Slappe lach

Wanneer was het voor het laatst dat jij de slappe lach had?
Ik van de week in een kledingwinkel.
Tot vervelens toe, als je het aan Don zou vragen.

Deze vakantie zijn er wel meer giechel-momenten geweest in de trant van: “Heb ik weer!”
Bijvoorbeeld die keer met mijn rollator op de roltrap. Voel je ‘m al aankomen?

Ik denk dat ik een vlaag van verstandsverbijstering had, want ik weet heus wel dat je met een rollator de roltrap helemaal niet op of af mag. Maar op de één of andere manier had ik die brede rolbanen zoals bij de Makro voor ogen. Daar stapt iedereen met gemak met een winkelwagentje op, ik met mijn Rollz en dat gaat altijd goed.

De trap waar ik voor stond, oogde wel wat smal. En ja hoor, tóch erop stappen. Dat ging een krappe meter omhoog goed. Tot een enorme knal klonk. Alsof er een hele stapel winkelmandjes omviel. Aanvankelijk dacht ik dat dat het geval was, maar ik durfde niet om te kijken en liet mij soïcijns naar boven rollen. Daar aangekomen, wilde ik mijn Rollz voor me uit duwen, die zakte echter meteen in elkaar.

Wat bleek?
Eén van de achterwielen was er finaal letterlijk af geknald. Het rubberen bandje was eraf gekatapulteerd, de spaken en het velgje (als dat al zo heet) lagen verspreid als puzzelstukjes over de vloer. Oh wat gênant! Daar stond ik dan, verbouwereerd te grijnzen als een boerin met kiespijn. Waarschijnlijk was het wiel op de trap overdwars gedraaid, waardoor mijn rollator klem kwam te zitten. Zie je wel, een net iets te krappe meter…

Een rubberen wiel tegen een stilstaande leuning en een trap die door rolt. Nee, die stopt heus niet, die rukt dat wat ‘m dwars ligt gewoon aan stukken. Mijn eigen schuld en enorm balen! Toch was ik wel meteen opgelucht dat de trap onverstoorbaar en onbeschadigd door rolde, gelukkig had ik die niet gesloopt. En ja, natuurlijk was er één meter verderop een lift. Duh!

Ik heb direct een afspraak bij mijn servicepoint ingepland als we weer thuis zijn. Daar zal ik met de billen bloot moeten, als zij mij vragen naar de oorzaak van het defect.
Tjongejonge, wat een domme actie zeg.
Gelukkig lukte het Don nog wel om het wiel provisorisch aan elkaar te lijmen. Als ik het niet te zwaar belast, kan ik er in ieder geval mee lopen -al zwenkt het ding af en toe naar rechts.

Dat brengt mij bij een ander naar rechts zwenkende situatie: Het pontje van gisteren.
Wij hadden een plaatsje aan de andere kant van de Maas bezocht en wilden over het water weer terug. Direct nadat we -als enigen- aan boord reden, gleed de pont al opweg.
“Wat raar,” zei ik “Moet -ie niet wachten op nog meer passagiers? Straks drijven we weg en zinken we. Is het hier diep? Waar zijn eigenlijk de mensen bij wie je moet betalen, die komen toch altijd langs bij de auto’s?”
Afijn, de veerman en -vrouw bleken samen op de brug allerlei knoppen te bedienen. Al gauw bleek dat daar iets niet helemaal verliep zoals het zou moeten.

We naderden de overkant, waar druk aan de weg werd gewerkt met aan weerszijden vrachtauto’s en graafmachines. Vlak voor het aanleggen zwenkte het pontje ineens naar rechts. De op- en afrijplaat schoof daardoor ver over het gras naast het wegdek waar het eigenlijk zou moeten ‘landen’. Vlak voor een berg grind kwam het tot stilstand. Whoooo! Als je zoiets ziet gebeuren, schrik je even, maar bij mij ontaardt dat natúúrlijk weer in een “hebben wij weer!”-lachbui.
De motor bleek uitgevallen, het pontje kon niet meer voor- of achteruit tot het euvel verholpen was. Later toen we aan de koffie met vlaai zaten, moesten we er allebei nog om grinniken.

Echt de slappe lach, zo’n bui die maar niet over wil gaan, kreeg ik in een kledingwinkel zoals ik aan het begin al zei. We waren in een Duits filiaal van een winkelketen die ook in Nederland bestaat. Don had een en ander aan kleding uitgezocht en was op weg naar de kassa. Ho, stop! Ik heb een app op mijn telefoon, daarmee krijg je korting, schoot mij te binnen.
Helaas, die vlieger ging niet op. De app gold alleen in Nederlandse filialen. Flauw! 

“Wacht even, dan maak ik voor jou wel een Duits account aan. Zo gepiept.” opperde ik.
Online vulde ik op mijn telefoon alle benodigde gegevens in. “Alleen nog even wachten op akkoord en dan kun je op jouw telefoon checken of jouw gegevens kloppen.” zei ik. In de tussentijd liep ik naar de damesafdeling om daar wat vesten te passen, altijd handig. 

Plotseling stond Don achter mij en zei lichtelijk geirriteerd: “Ha ha…. leuk hoor, die gegevens. Dus niet! Waarom heb jij mijn naam zo ingevuld? Hier ben ik echt niet blij mee!”
Huh, pardon? Hoezo? Laat zien, wat staat er dan?
Tot mijn stomme verbazing stond op het telefoonscherm:
“Voornaam: maffiabaas, Achternaam: van Staalduinen”
Ik schoot keihard in de lach.

“Ha ha ha…. dat heb ik niet gedaan!” schaterde ik uit en moest nóg harder lachen om het nog altijd even serieuze gezicht van Don.
Maar ineens wist ik het: “Ooooohh…. ik begrijp het al! whoehaha… Heb jij de automatische vertaler op je telefoon aanstaan? Ha ha ha….”
Don raakte zo mogelijk nog meer geïrriteerd. “Wat nou?! Niet leuk dit, Bon! Doe even normaal.”
“Je begrijpt me niet…hi hi hi… die vertaler maakt van Don: Maffiabaas! Die begrijpt niet dat dat jouw naam is.” nu lag ik helemaal schaamteloos in een deuk. Maffiabaas! Ik kon niet meer stoppen met lachen en ben een pashokje ingedoken (alsof zo’n dun gordijntje mijn lach zou dempen… not!) Het kwam niet meer goed met mij die dag. Steeds als ik eraan dacht, schoot ik opnieuw in de lach. Inderdaad tot vervelens toe…

Best lastig om een slappe-lach-situatie dusdanig te beschrijven dat een ander, die er niet bij was, er op z’n minst om moet grijnzen. Voordat ik eraan begon, vroeg ik me af wat en hoe ik over de slappe lach schreef in eerdere blogs. Op mijn blog site vulde ik de zoekopdracht “Slappe lach” in. Binnen één seconde kwamen er twaalf blogs tevoorschijn. Eentje daarvan was:  “Een eigen Rollz” (klik hier eventueel) Hè? Waar ging die dan ook al weer over? Ach ja…ik had net mijn Rollz aangeschaft. Nou ja, ook toevallig! Ik vroeg mij juist af hoe lang ik die al heb in verband met mijn komende reparatie/servicebeurt. 

Zo is mijn verhaaltje dan weer rond voor vandaag.
De laatste vakantiedagen zijn ingegaan, we gaan er nog maar even van genieten.

Oh wacht, één toevalligheidje wil ik toch ook nog even laten zien.
We waren in een plaatsje aan het rondrijden en konden de juiste afslag maar niet vinden. Op een bepaald moment was ik het beu. “Weet je wat, sla hier anders maar linksaf! Kan me niet schelen hoe het hier heet.” Echt, je raadt het niet…  

Ik: “Stop! Zag je dat? Terug! Whahaha..die naam! Maak even een foto!”