Roept u maar!

Nummer twaalf! klinkt het vanachter de toonbank.
Ja dat ben ik! reageer ik, terwijl ik het papiertje uit het nummertjes-apparaat verfrommel.
Roept u maar, zegt de slager met een knipoog.
Heel even krijg ik de baldadige neiging om echt keihard TWEE SCHNITZELS!! te roepen, maar ik beheers me.

Zijn er nog meer mensen die dezelfde richting op moeten? Wie willen er met mij meerijden? Roept u maar!

Als ik je ergens mee kan helpen, je weet me te vinden hè. Ik zou zeggen: Roept u maar!

Zo, hier ben ik dan. Begrijp ik goed dat er een probleem is met je printer? Roept u maar!

Hierboven staan zomaar wat voorbeeldjes die me te binnen schieten met dat ene zinnetje ‘Roept u maar!’ Ik heb er eens een tijdje op gelet en het viel me op dat het her en der best nog wel gebruikt wordt. Grappig eigenlijk, want van sommigen die het zeggen, vermoed ik dat zij de herkomst niet eens weten. Zij hebben het ‘van horen zeggen’ klakkeloos overgenomen. 

Ik doe dat ook hoor, ik neem uitspraken net zo goed zomaar over. Alleen wil ik dan op een bepaald moment tóch weten wat de betekenis precies is en waar het vandaan komt. Dat zal waarschijnlijk wel liggen aan dat analytisch kronkeltje in mijn karakter, of simpeler: ik ben gewoon nieuwsgierig. En filosofisch… dat ook.

En ja natuurlijk weet ik wie de geestelijke vader is van ‘Roept u maar!’ Ik herinner me hem voornamelijk nog van zijn laatste jaren tot hij in 1976 op 77-jarige leeftijd overleed. Een voormalig bakker, zanger en uiteindelijk sneldichter die onder zijn artiestennaam Willy Alfredo optrad op bruiloften, partijen en TV.

De man stond er om bekend dat hij op elk woord een rijm kon bedenken. Tijdens optredens riep hij naar zijn publiek in de zaal: “Roept u maar!” Als er dan een woord volgde, maakte hij daar razendsnel een gedichtje over. Ooit werd hij zelfs benoemd tot de officiële hofdichter van Sint Nicolaas, omdat hij rond pakjesavond overstelpt werd met duizenden verzoeken om gedichtjes te maken.
Op zijn briefpapier stond: “Met de snelheid van een torpedo, dicht voor u Willy Alfredo”

Roept u maar! werd en is nog steeds een begrip. Nu ik er over nadenk, pas Ik het zelf nog al eens toe. Toevallig deze week nog tijdens mijn dansles.

Het was de laatste les voor de zomerstop. Een beetje met mixed feelings, die zomerstop bedoel ik. Ik realiseer me dat er juist in de zomerperiode behoefte is aan ‘iets te doen hebben’. Veel ouderen krijgen minder bezoekjes omdat (klein)kinderen en andere visites op vakantie zijn. Ik begrijp wel dat het dan juist fijn zou zijn als mijn danslessen gewoon door zouden gaan.

De afgelopen twee jaren kon ik door alle medische ingrepen en het herstel daarvan in de zomermaanden geen les geven. Dit jaar zou ik het aan de ene kant lichamelijk wel kunnen opbrengen, maar aan de andere kant toch ook weer niet. Als ik eerlijk naar mijn lichaam luister, dan heeft die juist met de zomerse temperaturen even een pauze nodig. Het lijkt wel alsof alles me meer energie kost dan anders. Dus ja.. ik heb bij de stichting voor wie ik les geef aangegeven dat ik even wil bijtanken. Zo kan ik ook op mijn gemak (lees: in eigen tempo) nieuwe inspiratie opdoen. In september sta ik dan weer fris en fruitig te huppelen op de dansvloer. Deo Volente, zoals de Romeinen vroeger zeiden 😉 

Roept u maar! zei ik voordat de les begon. Normaliter bereid ik een les een dag van te voren voor en zet alle dansen die ik met de dansdames ga doen op een rij. De volgorde zit dan in mijn hoofd en de dansen in mijn lijf. Voor deze laatste les had ik echter aangekondigd dat iedereen een dans naar keuze mocht roepen. Leuke uitdaging. Niet alleen om onvoorbereid ter plekke de danspassen weer ergens uit mijn geheugen en benen zien te stampen, maar ook om uit te vogelen welke dans er wordt bedoeld. 

Bijvoorbeeld: “De ene dans waarop die man zingt.”
Die man. Welke man? Die Griek? De Sirtaki?
“Nee, die man met die stem in zijn keel”
Aha! Ik weet het ineens: Jon Henrik Fjällgren, die een joik zingt. Dat zijn inderdaad bepaalde keelklanken, een traditionele muziekvorm van de inheemse bewoners van Lapland: de Samen of Sami. 

Een joik gaat over de essentie van hetgeen dat (of degene die) bezongen wordt. In dit geval is de muziek gekozen bij de dans die gaat over het zoeken en vinden van nabijheid. De danspassen zijn heel eenvoudig, maar doet iets met je. Dat komt door de combinatie van muziek en beweging.
Het uitstrekken van de arm, het reiken van de hand, het zoeken naar contact…nabijheid, het vinden van elkaar, het samenzijn, het loslaten.

We dansen Nabijheid en laten ons raken. Er worden nog meer dansen geroepen en ter plekke komen de passen als vanzelf naar boven. Het ‘Roept u maar ‘ heeft gewerkt.

Zou zoiets met mijn schrijven ook lukken? Ik vraag het me af… Ik zou het eens moeten uitproberen. Wie weet wat voor verhaaltje er ontstaat door een woord dat door iemand geroepen wordt. Ik zou er haast mijn blog mee af willen sluiten: Roept u maar!

Maar nee. In plaats daarvan kies ik er voor om alsnog de joik van Jon Henrik met jullie te delen. Wellicht zet het aan om nabijheid te vinden, verbinding te maken -misschien wel met jezelf…
zomaar even…

foto: Nabijheid, gedanst in Punta de Tralco, Chili o.l.v. dansdocent Pablo Scornik

klik hier voor de muziek van de dans Nabijheid