Luz del Dia

Zeg nou zelf: Klinkt “la luz del dia” niet vele malen mooier dan “daglicht”?

Mijn Spaans is al lang niet meer wat het geweest is. Losse zinnen en woorden weet ik nog wel, maar het simultaan vertalen van een Spaanstalige film of serie, gaat me absoluut niet lukken. Een paar weken geleden was ik bezig met het voorbereiden van mijn dansles. Met het oog op de naderende lente zocht ik dansen en muziek die daarbij passen. Bij toeval ontdekte ik een klein grappig dansje op een net zo klein grappig Spaanstalig liedje.
Inderdaad: la Luz del Dia.
Van het kleine beetje Spaans dat nog ergens in mijn geheugen is blijven hangen, kon ik ongeveer begrijpen waar de tekst over ging.

La luz del día
Cayó sobre la noche
Y llena de alegría
Todos los corazones

Hay luz
En mi mente
Hay luz
En mi cuerpo
Hay luz
En mi alma

Het betekent:

Het daglicht
Viel in de nacht
En vol vreugde
alle harten 

Er is licht
In mijn gedachten
Er is licht
In mijn lichaam
Er is licht
In mijn ziel

Nou, is dat niet een geschikt lentedansje?
“Het is niet heel erg moeilijk“, hoor ik mezelf tijdens de les zeggen.
Tegelijkertijd valt het mij zelf op, dat ik dat wel erg vaak zeg.
’t Is niet helemaal eerlijk, want ja natuurlijk: als je eenmaal weet hoe een dans gaat, dan is -ie inderdaad niet moeilijk.
Dus, de ‘truc’ zit ‘m in het onder de knie krijgen. En in mijn specifieke geval: het aan de man brengen. Beter gezegd: aan de vrouw (waar zitten al die dansende mannen toch?) 

Dat dansen(d) aanleren lukt mij meestal wel (“altijd” klinkt zo zelfingenomen). Nu moet ik er wel bij zeggen, dat ik beslist een stel voorbeeldige ‘volgelingen’ heb. Letterlijk volgers! Want, als ik de mist in ga, gaan we geheid met z’n allen. Dat komt omdat iedereen mij braaf nabootst. Soms kan dat hilarisch zijn. Bijvoorbeeld als ik de kriebels heb achter mijn oor. Dan staan er ineens veertien dames met hun handen achter hun oor. Op de maat van de muziek, dat wel.

Ik ga nog altijd met plezier naar mijn dinsdagochtend dansdames, een trouwe en hechte groep. Zij zijn mij allemaal even dierbaar. Drie van hen, zogezegd ‘de groepsoudsten’, hou ik iets meer nauwlettend in het oog. Zij hebben namelijk de respectabele leeftijden bereikt van 89, 91 en 93 jaar en zijn van het kaliber: Still going strong. Al is dat soms in een langzamer tempo en met bewegingen die aangepast zijn aan wat zij kunnen behappen. Zij zijn in ieder geval wel van het type: “Niet zeuren, maar doorgaan” en “Niet klagen, maar dragen”. Ik heb bewondering voor deze dames.
Wat mij betreft, zijn zij ook hét voorbeeld van de positieve invloed die dans en muziek op lichaam en geest hebben. Oók/zélfs op latere leeftijd! 

Dans zet niet alleen hun lichaam in beweging, maar ook hun denkvermogen.
Opgepast: Coördinatie! Welke kant moet ik op?
Ik dirigeer ze, in vierkwartsmaat of walspassen van links naar rechts en van achteruit naar vooruit. Alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, gaan de armen -liefst op de maat van de muziek- omhoog, opzij of juist omlaag. Ze doen het gewoon! Señoras bravas, olé!

De groep heeft een jarenlange volksdans ervaring achter de rug. Doordat hun docent was gestopt met lesgeven, waren de dansers ineens ‘stuurloos’. Vandaar dat ik werd benaderd om het roer over te nemen en dat deed ik met plezier in november 2018.
Ondanks dat de dames aardig wat gewend waren op dansgebied, moesten ze in het begin even omschakelen. Mijn manier van lesgeven was niet alleen anders, ook de dansvorm die ik geef verschilt met de dansen waarmee zij vertrouwd waren. Sommige dansen die ik hen aanleer, hebben een meditatief karakter. Dat vertel ik ze niet op voorhand, dat zou dan zo opgelegd zijn. Liever laat ik ze zelf ervaren wat een dans met ze doet. Zo ontstaat er vanzelf iets. Of niet. Ook dat kan.

Het is toch vele malen mooier als iemand zelf zegt: “Ik word er helemaal stil van. Wat een rust….” Hoe anders is dat dan wanneer ik van te voren gezegd zou hebben: “Van deze dans worden we stil van binnen.” Ik kan je op een briefje geven: dat geeft júist aanleiding voor gekakel.
Dwars door de muziek heen: “Voel jij al iets?” 
Wég magisch moment….
En ook dat is helemaal prima.
Ik ben geen strenge juf (denk ik….)

Ik laat maar gewoon gebeuren wat gebeurt. Soms lijkt het alsof er storm op komst is. Ik herken het van de kinderlessen die ik in een ver verleden gaf. Dan heerste er een bepaalde onrust en waren de kindertjes drukker dan anders.
Sommige van deze dames kunnen er ook wat van. Echt! Ik moet daar stiekem wel een beetje om lachen. Ach, het geeft niets. Op zijn tijd mogen we allemaal weer even kind zijn, niks mis mee.
Wat ook voorkomt: als zij ontroerd zijn, dan ben ik dat dubbel… 😉

Voorafgaand aan de uitleg van de dans La Luz del Dia, lees ik de Spaanse tekst voor. “Huh? Wat zegt ze?”. Direct daarna volgt de vertaling. “Ooh…wat mooi!”

De eerste twee ‘klanken’ laten we voorbij gaan.
Op de derde, wat langere klank blijven we stilstaan en maken we een kommetje van onze handen. Met een scheppende beweging doen we alsof we uit de diepte van de nacht een beetje van het daglicht oppakken.
Dat brengen we dan omhoog en boven ons hoofd laten we het los en laten we het daglicht over ons heen vallen.
Daarna start de dans met twee walspassen….

Ik geef jullie de muziek, wie erop wil dansen mag zelf een choreo verzinnen. Sluit je ogen, doe alsof niemand naar je kijkt….vier het lengen van het daglicht….dans de lente!
Of:  je vraagt aan mij of ik het je wil leren. ‘t Is niet moeilijk hoor  😉

 klik hier voor de muziek: La Luz del Dia …

… en vergeet nooit: “Er is geen nacht zó donker, of er komt weer daglicht….”