Huisarrest

Vandaag ben ik mijn eigen pakjes-depot. Vandaar “huisarrest”.

Toevallig komt het zo uit dat er vandaag een aantal dingen bij mij thuis bezorgd worden. 
Nu is het gemak van het hier in ons appartementencomplex wonen, dat er genoeg andere bewoners zijn. Mocht ik onverhoopt niet thuis zijn, dan is het een kwestie van één van de ‘tig’ buren vragen of die zo vriendelijk wil zijn om mijn pakje in ontvangst te nemen. Briefje bij mijn deurbel opplakken met “aanbellen op nummer zoveel” en klaar is Klara. Zo kan ik indien nodig toch de deur uit. Vandaag gaat die vlieger niet op. 

Ik blijf lekker thuis. De zon schijnt, ik gooi de deur van mijn nepbalkon open. Even wat frisse najaarslucht in huis. Tegelijkertijd sla ik mijn nieuwe, gebreide omslagdoek om mijn schouders. Gekregen van mijn zusje. Lekker warm.

Sowieso moet ik vandaag thuis zijn om zelf te tekenen voor ontvangst als de apotheek-bezorger van het ziekenhuis komt. Eens in de zoveel tijd wordt mijn astmamedicatie bezorgd, dat zijn gekoelde injectiespuiten die direct na aflevering de koelkast in moeten.

Verder verwacht ik een viergaats-perforator.
Eindelijk heb ik dan toch maar zo’n ding besteld! Ik erger me al veel te lang aan mijn tweegaats exemplaar waar je met een handigheidje heus wel vier gaten mee kan maken hoor. Maar, dan moet je een plastic schuifje op een bepaalde manier instellen. Schuifje, de naam zegt het al. Het ding schuift -CONSTANT (of ligt dat aan mij?)-, waardoor de gaatjes niet op de juiste plek in het papier komen. Grrr.. Dan doe ik nóg een poging en nog eens… en intussen ziet de rand van mijn A4-tje eruit als een plakje Emmentaler gatenkaas. Zó irritant! Straks ben ik daar vanaf, kan ik al mijn administratie en documenten keurig opbergen.

Er wordt ook een lijst bezorgd, die eigenlijk voor één van de buren is.
Betreffende buurman kwam van de week met een zelfgemaakt kunstwerkje aan Don vragen of hij ook lijsten verkoopt. “Kijk eens. Heb jij hier iets voor?” Ai, dit was nou net een afwijkende maat die hij niet in de winkel heeft. “Bestel ‘m anders on-line, daar hebben ze die maat wel”, had Don geadviseerd. “Ach jongen… daar ben ik toch veels te oud voor! Ik weet toch niet hoe dat allemaal moet joh…” zei de buurman beteuterd.
“Geen probleem, Bonnie regelt het wel even voor je. Komt goed!” Tuurlijk.
Dus ja, geregeld. Graag gedaan. Nog even wachten, straks komt -ie, buurman.

Dan heb ik -ik doe dat normaal nooit- laarsjes on-line besteld, die komen ook vandaag. Normaliter ga ik naar een winkel, omdat ik daar ‘in het echt’ kan zien én passen met mijn rare voeten. Schoenen in een wat bredere maat zijn nog wel te vinden, maar laarsjes…. ho maar. 
Het is niet alleen zo dat mijn voeten breed zijn, ik heb ook een rare wreef. 
Oh… dat doet me ineens denken aan Treesje. 

Wat was ik jaloers op haar. Vroeger (lees: ergens begin jaren zeventig) zaten wij samen op klassiek balletles en zij was voor mij Hét Voorbeeld van een prima ballerina. Treesje met haar frêle figuurtje, haar haast perfecte houding en bewegingen. Ik ging vaak achter haar staan aan de balletbarre en beeldde me in dat, als ik haar bewegingen precies kopieerde, ik er hetzelfde uitzag als zij. Nee, natuurlijk niet echt, want Treesje paste met haar ranke lijfje zo ongeveer wel twee keer in mijn balletpakje en maillots. 

Toen we eenmaal spitzen mochten, kwam ik tot de (letterlijk)pijnlijke ontdekking dat mijn voeten daar echt niet geschikt voor zijn. Die van Treesje wel. Zij had een prachtige hoge, ronde wreef. Spitzen zaten haar als gegoten en het zag er prachtig uit aan haar voeten.

Even voor de beeldvorming van mijn onderbeen-voet-combinatie: dat ziet eruit als een winkelhaak.
Niks elegante hoge, ronde wreef. Wel lomp, plat en hoekig. En zie daar het probleem om er mee op spitzen te staan, OF in een laarsje te stappen. Neem in dat laatste geval daar de omvang van mijn enkel en kuit ook nog eens bij…. Je snapt het al, een hoop gewurm en beslist geen standaard winkelmaatje als het om laarsjes gaat.

On-line vond ik een laarzen speciaalzaak, die speciale breedte maten belooft. Hm… eerst zien, dan pas geloven. Omdat ze niet al te duur waren -en dat voor echt leer…- heb ik de gok gewaagd en een bestelling geplaatst. ‘t Zal mij benieuwen.

Altijd grappig hoe mijn schrijf onderwerpen uiteindelijk aan elkaar linken (al zeg ik het zelf 😉 ).
Vanmorgen was ik mijn ‘socials’ aan het door scrollen en daar liet Facebook mij een herinnering zien van tien jaar geleden. Op dat moment dacht ik nog: O ja, daar kan ik wel wat mee! Maar na mijn ochtendritueel van douchen, verzorgen, aankleden, bed opschudden, ontbijt-zooi opruimen, heb ik er niet meer aan gedacht. Ik ben begonnen met schrijven wat hierboven staat. Pas na het stukje over Treesje, schoot me de herinnering van Facebook mij weer te binnen. Tsja… What’s in a name? 😉

Mijn moeder’s voornamen waren voluit Maria Theresia. Zij werd door velen onder andere ook wel Trees genoemd. Kijk, hier kwam Facebook vanmorgen mee op de proppen:

Jawel, ‘Trees’ (of Meidty, Molly, Koetje..) is op 4 oktober jarig! Ach… was het maar waar.
Leefde ze toen nog maar lang en gelukkig, zoals ik dat hoopvol schreef. Wisten wij veel dat wij slechts één jaar later haar laatste verjaardag zouden vieren…
Morgen zou ze 92 jaar geworden zijn. 
Het is dat ik huisarrest heb, anders zou ik ingrediënten kunnen gaan kopen. Dan zou ik, net als tien jaar geleden, iets voor haar kunnen bakken. Een soort “In Memori(m)am-cake” zou dat dan kunnen worden.

Dus niet. Gaat niet gebeuren.
Geeft niets, ze was toch al niet zo ‘van de zoetigheid’, meer van de hartige kant. Morgen maar een loempia Semarang ergens scoren ter nagedachtenis aan haar verjaardag. Ik zal eens aan mijn zusje vragen waar je die kant en klaar kunt kopen.
Of… zelf maken?
Hmm.