Gold

Ik meen dat ik ooit in een van mijn blogs, toen we net verhuisd waren, een foto heb laten zien van de kleinste van de twee slaapkamers in ons appartement. En zo niet, het is een kamertje waarin van alles en nog wat -achter gesloten deuren- opgeborgen is, maar dat allesbehalve geschikt is als logeerkamer. Zoals de indeling nu is, met aan de beide lange zijden wandkasten, past er amper een logeerbed in het middenpad. Of je zou het bed ertussen moeten schuiven, ingeklemd tegen de zijwanden aan. Om dan in dat bed te komen, zou je een duikvlucht moeten nemen vanuit onze mini ontvangsthal. Ik zie het al voor me, hi hi… dan zetten we daar een klein trampolinetje neer voor onze logeergast, die zich dan met een boog het bed in mag zien te lanceren. Arme logee.

Een van de wanden wordt in z’n geheel in beslag genomen door zo’n kastenwand met schuifpanelen, waarvan één paneel een reusachtige spiegel is, je weet wel. Helemaal aan de linkerkant, daar waar ik het minst kom, ligt een groot deel van mijn verleden. Mijn leven op zes planken. Gut, dat klinkt in ieder geval beter dan: mijn leven tussen zes planken…zeg nou zelf 😉

Ik hoef die deur maar opzij te schuiven en ik zie er een bron van inspiratie. Niet altijd hoor. Ik denk ook weleens als ik ‘m open schuif: Kanonnen, wat een zooi! Ik moet dat nodig eens gaan uitzoeken en afvoeren. Wanneer ik zoiets denk, schuif ik meestal -met een ‘swipe naar links’- gauw de deur er weer voor. Ander keertje maar! Aha, zou het daarom zijn, dat ik er het minst kom van alle kasten?

Toch dook ik vorige week ineens weer in dat deel van de kast. Ik zocht er iets in een vlaag van weemoed. Aanleiding was een nummer dat op dat moment werd afgespeeld in de jaarlijkse “Top 2000”, zoals altijd in de laatste dagen van december. Als ik thuis ben, vind ik het wel leuk om daar naar te luisteren. Pure nostalgie! Nu klonk het nummer Gold van een Britse popgroep uit de beginjaren tachtig. Tussen alle disco-beats, glitter, felgekleurde -zo niet fluorescerende- kleding doken zij ineens op. Vernieuwend en totaal iets anders. Mooie mannen in stijlvolle pakken: Spandau Ballet. Ik was op slag fan.

Ik luisterde naar hun muziek op cassettebandjes die ik afspeelde in de auto, net zo lang tot het geluid bibberig en vals begon te klinken. Dan trok ik de, door het vele afspelen, vastgelopen tape als een lange sliert uit de cassetterecorder en moest die zien te ontwarren. Soms lukte dat, maar meestal had ik pech en moest ik een nieuw bandje zien op te nemen. In deze huidige tijd van streamen en downloaden, is het haast ondenkbaar dat we die cassette-ondingen gebruikten. Het werkte evenwel. Ach, die goeie ouwe tijd, het had wel wat!

Afijn, ik zocht in de kast dus een boek van Spandau Ballet. Of nou ja boek, eigenlijk is het een programmaboek van een van hun concerten. Niet dat ik er ooit ben geweest, maar de vriendin van mijn zusje wel. Oh, wat was ik destijds jaloers op haar. Ik had simpelweg de tijd en de middelen niet om naar een concert te gaan. Ik moest het echt hebben van TV-beelden om bij weg te zwijmelen. Tot ik op een dag ‘De Ruil Van Mijn Leven’ met haar maakte. Voor die tijd dan hè! Nu zou ook ik wenkbrauw-ophalend denken: “Waar gáát dit over?”
Het gaat ook eigenlijk nergens over, maar we waren er allebei blij mee. 

In die periode vierde Brabantia hoogtij met hun plakplaatjes met foto’s van al hun keuken en badkamer-artikelen. Die plaatjes kon je dan in een daarvoor bestemd verlanglijstje plakken. Zodra je verkering had, begon je te sparen voor je uitzet. Herkenbaar?
Ik had ik alles verzameld in blauw, maar wilde na verloop van tijd overstappen op een andere kleur.

Zo ontstond de ruil. De vriendin kreeg mijn blauwe pedaalemmer waar ik vanaf wilde en die  precies paste bij haar verzameling Brabantia blauw. Ik kreeg het programmaboek vol info en foto’s van Spandau Ballet. 

Lang verhaal kort: ik zocht dus dát boek in de kast, maar vond het niet. Laat ik zeggen: ik vond het op dat moment niet, maar Ik weet zeker dat het ergens ligt. Vaak is het zo dat als je iets zoekt, je het niet vindt. Zoek je er niet naar, dan kom je het vanzelf tegen. Dus laat maar.
Er dwarrelde wel iets anders uit een map die ik van een plank af haalde, het leek een blanco A4-tje. Pas toen ik die van de vloer opraapte en omdraaide, bleek het een certificaat te zijn van mijn deelname aan een assertiviteits-training. Lang geleden, ergens begin jaren 90.

Gut ja…assertiviteit.. Dat haperde in mijn verleden inderdaad nog wel eens.
Ik moest leren opkomen voor mezelf.
Tegenwoordig weet ik door alle jaren heen en opgedane ervaringen wel van mij af te bijten als het nodig is. En daar waar ik nog al eens twijfelde aan mezelf, sta ik nu beslist steviger in mijn schoenen. Ik ben in dat opzicht wel gegroeid, durf ik wel te stellen. (Fijn, dat dat nou eens niet over mijn kledingmaat gaat 😉 )

Hoe toevallig en grappig dat precies op dat moment het refrein van het nummer van Spandau Ballet uit de woonkamer klinkt! Ik zing luidkeels (arme buren) mee:

Gold!
Always believe in your soul
You’ve got the power to know
You’re indestructible
Always believe in
Cause you are gold… 

Misschien een beetje overdreven dat indestructible ofwel onverwoestbare, maar oké. Want, een kneusje hier, een behoorlijke deuk daar.. Ik kom in ieder geval steeds terug.
En ja, dat is op z’n Westlands gezegd: Toch wel goud!