Planning

Er klopt weer eens niets van mijn planning!
Nee wacht, ik moet eigenlijk zeggen: Ik heb weer eens niet (goed) gepland.

Och en als je eens wist hoeveel soorten agenda’s en planners ik er altijd op na gehouden heb. Ieder jaar kocht ik een nieuw exemplaar. Grote, kleine, dikke of dunne uitvoeringen met maandoverzichten, wekelijkse invulschema’s, dagelijkse afvinklijstjes…etc. Hou op schei uit! 

Sinds 2017 kreeg ik ineens het bullet-journal virus te pakken. Ik raakte verslingerd aan notitieboeken met gestippelde pagina’s die je kunt indelen hoe je dat zelf wilt. ’t Is nét geen blanco papier, maar je kunt er gerust op tekenen, schrijven… wat je maar wilt.
Van alle verschillende merken die te verkrijgen zijn, zijn die van Paperblanks mijn favoriet. Zulke mooie omslagen en een goede kwaliteit. Goed om te beschrijven met vulpen, in mijn geval niet geheel onbelangrijk 😉 

In dit exemplaar begon ik op de eerste dag van 2019 (!) mijn bezigheden te plannen en te plakken. Dit jaar, vlak na onze september vakantie, was -ie dan eindelijk vol. Zowat zes jaar over mijn doen & laten, lief & leed (en nog meer leed) staat erin. Behalve dat ook checklisten, overzichten, begrotingen, afspraken, aantekeningen variërend van een receptje tot een dansbeschrijving. Of als ik ergens een quote las die ik mooi vond, dan schreef ik die over om later nog eens terug te lezen.
Zoals bijvoorbeeld:

“Er is geen goed of fout, er is alleen dat wat is.”
Ik weet niet meer waar ik dit gelezen heb, maar op dat moment sprak het me erg aan.

“De mens is het enige schepsel dat weigert te zijn wat hij is.”
Dit is een uitspraak van de Franse filosoof Albert Camus. 

Ergens op een andere pagina, tussen alle notities door, citeerde ik nog een tekst van hem:
“Loop niet achter me aan, 
ik zal misschien niet leiden.
Loop niet voor me uit, 
ik zal misschien niet volgen.
Loop gewoon naast me
en wees mijn vriend”

Mooi toch?

Je begrijpt, mijn bullet-journal planner is een heus naslagwerk geworden, vol koester (maar ook vergeet-)momentjes.
Het is er nog niet van gekomen om een nieuwe aan te schaffen, daar ga ik me binnenkort maar eens in verdiepen. Vooralsnog ben ik alles aan het bijhouden in de digitale agenda op mijn telefoon. Tóch vind ik dat anders, héél anders, veel minder leuk en bovendien komt er geen creativiteit aan te pas.
Zou het een generatie-dingetje zijn? Ben ik hopeloos ouderwets omdat ik er veel liever een ‘papieren notitieboek’ op na houd? Ik vraag me af of dat überhaupt nog wel mag qua natuur, bomen kappen, milieu en meer van dat al. Oeps… maar ja.. zolang die journals in de winkel liggen, moet iemand ze toch kopen en gebruiken?

Hoe dan ook, mijn planning ligt -tijdelijk- niet meer zoals gebruikelijk op tafel voor het grijpen. Dus even doorbladeren is er niet bij. Nu sla ik ook best veel op ergens in mijn hoofd naast een terloopse invoer op Flip, mijn Samsung. Het nadeel van “uit mijn hoofd” is echter, dat ik er vaak op de valreep pas weer met een “Oh ja!” achter kom dat ik ineens NU iets moet.
Of dan heb ik zoiets van: “Joh tijd zat, dat hoeft pas in oktober.” En dan ineens…. is het half oktober.  WAAR IS DIE TIJD GEBLEVEN?!  

Natuurlijk weet ik al heel lang dat ik vandaag een lunchafspraak heb en vanavond een bestuursvergadering die ik moet voorzitten. Toch heb ik ergens in mijn niet-planning even niet gedacht aan reistijd, vergader voorbereidingen treffen én -oh ja!- mijn blog. Duh!
Natuurlijk had ik dingen eerder moeten bedenken. Oké, ‘t is geen halszaak.
Niet zeuren nu, maar actie!
Ik ben lekker bijtijds opgestaan -dat doe ik sowieso. ‘n Stukje schrijven moet wel lukken voordat ik opgehaald word. Gezellig op pad, lunchen, naar huis. Ergens tussen koken (lees: opwarmen) en avondeten met Don, vind ik vast nog wel een moment om de agendapunten door te nemen. Kwestie van planning-à-la-minute. Wir schaffen das!-zou Angela Merkel gezegd hebben.

Onze lunchafspraak is dit jaar in Doorn. Ieder jaar spreken wij met ons vijven met elkaar af, de ene keer daar en de andere keer hier in de omgeving. Wij, dat zijn mijn werkgevers van lang geleden, twee toenmalige collega’s en ik.
De collega’s werkten er al eerder, ik ben iets later -in 1976- in dienst getreden bij Juwelier Brugts in De Lier -ik heb er wel vaker over geschreven. Als ik me goed herinner, heb ik daar ongeveer tweeënhalf jaar gewerkt. Altijd met plezier en het contact daarna is altijd gebleven.
Ik vind het best heel bijzonder dat we elkaar nog altijd ontmoeten, ook al is dat één keer per jaar.

Aldus rijden wij, ex-collega’s, zometeen met ons drietjes richting het bos. Ik moet werkelijk gaan opschieten nu, anders loopt mijn last minute planning alsnog in de soep.
Ik heb overigens net even op Google gegluurd waar we precies hebben afgesproken. Parkhuys Rosarium heet het en dat ziet me er toch gezellig uit! Kijk:

Tot slot: 

“Men moet er niet zozeer op letten wat men eet, maar met wie men eet”
~Epicurus