Blauwe Zone

Januari vind ik altijd zo’n serieuze maand. Het serieuze leven wordt weer opgepakt, zo lijkt het. Het contrast met de feestelijke decembermaand is duidelijk zichtbaar én voelbaar. Beetje bij beetje verdwijnen de laatste -al dan niet knipperende en gekleurde- sfeerlichtjes in de huiskamers waar ik stiekem naar binnen gluur als ik er voorbij loop of rijd. Ook bij ons thuis is het licht weer serieus, functioneel en vooral helder, zodat ik weer kan zien wat ik doe. 

Sfeerlichtjes waren leuk en gezellig hoor, daar niet van. Het gaf mijn ovenschotel zo’n mooie warme kleur, terwijl -ie in werkelijkheid iets donkerder had gemogen en iets meer dan beetgaar. Ook gaf het sfeerlicht een iets ander beeld van mijn make-up foundation, waardoor ik er in het daglicht, een tikje te oranje, als een wandelende winterpeen bij liep. Oké ietsje overdreven, maar wat ik er mee zeggen wil: sfeerlicht vertekent en verdoezelt.

Het januari-licht van vandaag verdoezelt allesbehalve. Het is streng en confronterend, vooral toen ik vanmorgen langs de spiegel liep. Zo dan! Ik ben ineens wel erg aanwezig! Het geeft een goed gevuld beeld, zeg maar.

Het is maar goed dat ook mijn bezigheden per januari weer van serieuze aard zijn. Het is gedaan met mijn guilty pleasures van de vorige maand: het wegzwijmelen bij foute kerstfilms tijdens verloren uurtjes. Ik ben er wel klaar mee. Terug naar de echte wereld. Ik wil weer in beweging komen en dat gaat mij gelukkig steeds beter af. Hier en daar had ik al een dansles opgepikt en in januari ben ik weer begonnen met zelf wekelijks dansles geven. Heerlijk dat dat weer kan!

Samenkomen, muziek, dansen, plezier hebben, het geeft een mens meer dan ‘alleen maar’ die paar uurtjes dat je er mee bezig bent. Het werkt door, de rest van de dag en misschien nog wel langer. Na al mijn dansjaren heb ik meer dan genoeg ervaring opgedaan om te zien wat het effect ervan kan zijn. En toevallig werd ik er ook nog eens met mijn neus bovenop gedrukt in een aflevering van een Netflix-serie.

De reportagereeks is niet nieuw, maar de titel trok mijn aandacht: “Live to 100: secrets of the Blue Zone”. Ik heb me nooit echt verdiept in dit fenomeen, maar aangezien ik januari tot serieuze maand heb bestempeld, ben ik gaan kijken. In vier afleveringen neemt een Amerikaans schrijver en ontdekkingsreiziger de kijkers mee op onderzoek. Geen wetenschappelijk onderzoek overigens, maar nieuwsgierigheid naar de vraag waarom mensen in bepaalde gebieden in de wereld langer, gezonder en gelukkiger leven. Ze worden er relatief vaak 100 jaar of ouder.   

Een arts en onderzoeker die als eerste het grote aantal honderdjarigen in Sardinië ontdekte, omcirkelde de gebieden op een kaart met een blauwe pen. Mede door het uitlopen van de blauwe inkt, ontstonden er letterlijk blauwe zones. Sindsdien wordt met “Blauwe Zones” cq. Blue Zones een afgebakend gebied aangeduid, waar de bevolking een specifieke levensstijl en leefomgeving deelt en waar mensen meetbaar langer leven.

Er is heel veel informatie over dit onderwerp te vinden op het internet. De Netflix reeks laat ‘slechts’ beelden zien van vier streken in de landen Japan, Italië, Griekenland en Costa Rica.
Zeer uiteenlopend, maar er zijn wel degelijk overeenkomsten.

Wat opvalt is, dat de bewoners in hun leefomgeving voortdurend gestimuleerd worden om te bewegen zonder erbij na te denken. De wegen zijn steil, waardoor het lopen en doen van alle dagelijkse dingen al een sport op zich is. Veel werk wordt met de hand gedaan in plaats van met behulp van mechanische apparatuur. Opgeteld zijn alle bewegingen bij elkaar een workout op een natuurlijke manier.

Ouderen (van ver in de negentig, of zelfs van honderd) staan nog altijd vroeg op en doen wat zij gewend zijn te doen. Hun motto is: “Zorg ervoor dat je een doel hebt waarvoor je iedere dag uit je bed wilt komen.” Zij lijken te weten waarvoor zij leven, wordt in de reportage gesuggereerd. Zij zijn nog productief, maar drukken ook dagelijks een pauzeknop in. Geen stress! ‘s Morgens bezig, ‘s middags vrij -rust brengt tevredenheid-, dan is er tijd voor ontmoetingen: zomaar even een praatje en een drankje. 

Door geïsoleerd te zijn van modernisering -geen sociale media-, zijn mensen er écht voor elkaar. Niet alleen wordt dit samenzijn gekoesterd, er wordt ook in geïnvesteerd. Zo wordt veel aan vrijwilligerswerk gedaan. Dat geeft vreugde en ook het gevoel ‘van betekenis’ te zijn voor de ander. In elk geval is gezelschap van anderen of het regelmatig samen tijd doorbrengen, van groot belang. 

Samen eten, muziek maken, zingen, dansen, praten, lachen, plezier hebben…. Het geeft een gevoel van verbondenheid. Ik zag de beelden niet alleen in de reportage, maar herinnerde ze ook nog van toen Don en ik samen op vakantie waren in Griekenland. 

Verder wordt er waarde gehecht aan tradities en normen. Bovendien is er respect voor elkaar en voor familie. Ook is er ‘geloof’, het maakt echter niet uit welke religie. Als je maar ergens in gelooft, want dat herinnert je er aan om dankbaar te zijn -zo wordt verondersteld.

Al met al wordt een beeld geschetst van honderdjarigen met een positieve kijk op het leven. Ouderen die hun dagelijkse leven leiden, waarin zij hun balans hebben gevonden in  wat en hoeveel zij eten en doen.

Er komt in de reportage uiteraard veel meer aan de orde. Ik heb het laatste deel nog niet gezien, maar het heeft wel indruk op mij gemaakt. Bij de punten die ik hier boven heb aangehaald, kan ik mij voorstellen dat die werkelijk zouden kunnen bijdragen aan een lang(er) leven. Zo niet, een tevreden leven. Het lijkt haast té simpel. Waarschijnlijk niet voor dáár in die gebieden. Maar voor hier? Nu, in deze tijd? Pff… ik geef het een ieder te doen.
Het zet me wel serieus aan het nadenken….

Het bovenstaande in acht genomen, plus er vanuit gaande dat “alle kleine beetjes helpen”, maak ik toch haast wel een kans om honderd worden? Of op z’n minst achtennegentig?