Vakantiekrabbel

De eerste keren dat Don en ik samen op vakantie gingen, kocht ik voor vertrek steeds een klein notitieboekje. Daarin schreef ik vanaf dag één iedere dag een klein stukje. Meestal over hoe we die dag beleefd hadden of ik schreef iets over de omgeving. Niet echt hele verhalen hoor, zomaar een paar regeltjes. De pagina’s waren niet groter dan de helft van een A5-formaat. Van de boekjes die onze verhuizingen nog hebben overleefd en ergens op een plan in de kast liggen, gaan de meeste over Griekenland. Mijn aantekeningetjes over Kos, Kreta, Lefkas en Parga doen herinneringen herleven van zonovergoten witte huisjes met blauwe kozijnen, het heldere water van de turquoise zee en de altijd warme zon. Behalve die ene keer op Lefkas dan. 

Daar waren wij ooit in april, omdat we het Griekse Paasfeest een keer wilden meemaken. Mooi en indrukwekkend, dat wel. Alleen hadden we niet gerekend op kou, een appartement zonder verwarming en de verhuurder die voor een paar dagen vertrok naar familie. Daar lagen we dan onder één dun dekentje, nog net niet te klappertanden. Er was niemand om iets extra te vragen. Het beddengoed en al onze kleding begon klammig te worden. De Griekse zon was in de verste verte niet te bekennen. Op een bepaald moment hebben we toen maar een auto gehuurd. Al ons klamme goed hebben we uitgespreid over de achterbank en het dashboard, daarna zijn we gaan rijden met de verwarming op hoog. De ramen op een kiertje om een stoomsauna effect een beetje tegen te gaan. 

Behalve naar Griekenland zijn we jaren lang met onze vrienden en hun hond op vakantie gegaan. Voornamelijk naar de Veluwe of Limburg. Hier en daar schreef ik er wel losse krabbeltjes over in mijn boekjes. Eén keer schreef ik een een klein verhaaltje, een bleefmoment zeg maar.
Jaren later werd er een oproep gedaan bij een internet nieuwskanaal voor en door Maassluizers om een column te schrijven. Toen heb ik het verhaaltje uit de mottenballen gevist en ingezonden. Het werd prompt gepubliceerd met als titel: “Mindful moment” 

Het is nog donker en stil in huis als ik mijn ogen open. Iedereen slaapt nog, het zal nog wel vroeg zijn bedenk ik mij. Zachtjes sluip ik mijn bed uit. In de huiskamer tilt Gaya de hond vanaf haar kussen haar ene ooglid op en volgt glurend door haar wimperharen mijn bewegingen.

Ik open de terrasdeur en ga naar buiten, direct gevolgd door Gaya die zich eerst met een soort zucht, lui en lang uitrekt. Ik pak een tuinstoel en als ik ga zitten, ploft Gaya naast me neer en legt haar kop op mijn schoot. Het is aangenaam zacht qua temperatuur. Ik kijk om me heen en zie niets anders dan bomen, omhuld door een vage ochtendnevel.

Wat is het hier prachtig, zo midden in het bos. Het lijkt precies op de ansichtkaart die ik bij de receptie heb gezien met ‘De Veluwe op z’n mooist’. Ik dacht toen nog: “Ja, ja, echt nep!” Maar hier en nu is niets nep, hier en nu is alles écht… Ik luister een tijdje naar de intense stilte, die dan plotseling wordt doorbroken door een specht die fanatiek op een boomtak niet ver van mij vandaan begint te roffelen. Een wonderbaarlijk gezicht! Wat maakt dat beest zich druk, zo vroeg al.

Dan spitst Gaya haar oren en als ik haar blik volg richting een struik donkergroene varens, bespeur ik twee puntige oortjes. Juist op dat moment doet de ochtendzon een poging om door te breken. Tussen de groene takken en donkere stammen vallen de zonnestralen schuin op het bospad. De nevel kringelt mysterieus in de stralen en het lijkt alsof er ieder moment iets bijzonders kan gaan gebeuren. Dat is ook zo, want vanuit het bos verschijnt inderdaad heel voorzichtig een klein konijntje, dat precies daar gaat zitten waar de zonnestralen de grond raken. Konijn in de schijnwerpers, wat een schitterend schouwspel.

Meteen word ik me de hele situatie van het moment bewust. Ik kan het gevoel alleen niet omschrijven, misschien is dit wel wat ze noemen een Mindful Moment. Zomaar heel even kunnen genieten in je eentje van al het moois om je heen, terwijl je helemaal nergens aan denkt, alleen maar ziet en niets hoeft te zeggen…

Ja ja, ik weet het, mijn blog van deze week is een dag te laat. Maar hee….het is vakantie, dus dan mag het 😉 Ik was stellig van plan om gisteren mijn Veluwe-verhaaltje van hierboven te herschrijven. Dat is er toen niet van gekomen door andere plannen, maar stel…
Ik denk dat het zoiets zou zijn geworden:

Het is al licht en stil in huis. Iedereen slaapt nog. Het is nog vroeg. Ik sluip zachtjes mijn bed uit en vind een manier om de trap af te dalen: achterstevoren. Voor mij is dat de makkelijkste manier om tegenwoordig beneden te komen. Een fraai gezicht is het niet, maar dat zal me een worst zijn, als ik er maar kom.

In de huiskamer blijft de hond roerloos op haar kleed liggen. Ze is in diepe slaap en hoort mij niet. Ze is oud, grijs, doof en moe.Ik open de terrasdeuren op een kiertje en zie hoe regendruppels op het tuintafelblad vallen. Ik staar de tuin in en luister een tijdje naar het  ritme van de regen.

Sterre, het kleine hondje, huppelt naar me toe en krabbelt aan mijn ochtendjas alsof ze omhoog wil klimmen. “Sssst.” fluister ik, “ga nog maar even bij Romy liggen.” Met een schuin koppie kijkt ze me even aan en dribbelt dan naar het kleed waar de inmiddels dertienjarige Golden Retriever, Romy, slaapt. 
Ze nestelt zich tegen haar aan, graaft haar snuitje in de stugge nekharen van haar oudere maatje en sluit haar oogjes. Wat een vredig gezicht… jong en oud zo samen. Ach, als je zoiets ziet, vergeet je de regen buiten. En ook al laat het zonnetje het afweten, op zo’n moment wordt het even warm in mijn hart.

Mijn overpeins-momentje wordt onderbroken door gekraak op de trap en gekuch uit de kamer hiernaast. Van lieverlee ‘ontwaakt’ het huis. Langzaam komt er leven in de brouwerij.
Kom, ik ga maar eens een pot thee zetten en wat eitjes koken…. 

Het is als vanouds: lekker op vakantie met onze vrienden.
Hond Gaya uit het Veluwe-verhaaltje is echter al jaren niet meer. Nu hebben we Romy (nog) en Sterre…

…onze trouwe vakantiehonden 🙂