1957

Nooit geweten, maar wij zijn van het zelfde bouwjaar.
‘s Morgens om 09:40 word ik geboren. Diezelfde middag al, gehuld in laagjes glanzend wit satijn en tule, druppelt het wijwater uit het doopvont over mijn voorhoofdje. Meneer pastoor prevelt mijn naam: Brigette, dochter van Jozef en Maria. (Ja! Deze namen zijn echt.)
Thuis valt het Haarlems Dagblad met als ondertiteling “oprechte Haarlemsche Dagblad” op de deurmat. En kijk, daar op pagina 9 rechtsboven sta jij als nieuwkomer verpakt in kleurrijke staniol. Je bent fris en fruitig, jong en oud vinden jou “Mmmmmm” en jouw naam is Fruit tella.

Ik weet dit, omdat ik op mijn verjaardag een linkje naar het Haarlems Dagblad van mijn geboortedag kreeg. Zo gedateerd en zo geestig! Die krant uiteraard.

Ik had alleen geen idee wat staniol was, dat heb ik net opgezocht. Wiki schrijft dat het  bladtin of tinfolie is. “Zeer dun gewalst tin dat vroeger als verpakkingsmateriaal werd gebruikt. Het werd ook gebruikt op een drager van papier en werd dan aangeduid als zilverpapier. Tegenwoordig wordt voor dergelijke toepassingen hoofdzakelijk het goedkopere aluminiumfolie gebruikt. Stanniool komt nog steeds voor als wikkel rond de kurk en hals van wijn- en champagneflessen en soms ook bierflessen. Het materiaal werd door Edison gebruikt als geluidsdrager in de eerste uitvoering van zijn fonograaf.”

Naast het wereld- regionaal- en plaatselijk nieuws, trekken meerdere reclame advertenties mijn aandacht. Gedateerd en leuk om te zien. Sommige producten herken ik nog en van andere weet ik dat ze al lang niet meer bestaan. Neem deze hieronder bijvoorbeeld. Ach… en de bijgevoegde oproep is helaas actueler dan ooit.

Eerst over kauwgom, dat destijds als het ware al werd gepromoot.
Beter gezegd: het kauwen.
Tegenwoordig, anno tweeduizend-nu, stelt hoogleraar en neuropsycholoog Erik Scherder hierover het volgende: “We moeten blijven bewegen als we kunnen bewegen en we moeten blijven kauwen als we kunnen kauwen.“  In zijn colleges legt hij uit dat uit onderzoek blijkt, dat het kauwen van o.a. kauwgom een verbetering geeft van de hersenactiviteit. Dat heeft alles te maken met de doorbloeding van delen in de hersenen die te maken hebben met geheugen en aandacht. “Kauwen kun je zien als lopen”, vertelt hij enthousiast en licht vervolgens toe: “Het verhoogt de hartslag en er is een lichte toename van de bloeddruk. Dit veroorzaakt een activatie van bepaalde delen van de hersenen. Als er niet meer gekauwd wordt, is dit funest voor de doorbloeding in de hersenen.” Of met andere woorden: Train je hersenen door te kauwen, het stimuleert je geheugen en maakt je alert! 

Dan is er dat advertentie-aanhangsel van de ANWB over ‘de schillen en de dozen na het aangenaam verpozen’.
Anders gezegd: zwerfafval.
Op dit moment bestaan er nog veel meer en diverse initiatieven die zich inzetten om zwerfafval te voorkomen. Zo is er bijvoorbeeld eentje die een campagne voert die de strijd aangaat tegen kauwgom op straat. Nee, dat gaat niet bepaald over het al kauwend op straat lopen, maar meer over: Waar laat je dat uitgekauwde stuk kauwgom? Het initiatief vindt, hoewel het lastig is om exact te duiden hoeveel kauwgom er in Nederland op de grond ligt, dat elk kauwgompje er één te veel is. Bij metingen blijkt dat de gemiddelden variëren per gebied van 3 stuks tot 16 stuks per m2. Dat is best wel iets om een keer bij stil te staan. Nu bijvoorbeeld.

Gut, wat ben ik vandaag belerend bezig. Waar zo’n oude krant al niet toe kan leiden hè?
Toch is het best grappig om alle nieuwsberichten en advertenties die op mijn geboortedag zijn geplaatst te lezen. Het roept zowel “O ja!” als “O ja?”-momenten van herkenning en verbazing op, zeg maar. Ik zou veel meer dan honderd woorden over één zo’n krantenpagina kunnen tikken, vermoed ik. Vrees niet, dat ben ik heus niet van plan. Nee hoor, ik maak het mij ietsje makkelijker: Een beeld zegt immers veel meer! Dus laat ik eens een ‘gezellige’ advertentiepagina uitkiezen en de woorden (commentaar wellicht?) die het oproept aan jullie eigen beleving over laten.

Hoewel….niet helemaal. Nee natuurlijk niet, ik kan het niet laten om over tenminste één advertentie toch iets te zeggen. Hilarisch! (Hihihi, nu ineens valt mij op dat de advertentie bovenaan toevallig van ene Hilarius is… 😃 -maar daar gaat het niet om).
Ik doel op linksonder: de ‘Tana mevrouw’ in haar schattige zomerjurkje. Als ik het goed begrijp moet ik, als ik de zon in stralende charme de loef af wil steken, witte schoentjes dragen. Whahaha… geen wonder dat die zon zich zo vaak verstopt deze afgelopen dagen. Het ligt aan mijn grauwe gympen, die ik hoognodig even moet pimpen. Eens kijken of ik nog een laag zomers wit tevoorschijn kan toveren vanonder het zandstrand en opgedroogde modderplassen-door-de-regen-vlekken. Nou ja, ik niet. Tana misschien wel. Zij is ietsje ouder (9 jaar) dan ik, heeft meer ervaring, dus zij zal het wel weten.

Kom maar op Tana, we zullen die zon eens een poepie laten ruiken!