Métier

Wat is jouw métier? vroeg de consulent die tegenover mij zat vriendelijk. Hij keek mij doordringend aan.
Ehm….mijn métier?
Ik ben op dit moment senior secretaresse, antwoordde ik.
Nee, dat bedoel ik niet, zei de consulent.

Wat bedoelde hij dan? Oké, mijn baan als secretaresse was tijdelijk. Bedoelde hij mijn beroepen hiervoor? Jeetje… dat varieerde nog al. Ik begon als Stewardess bij een Rijnvaart-maatschappij. Daarna was ik: verkoopster bij een juwelier, internationaal telefoniste/receptioniste/telexiste bij diverse bedrijven, danslerares op diverse locaties en jarenlang medewerker Bureau Reserveringen en Congresorganisatie bij de TU in Delft.
Op dit moment was ik dus secretaresse bij een Grafisch ontwerpbureau, een minder belastende baan tot ik mijn studie Danstherapie had afgerond aan het Conservatorium in Enschede. Wat de toekomst daarna voor mij in petto had, wist ik niet.

“Ik denk dat je mijn vraag niet goed begrijpt. Ik vraag je niet naar je huidige beroep, of waar je nu mee bezig bent. Ik vraag naar waar jij warm voor loopt. Wat doe je het liefst? Wat zou je écht willen. Dat kan en mag gerust iets totaal anders zijn dan wat je nu doet hoor! Haal je voldoening uit de zaken waarvoor je jezelf op dit moment inzet? Ben je je bewust van je talenten? Dus nogmaals: Wat is jouw métier, waar ligt jouw hart?”

Even hoorde ik het stemmetje van mijn geweten in mijn hoofd: “Nee zeg! Denk je dat je baas echt blij met jouw eerlijke antwoord zou zijn Bo?”

Dankzij mijn werkgever zat ik hier per slot van rekening. Alle personeelsleden kregen dit traject van persoonlijke ontwikkeling en loopbaanbegeleiding bij het gerenommeerd bureau, waar ik nu zat, aangeboden. Ik kon dan toch kwalijk zeggen dat ik eigenlijk totáál iets anders zou willen doen?

Ik vond het lastig om een concreet antwoord te geven en wist alleen maar losse flarden uit te kramen als: “iets betekenen voor mensen” en “iets doen met mijn creativiteit”  Dingen die later ooit aan de orde zouden kunnen komen, als ik als danstherapeut en (parttime)dansdocent aan de slag kon gaan -dacht ik er vluchtig in mezelf bij.

Ik ben mijn toenmalige werkgever nog altijd dankbaar dat ik indertijd het hele coaching-gebeuren heb mogen volgen. Het heeft me echt heldere inzichten gegeven, zelfs na zoveel jaren werkervaring. Nadat ik het traject had doorlopen, besefte ik dat mij een reuze spiegel was voorgehouden. Daarin zag ik niet alleen mijn sterke punten, maar ook mijn zwakke plekken -mijn valkuilen. Ik zag hoe mijn gevoel voor humor -in een positieve zin- combineerde met mijn vermogen om iets door te zetten. En zo waren er nog heel veel meer dingen waar ik mee geconfronteerd werd, sommige herkenbaar, sommige verrassend en achter sommige zette ik een vraagteken. Er viel beslist iets te verbeteren, te leren en te ontwikkelen. Maar hee…. ik heb het nu over vijfentwintig jaar geleden hè!

Zoals ik net al zei: ik had geen idee wat de toekomst voor mij in petto had. Dat is maar goed ook!

De grote omslag was, toen ik op een bepaald moment mijn zakelijke carrière verruilde voor een totaal andere. Inmiddels was ik afgestudeerd en gaf danstherapie sessies en andere danslessen. Daarnaast ben ik een aantal jaren in de verstandelijk gehandicaptenzorg gaan werken (Totaal niet gehinderd door enige kennis…) Vervolgens ben ik mij gaan specialiseren in de zorg en begeleiding van personen met een stoornis in het Autisme Spectrum.

Ik hoor het mezelf toen nog tegen de consulent zeggen: “iets betekenen voor mensen”. Ik zeg nu: Gelukt!
Hetzelfde geldt voor mijn opmerking “iets doen met mijn creativiteit”. Ook hier zeg ik: Gelukt!
Uit ervaring weet ik: een diagnose mag misschien hetzelfde zijn of klinken, echter geen mens is hetzelfde! Ieder individu, al dan niet met een (zelfde)diagnose, vereist een andere benadering. Als je het mij vraagt: een begeleiding die persoonlijk, menselijk, respect- en begripvol is. Zoiets vergt aandacht. In de eerste plaats goed kijken en luisteren, daarnaast ook creatief denken en handelen! 

Ik had mijn métier gevonden!

Tsja… en dat mijn gezondheid de oorzaak was van een abrupt -vroegtijdig- einde aan mijn carrière, dat zag niemand aankomen.

Inmiddels werk ik al acht jaar niet meer, waarvan de eerste jaren volop in het teken stonden van “hoe overleef ik dit alles?”. En zie hier, ik ben er nog en er is zowaar iets creatiefs in de afgelopen jaren ontstaan: mijn schrijven.  

Stelt u mij uw vraag vijfentwintig jaar na dato nog eens meneer-de-consulent:
Wat is jouw métier?
Dan zal ik u antwoorden met: Met dans, schrijven en met ál mijn (levens)ervaringen iets betekenen voor andere mensen. Al is dat voor hen misschien slechts ‘zomaar een momentje’, dat maakt mij niet uit. Die ene glimlach, daar doe ik het al voor.
Niet voor eigen gewin, meneer, maar omdat dáár mijn hart ligt. 

En ja, natuúúrlijk stel ik de (gewetens)vragen nu ook aan jullie:
Wat is jouw métier?
En? Gelukt?
😉