Vergelijken

Ik wist het! 
Zie je wel, ik wist het… 
Het doet het me onmiddellijk denken aan dat liedje van Britney Spears “Oops I did it again…” , want: what did I again? Vergelijken natuurlijk.

Hou me ten goede, er is niets mis met vergelijken. Ik doe het regelmatig. Wie niet? Wie vergelijkt in deze huidige ‘prijsstijgende tijd’ niet waar een artikel voordeliger te koop is?
Voorbeeldje: Net even voor onze vakantie begaf onze wasdroger het. Is dat trouwens niet snel na zeven jaar? Maakt niet uit, er moest hoe dan ook een nieuwe komen. Dat klinkt wel erg dramatisch als ik het zo teruglees, maar ik zou niet weten waar ik mijn natte wasgoed moet laten in ons appartement. Binnen laten drogen, is sowieso geen optie qua beschikbare ruimte. Eén van de dingen die ik nog altijd mis sinds we hier wonen, is op zo’n moment dan toch wel een (eigen) tuin of balkon. Maar goed, dat is een ander verhaal.

Natuurlijk heb ik voor de aanschaf zo ongeveer het halve internet afgestruind om drogers met elkaar te vergelijken. Sowieso prijstechnisch, maar ook om te zien wat zo’n ding allemaal wel -of juist niet- kan. Uiteindelijk is het er eentje geworden die bij ons huishouden past. Zo is vergelijken, om er in dit geval beter van te worden, prima.

Helaas betrap ik mezelf erop, dat ik een enkele keer “de andere kant op” vergelijk. Met andere woorden: op een manier waar ik niet beter van word. Ik bedoel: ik kom er niet beter door uit de verf. Ik zet mezelf er als het ware mee in de schaduw. Bewust. En dat door mijn eigen gedachten. Dan ga ik me ineens onzeker voelen, terwijl dat helemaal niet nodig is.
Pff… leer ik het dan nooit af? Of hebben we dat allemaal wel eens op z’n tijd?

Vorige week schreef ik over mijn aanmelding voor de schrijf-workshop van morgenavond en de daar aan voorafgaande huiswerkopdracht. Alle deelnemers hebben inmiddels hun opdracht “Schrijf een spannende scène” ingeleverd. Vanmorgen ontvingen we via de email elkaars stukken anoniem, zodat we die alvast kunnen lezen. Kijk en daar gaat dus iets mis met mij. Wat is dat toch?

Ik heb de andere verhalen gelezen en constateer dat ze stuk voor stuk anders zijn en geschreven in een eigen stijl. Vervolgens kijk ik er naar met “de drie trappen van vergelijking”. Herinner je je nog van vroeger op school? De stellende trap (positief), de vergrotende trap (comparatief) en de overtreffende trap (superlatief).
In dit geval zie ik de andere verhalen, om te beginnen met die van mijzelf, dus als: goed, beter, best. En dáár slaat de twijfel toe. 

Tussen de andere teksten met mooi geformuleerde volzinnen en zorgvuldig gekozen woorden, lijkt de mijne ineens van een “Jip en Janneke”-niveau. Ik weet het, nu zou ik mezelf streng moeten toespreken: “Ja en? So what?”
Het werkt echter anders, want Oops I did it again: ik vergelijk, haal mezelf naar beneden en word ‘een soort van onzeker’.

Heel typisch dat ik dat gevoel wel met zo’n schrijf-workshop heb, maar me nooit bij een dans-workshop zo voel. En geloof me, ik heb in een ver verleden aan dans-workouts meegedaan waarbij ik de helft van de les met mijn benen in de clinch zat. Ondanks het voor mij te hoge tempo of de te ingewikkelde choreografie, hobbelde ik toch de hele les op mijn manier al zwetend en puffend mee. Als ik dan achteraf bijvoorbeeld hoorde dat het een gevorderde les was voor professionele dansers en docenten, dacht ik als (letterlijk)groentje “Oh vandáár! Nou toch knap dat ik een poging gewaagd heb!”
Blijkbaar heb ik op de dansvloer meer lef en kan het me daar niets schelen wat anderen vinden van mijn “aparte” dansmoves. Gek hè?

Het zit ‘m in het nerveus zijn voor de mogelijke kritiek op verhalen die ik schrijf, denk ik. Want, dat zijn immers mijn “darlings”. In de schrijverswereld is “Kill your darlings” namelijk een bekend gezegde. Het betekent dat je om een bepaalde reden iets moet schrappen waar je juist trots op bent. Datgene wat je liever niet wilt schrappen, is je darling. 

Zou dat het zijn? Raak je mijn darling, dan raak je mij? Is mijn darling mijn achilleshiel, mijn zwakke plek?
Hm… dat geeft stof tot overpeinzing en om een diepere laag van mezelf eens in te duiken.
Kan.
Maar nu even niet. Nee, nu gooi ik mijn twijfels even over boord hoor en stel mijn mindset opnieuw in. Praktisch betekent dat voor nu: ophouden met miepen, doorschrijven en mijn blog afmaken, wasdroger leeghalen, koken, na het eten meteen de was maar even wegstrijken en daarna lekker niets meer.

Die nieuwe wasdroger doet overigens wat -ie moet doen, áls je de gebruiksaanwijzing er eenmaal op nageslagen en onder de knie hebt. Maar oh, wat maakt dat ding een hoop kabaal. Went wel, aard van het beestje. En anders: gewoon de deur van de ruimte waar -ie staat dicht doen, heb je even rust.  
Whoehaha…. als we het dan toch over vergelijken hebben… Even de woordjes ‘die nieuwe wasdroger’ vervangen door mijn naam en het stukje nog eens lezen (ik denk dat Don zich er wel in kan vinden 😉 )

Tot slot nóg iets om mezelf te vergelijken. 
Ik heb een document dat om de drie jaar verlengd moet worden en dat is nu. Daar moet een recente pasfoto op, dat mag gelukkig een informeel exemplaar zijn. Heb ik al eens verteld dat het niet werkt als een fotograaf zijn eigen vrouw fotografeert? Geldt dat voor alle fotografen (of hebben zij partners die ‘minder kritisch’ zijn, zeg maar)? In ieder geval leidt het bij ons geheid tot discussies… O wacht, ophouden met miepen, schreef ik daarnet -bij deze. 
De pasfoto is inmiddels gemaakt en ligt voor me op tafel om verstuurd te worden.
Ik kon het niet laten om die van drie jaar geleden er naast te leggen.
Gewoon zomaar… heel eventjes vergelijken 😉

P.S.
En ja hoor, ik kijk uit naar de schrijf-workshop van morgenavond. Leuk, ik heb er zin in!
Altijd goed om anderen te ontmoeten, van elkaar te leren en te delen!