Afleiding
Mijn concentratie vandaag is 0,0 ofwel nul-komma-nul. Ik laat me werkelijk door van alles en nog wat afleiden. De TV heb ik expres uitgezet, die staat overdag sowieso zelden tot nooit aan. Nu echter, tijdens de Olympische Spelen, wil ik nog wel eens een blik werpen op beelden van de sportprestaties vanuit Parijs. Hm, toch maar even uitzetten tijdens het schrijven.
Iets anders waardoor ik me niet goed kan concentreren is: ik heb een onderbuik gevoel. Dit keer niet qua “Er gaat vast iets gebeuren”, nee het is eerder weeïg, licht krampig. Ik hoorde dat er buikgriep heerst. Het zal toch niet? Nee, laat ik nou niet gaan hypochonderen. Misschien is mijn boterham met pindakaas verkeerd gevallen, kan dat? In mijn verbeelding kleven mijn darmen hierdoor als een compacte wirwar aan elkaar. Onzin natuurlijk!
Ik moet gewoon meer drinken! The neverending story of my life… Eerst een kopje thee zetten dan maar.
Zie je wel, alwéér afgeleid.
Toen ik vanmorgen Facebook even opende, viel me weer op hoe flets mijn profielfoto daar over komt. Waarschijnlijk omdat het beeld verkleind wordt. Iedere keer denk ik: Ik moet ‘m even vervangen door een andere foto. Ik ben alleen niet zo goed in het maken van selfies. Op de een of andere manier lijkt het alsof ik daarop altijd scheel in de lens kijk. Of… ben ik echt loens?
Weet je wat, dan nu maar even voor zolang het duurt die foto verwisselen -ik ben toch al afgeleid. Eens kijken…wat zal ik?
Iets recents heb ik niet voor handen. Maakt niet uit, een kiekje uit een niet-grijs verleden lijkt me prima. Grappig, normaal gesproken is het een ‘grijs verleden’. Bij mij ziet dat er letterlijk en overduidelijk tegenovergesteld uit.
Zo dan! Er zitten aardig wat jaartjes lief en leed tussen deze twee profielfoto’s! Ik heb werkelijk geen idee meer wanneer de foto met de kaas is gemaakt. Ik vermoed dat het wel twintig jaar geleden zou kunnen zijn of zelfs langer geleden. Het is een stukje van een foto waar ik met een vriendlief op sta, allebei gehuld in een oud Hollands kostuum.
Het samen passen van de kostuums gaf al consternatie bij het kledingverhuurbedrijf. Eenmaal onze kleding op elkaar afgestemd, paradeerden we als setje door de dorpsstraat. Vooral even langs de plaatselijke kaasboer. Die vond ons hilarisch en gaf ons allebei een nep kaas van plastic te leen om het geheel af te maken. Dat kwam mooi uit. Wij zouden namelijk een aantal gasten uit Nieuw Zeeland ophalen vanaf Schiphol, maar hadden geen idee hoe die eruit zagen. We hadden elkaar niet eerder ontmoet. Nu konden we hun namen op de kazen plakken.
Ik herinner me nog hoe vaak we vanaf de parkeerplaats op Schiphol tot aan de gate bij de Arrivals werden gefotografeerd. Toeristen wilden samen met ons op de foto. Ik stond herhaaldelijk met een breed grijnzende Aziaat aan mijn zij te poseren. Voor die gelegenheid draaide ik mijn kaas achterstevoren, zodat de namen niet te zien waren.
Wat zal zo’n man niet gedacht hebben…Zij? Een Volendamse? Hoe dan?
Een enkeling vroeg aan mij “Are you real?” 😀
Tsja… ik noemde mezelf al gekscherend een ‘nep pinda’, daar kon nu een ‘nep kaaskop’ ook wel bij.
Zo’n oude foto doet oude tijden weer herleven. Het is als een eeuwigdurende “Sweet memory Lane” die je altijd kunt bewandelen als je daar zin in hebt. Zomaar even een herinnering ophalen om er met een glimlach aan terug te denken. En nee, het is heus niet dat ik constant in het verleden blijf hangen. Er zullen altijd anderen zijn die daar namelijk op die manier over denken met een: “Daar heb je haar weer!” Dat mag hoor, denken wat je wilt.
Ik zie het echter niet als ‘blijven hangen’ of als ‘vastzitten’, want dat koppel ik meer aan iets met een negatieve lading en het onvermogen om los te laten.
Ik zie het juist meer als ‘koesteren’ oftewel het willen behouden van mijn waardevolle herinneringen. Ergens in één van de kamertjes van mijn hart of anders in een bochtje van mijn prefrontale cortex (als dat tenminste de juiste locatie is in my little grey cells)
Plek zat 😉
In het kader van “Mag ik met jullie op de foto”, vond ik er nog eentje.
Ik denk dat die is genomen aan het begin van het nieuwe millennium -in ieder geval in augustus. Destijds was dat dé maand van de zomerfeesten en parades in Rotterdam.
Zo ging ik aantal jaren achtereen naar de Heineken Fast Forward Dance Parade. Is er iemand die zich dat ook nog kan herinneren? Ik wel en mijn voeten schieten nu nog spontaan in een kramp, denkend aan een hele middag dansend over straat. En aansluitend ‘s avonds doorfeesten tot diep in de nacht op het VIP deck (dankzij een ex-collega, wiens vriend één van de organisatoren van het evenement was). Hoe hield ik het vol!
De foto is er eentje van een slideshow die ik een tijdje als screensaver op mijn laptop had. Wat heb ik er in de Corona-lockdown periode vaak -vol ongeloof- naar gekeken als die foto voorbij kwam. Zoveel mensen bij elkaar… ondenkbaar! En dan de vraag: Zou het ooit weer kunnen?
Ja, het kan weer: zoveel mensen bij elkaar. Alsof het nooit anders is geweest. Net zo goed haast ondenkbaar.
Samen met de vriend met wie ik was, zijn we tijdens het wisselen tussen twee acts op één van de kleine podia geklommen. Tsja…en als er één schaap over de dam is…. We mochten er héél even op blijven tot we er vriendelijk vanaf gebonjourd werden. Zo’n momentje dat niemand je meer afpakt.
En in dat ‘heel even maar’: Ja hoor, natuurlijk mag jij met ons op de foto. 😉
Heerlijk om al die onbezorgde momenten weer even voorbij te zien komen. Ik word er in ieder geval vrolijk van. En weet je… het valt me nu ineens op dat dat weeïge gevoel in mijn buik is verdwenen. Zie je wel niets aan de hand, gewoon wat krampjes. Gembertheetje heeft geholpen. En dat beetje afleiding natuurlijk ook!