Wil wil wel

“Wil wil wel”. Kent iemand het programma nog?
Anders gezegd: “Herinnert u zich deze nog..nog..nog?”

Om het het geheugen even op te frissen: “Wil wil wel” was een radioprogramma van de Veronica Omroep Organisatie in de jaren 1982 – 1992. DJ Wil Luikinga presenteerde het, vandaar de naam. Een veelgehoorde kreet die destijds vaak quasi ad rem -en flauw- aangevuld werd met: (Wil wil wel) ”….maar Wilma wil niet”.

Hetzelfde geldt voor de slogan “Herinnert u zich deze nog..nog..nog?” -ook veel gehoord.
Een jingle die jarenlang door Veronica werd gebruikt om een ‘gouwe ouwe’ op de radio mee aan te kondigen. Tegenwoordig zie ik het zinnetje nog regelmatig voorbij komen op de social media kanalen, vaak gevolgd door kiekjes uit de oude doos.

Ach die goeie ouwe tijd! Ik had mijn kleine transistor radiootje nog. Met zo’n antenne die ik eerst helemaal moest uitschuiven en ‘m in allerlei richtingen moest draaien om het geluid van de ruis en het gekraak weg te krijgen. Vlak bij het raam neerzetten hielp ook. Of bij de leidingen van de verwarming, zo had ik op de een of andere manier meer kans op bereik. Dat afstemmen duurde even, maar dan eindelijk: muziek! Het had wel wat, dat blik-achtige geluid. Of nou ja..eigenlijk afgrijselijk, maar je deed het er mee. Gewoon een tandje harder zetten.
En dan de onverbiddelijke stem van mijn moeder daar bovenuit: “Záchter! Denk aan de buren!”
Soms zei ze er ook nog bij: “Je bent niet alleen op de wereld!”
Ja ja, uit dát tijdperk stam ik nog. Rekening houden met anderen. Wat een contrast met nu.

Ik zit aan het tafeltje voor mijn opengeslagen deur en het is werkelijk geen moment stil buiten. Dan heb ik het niet eens over de metro die met regelmaat voorbij raast en het vaarverkeer op de Waterweg, maar wel over het straatverkeer. Auto’s die met open ramen rijden en waar muziek uit klinkt. Soms een stevige beat, een Hollandse meezinger, Arabische klanken, er zit van alles tussen. Ook zoeven er bellende fietsers voorbij. Nee, niet qua fietsbel maar qua telefoongesprek. Zeg, was dat niet verboden?
Aan de overkant zijn schilders bezig met het opknappen van de kozijnen van het flatgebouw. De muziek die vanaf hun steiger komt, wordt door de wind regelrecht mijn huiskamer in geblazen.

Pas als het één momentje helemaal stil is en het mij opvalt dat ik alleen het getik op mijn toetsenbord hoor, ben ik afgeleid. Huh, wat vreemd… waar is iedereen?
Dan zie ik een jongeman lopen met op zijn hoofd een koptelefoon, druk bezig met zijn telefoon in de hand. Hij heeft totaal geen oog voor de jonge moeder die haar kinderwagen de bocht om duwt en zijn richting in loopt. Ik zie het van twee kanten gebeuren. “Hee joh! Je bent niet alleen op de wereld!” wil ik wel naar hem roepen, toch doe ik het niet. Ik kijk wel uit. Voor je ‘t weet komt hij terug en slingert -ie vanavond als het donker is een rauw ei tegen mijn raam. Bemoeizuchtig mens!

Zo zeg… Weer gelukt: ik ben lekker afgedwaald! 
Terug naar ‘Wil wil wel’.

Die titel was helemaal niet bedoeld als verwijzing naar een radioprogramma of een DJ.  Oké, het is een beetje misleidend. Als ik het woordje ‘mijn’ er voor had gezet, dan was het meteen duidelijk geweest. “Mijn wil wil wel”. De eerste ‘wil’ staat voor: verlangen, intentie, streven, geestkracht…etc. – er zijn nog zat alternatieve woorden, dus vul maar in. En ja, daar komt een zinnetje achter: (mijn) Wil wil wel…, maar mijn lichaam niet.

Want zo is het maar net. Ik wil van alles, ik doe van alles, ik zoek mijn grenzen op, soms een klein beetje verder, soms misschien een beetje té… Dan moet ik ‘even’ van alles laten.
Ik ben me echt wel goed bewust van de dingen die ik doe en laat. Ik ontkom er echter niet aan, dat het een enkele keer wat langer duurt voordat ik weer ben ‘bijgetankt’. Meestal zijn het de drukke, actieve, lange avondprogramma’s -die ik overigens aardig vol kan houden- maar die mij de volgende dag de das omdoen. Dan piep ik wel even anders… 

Gisteravond was dus een behoorlijk lange avond in Delft. Om 23:00 uur ben ik afgehaakt, ik voelde dat het genoeg was voor die dag. Jammer dat ik dat seintje niet een half uur eerder door kreeg, want ik moest nog zeker ruim een half uur terug naar huis rijden.
Zou je zoiets kunnen trainen? Net als bij eten: stoppen met eten vlak voordat je volledig verzadigd bent. Hoe noemen de Japanners dat ook alweer? 
O ja (ik moest het even opzoeken):  “Hara hachi bu”, ofwel: eet tot je 80% vol bent. De methode zorgt ervoor dat je niet te veel eet met alle positieve gevolgen van dien. 
Ik zou zo’n “Hara-energy-level-bijna-bereikt” methode wel willen leren. Waar kan ik me aanmelden?

Na gisteravond past op zo’n dag als vandaag een reclameslogan voor een vliegmaatschappij aardig bij mij: “Fly now, Pay later!” (of waarschuwden ze hier vroeger LSD-gebruikers mee? Hoe zat dat ook alweer?)
Mijn lijf voelde vanmorgen bij het wakker worden alsof ik na het parachutespringen de dropzone heb gecrasht. Geloof me: ik wéét hoe dat voelt (ik schreef erover in “Bo goes para”)
Ik voel me brak, gebroken en moe. Gelukkig kan ik het vandaag rustig aan doen, op een even heen en weer voor een tandarts controle’tje na dan.  Veel meer komt er niet uit mijn handen vandaag.

Ik wil wel…maar nu even niet.