Confused?

Ooit was er een TV-serie waarvan de naam me nu even niet zo gauw te binnen schiet. Aan het eind van iedere aflevering klonk er dan een voice-over, die zei: “Confused? You won’t be….after the next episode of….”

Ik dacht niet dat ik dat zinnetje nog eens zou zeggen in het Erasmus MC. Ik dacht dat ik daar nu wel klaar was.
Maar toch…. daar zat ik dan op een bankje bij het raam in één van de brede gangen bij de ingang van het MC. Uit pure frustratie met een cappuccino met veel, heel veel cacaopoeder erop gestrooid (ik schoot uit met die stomme poederbus) en een zwart kaascroissantje. Of nou ja, heel erg donkerbruin. Ik zou ‘m zelf afgebakken kunnen hebben. Kon me niets schelen, verkoold of niet, uit pure frustratie heb ik het ding gewoon opgegeten.

Vanmorgen moest ik mij om half elf bij de radiologie melden voor een echo. Die echo in navolging van de eerder gemaakte CT scan, plus op advies van de radioloog. Je zou zeggen: zelfde afdeling, ik ben er op advies van, dus dan weten ze wel waar naar gekeken moet worden. Ik zelf kijk echter nergens meer van op. Ook niet naar de tijd. Ik weet dat half elf gerust half twaalf kan worden. Ik ‘bofte’, ik werd om kwart over elf naar binnen geroepen, slechts drie kwartier uitloop.

“Me-vrouw Groe-ne-wout!!” klonk het ergens achter in de gang. “JA!” riep ik terug.
Een jongedame stond in de deuropening en verblikte of verbloosde niet toen ik haar goedemorgen wenste. Sterker nog, ze zei daarna ook helemaal niets en zette zwijgend allerlei flesjes bij een computerscherm. Naast het tafeltje stond een bed. “Ik neem aan dat ik erop moet gaan liggen? Kan ik mijn kleding gewoon aanhouden of moet mijn jurk uit?” vroeg ik zelf uiteindelijk.
“Kan gewoon omhoog” mompelde de jongedame terug.
Prima. Ik ging liggen en trok mijn jurk omhoog. “Moet mijn stoma zakje er niet af? Is dat niet handiger?” vroeg ik voor de zekerheid. “Nee.” klonk het kort maar krachtig en vervolgens verliet ze de ruimte.

Daar lag ik dan. Lekker in een gekoelde ruimte. Een zacht monotoon slaapverwekkend geruis van de airco -denk ik- op de achtergrond. Zeg, waar blijft die echo-maker? Ze zullen toch niet eerst koffiepauze houden? Het duurde en het duurde….en ja hoor, prompt doezelde ik in slaap. Gênant! Ik werd wakker omdat ik ineens gerommel naast me hoorde en in de bebrilde ogen van een baardmans keek. “Oh, sorry…goedemorgen”, verontschuldigde ik mij.
“Echo van de buik”, kreeg ik als reactie terug.

Zou baardmans weten dat er aan die buik een soort van mens vast zit?
Brrr… koud! Oh hij is al begonnen. Fijn dat hij dat even aangeeft…. maar-niet-heus.
Gefrutsel op mijn buik met het echoapparaatje.
“Zeg… kan dat ding eraf?”
“U bedoelt mijn stomazakje? Jawel hoor, moet ik alleen even gaan staan. Heeft u een beetje water voor mij?”
“Daar is de kraan”, baardmans dirigeert mij een hoek in.
Man van weinig woorden.

Ik kijk mee op het scherm. Wat grappig. Ik kan me zo voorstellen hoe leuk het is als je daar dan ineens een klein foetusje tevoorschijn ziet komen. Dat wil zeggen, als je zwanger bent natuurlijk. Ik zou me werkelijk te pletter schrikken als ik nu iets met vingers op het scherm zou zien verschijnen. Maanlandschap is het. Ruis op het beeldscherm dat me doet denken aan vroeger onze eerste TV-beelden, als de antenne niet goed stond.
Dan zie ik gekke zwarte bolletjes, waarvan eentje best wel groot lijkt. Ik heb er geen verstand van, want wat is groot? “Vorig jaar zaten op die plek ontstekinkjes” zei ik. Geen reactie. Mond houden Groen, denk ik bij mezelf.

Na het maken van een paar screenshotjes (denk ik), stopt baardmans het heen-en-weren met het apparaatje op mijn buik en kijkt mij aan. Of nee… kijkt hij nou langs mij heen? Ja, warempel.
“Ze moeten maar een scan maken” zegt hij kortaf.
Ik ben verbaasd. “Een scan? Maar deze echo is juist naar aanleiding van een scan”
“Ja, dat weet ik ook wel” zegt baardmans en vervolgt: “Maar ik zie niets, of ik weet niet waar ik naar moet kijken.”
Hè? Schiet mij maar lek.
Wat waren die zwarte vlekken dan? Was dat niets? Of was het iets wat eigenlijk niets is? Help!

“U hoort het wel van uw arts. Heeft u een reservezakje bij u?”
Ik ben even overdonderd. Oh… stomazakje! Ja natuurlijk heb ik reservemateriaal bij me, altijd. Ik knik en zeg: “Ik moet er alleen even een spiegel bij pakken”
“Hebben we niet” bromt baardmans kortaf.
“Heb ik zelf” -als hij kort kan, kan ik het ook.
Prompt verdwijnt hij achter een scherm en hoor ik een deur dichtklappen.
Nou…daar sta ik dan. Lekker klungelig zo bij dat bed. Ik denk maar één ding: Weg hier!!

Vlak bij de uitgang is een ‘healthy food’ restaurant. Inmiddels heb ik toch wel trek, want voor de zekerheid had ik vanmorgen niet ontbeten.
En zo zit ik dus op het bankje en herkauw mijn croissantje.
Pfff….Wat is er nou precies gebeurd daar bij die radioloog???  

Hoe worden die lui eigenlijk opgeleid?? Leren ze niet dat het grootste aandachtsgebied De Mens is en niet De Kwaal of Het Lichaamsdeel? Zo van: communiceren hoeft niet hoor, als je je werk maar goed uitvoert. Of zou het weer eens te wijten zijn aan De Werkdruk? De wachtkamer zat helemaal vol… Mag geen excuus zijn -vind ik.

Het is inmiddels lunchpauze als ik het gebouw uitloop. Op het pleintje bij de ingang van de metro staan diverse foodtrucks. Haha… die tegenstrijdigheid! Binnen healthy food en hier buiten zie ik op de bankjes en muurtjes alleen maar mensen genieten van een frietje of iets dat lijkt op een broodje met een mega-hamburger. Snacks it is! Met een zwerm krijsende meeuwen op de loer….het lijkt een Hitchcock film remake van The Birds.

De metro komt precies aanrijden als ik het perron op wandel. Ik vermoed het ergste en dat blijkt niet geheel onterecht: VOL. Ik kan er nog net bij. In de eerste de beste coupé zit een groep jonge jongens, ik schat rond de vijftien, zestien jaar. Eentje in een fluorescerende groene korte broek staat direct op als hij mij ziet en gebaart dat ik op zijn plek mag. Aahhhh…. ze bestaan nog! De rit van Dijkzigt naar Maassluis West is elf haltes en de hele weg naar huis gniffel ik om hun stoere verhalen. Iedere halte stapt er weer een verse horde jongelui in. Er wordt gepropt… ‘t ken net 😉 Een zweem van zonnebrandlucht komt voorbij. Op naar het strand met zijn allen!
Heel even vraag ik me af: “Hoe zou deze overvolle metro straks aan het eind van de dag ruiken?” Brrr laat maar, ik wil het niet weten.

Zo, ik ben weer thuis. Mijn retourtje Rotterdam-avontuur zit er weer op voor vandaag. 
Wijzer geworden? Nee.
Verbaast het me? Nee.
Confused? I won’t be after the next episode…. when my surgeon is telling me that ……
(to be continued)