In memoriam

“Oma, heb jij verkering?” er wordt gegniffeld bij die vraag.
Oma krijgt een blos op haar wangen, haar ogen stralen.
Zonder aarzelen antwoordt zij glimlachend: “Ja!”
De kogel is door de kerk. Hè hè, het is eindelijk officieel: “ze gaan met elkaar”. 

Het is ontroerend. Wat zeg ik: het is prachtig als twee mensen, die alleen zijn, elkaar op latere leeftijd weer vinden. Vroeger -en dan bedoel ik écht vroeger (jaren veertig) waren zij jeugdvrienden. Een onbezorgd leven. Tot de oorlog uitbreekt.
Een oorlog waar later zelden tot nooit over gepraat zou worden. Té traumatisch, té pijnlijk.
Wel werd verteld over het noodgedwongen vluchten. Met gevaar voor eigen leven verjaagd worden uit je geboorteland, omdat je er nu ineens niet meer thuishoort. Wegwezen of vermoord worden… 

Zij vertrok eerder dan hij. In 1953 bracht hij haar naar het enorme schip dat haar ver weg uit de Tropen voer. Eenmaal in Nederland verloren ze elkaar uit het oog.
Ze trouwden allebei en kregen gezinnen zonder dat van elkaar te weten.
Begin zeventig waren ze, toen zij elkaar voor het eerst weer ontmoetten.

Onmiddellijke herkenning, blij, verrast na zoveel jaar.
Gedeelde jeugdverhalen, nostalgie, dikke pret.
Vele malen “Oh ja… en weet je nog toen…?”, gevolgd door samenzweerderig gegiechel en nog meer ouwe koeien uit de sloot.
En ook zijn reactie: “Ach, ben jij toch met hém getrouwd? Ja, ik herinner me hem nog wel. Leuke vent, sportief ook.”
“Bijna vijftig jaar, hij overleed vlak daarvoor“, had zij geantwoord.

In het prille begin voelde zij zich soms ongemakkelijk. Alsof zij zich schuldig voelde dat zij nu “al” iemand (terug) had gevonden met wie zij het (meer dan)heel goed kon vinden.
Best gek, want waarom zou ze? Wie bepaalt nou hoe lang iemand eerst alleen moet zijn om opnieuw vlinders in je buik te voelen? Want, geloof mij, die vlinders fladderden echt wel! Geen twijfel, dat was overduidelijk te zien en te merken. Leuk toch?

Wij hadden er geen problemen mee, wij moesten er wel om lachen. Bovendien: Waarom zou zij de rest van haar leven alleen ‘moeten’ zijn, als samen met z’n tweetjes veel gezelliger is.
En dat was het! De laatste tien jaren van haar leven bracht zij samen met hem door. 

In mei 2016 blies zij in haar slaap haar laatste adem uit.
In mei 2024 blies hij in zijn slaap zijn laatste adem uit.

Zonder “ontrouw” te zijn aan mijn vader:
Bedankt voor de mooie jaren die u met mijn moeder heeft doorgebracht.
Bedankt dat u niet alleen in haar, maar ook in onze levens bent gekomen.

Het boek is nu dicht…
…de herinnering blijft