, qua ingreep, pijn, herstel etc. Maar bij deze operatie ging het allemaal zo snel, dat er van voorbereiding geen sprake was. Bovendien was de informatie achteraf ook summier om niet te zeggen nihil.  ‘n Beetje jammer, het geeft me het gevoel dat ik zo achter de feiten aan hol.

Ik heb besloten dat ik alle naslepen maar op de koop toe neem en geloof waarachtig dat ik stukje bij beetje het vertrouwen in mezelf weer terug begin te vinden. Komt goed! 😉