Bevestiging

Hoe zelfverzekerd je ook bent, af en toe doet een bevestiging een mens toch goed.
Of laat ik het bij mezelf houden. Ik zal niet beweren dat ik constant bevestiging ‘nodig’ heb, maar soms kan het me net dat ene duwtje in de rug geven. De goeie richting op, welteverstaan. 

Van de week zou mijn chirurg bellen met de uitslag van de CT scan van twee weken geleden. De hele dag stond mijn telefoon zowaar op stand-by -dat vergeet ik nog al eens.
Zul je altijd zien, dan word ik niet gebeld.
Kan gebeuren, spoedoperatie misschien.
‘s Avonds werd ik echter alsnog gebeld.
En ja hoor, daar was -ie: De Verlossende Bevestiging.

Mijn chirurg lichtte de uitslag toe en bevestigde mijn vermoeden dat alles in orde is. Alles is gecheckt op (kwaadaardige) tumoren en die zijn er niet. Niet in mijn longen, lever, nieren en lymfeklieren. “Het ziet er goed uit. Er is geen reden tot ongerustheid. U bent schoon!” Er klonk geen aarzeling in zijn stem en er kwam geen ‘maar’ achteraan.
“Wat ons betreft, bent u klaar en hoeft u niet meer terug te komen. Uiteraard áls er iets is, bent u hier altijd welkom hoor.” Hoe lang had ik op deze woorden gewacht? Nu definitief bevestigd.

Mijn gedachten gaan terug naar al de keren dat ik te horen kreeg dat mijn bloedwaardes eens een keer goed waren. Geheid dat er dan altijd een zinnetje achteraan kwam: “Voor de zekerheid willen we over drie maanden toch nog een keer alles nakijken”. Nee, ik was nooit helemaal klaar. Er was altijd ergens in mijn lijf iets dat zat te krengen. Het zat niet goed en het voelde niet goed. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik destijds mijn bekkenbodem hersteloperatie (en de rest….) nog niet achter de rug had. Ik was nog lang niet klaar, er viel daadwerkelijk nog ‘iets’ te verbeteren.

Dit keer klopt mijn gevoel bij de uitslag van een paar dagen geleden. De woorden “schoon” en “klaar” klinken nog als muziek in mijn oren.
Klaar, wat zo goed als geen controles meer betekent, realiseer ik me nu. Dat is best gek als je jarenlang regelmatig onder de loep genomen bent. Dan lijkt die situatie juist een soort normaal geworden te zijn.  

Dit jaar won ik stukje bij beetje mijn vertrouwen terug als het gaat om herkennen wat mijn lijf aangeeft en daar naar handelen. De hobbels en de bobbels zitten voornamelijk op plekken waar nogal wat ingrepen hebben plaatsgevonden. Logisch dat daar littekenweefsel zit. Dat vermoeden had ik al bij het maken van de afgelopen twee scans. Het zullen wel littekenweefsels zijn, dacht ik (hoopte ik). En ja, dat blijkt dus daadwerkelijk zo te zijn. Neemt niet weg dat ik opgelucht ben dat het zekere voor het onzekere genomen is door het nader te onderzoeken. Je kunt iets maar beter uitsluiten.
Tsja… toch weer die bevestiging hè..

Het is net zoiets als een diploma of een certificaat of zelfs de goedkeuring van de meester vroeger op school. Als leerling wist ik bijvoorbeeld dat ik mijn werkstuk echt wel goed had gemaakt, maar het voelde pas écht zo als de meester dat dan ook benoemde.
Goed gedaan Bonnie. 
En dan die mooie krul die hij er doorheen zette plus het plaatje eronder geplakt… Dat waren de welbekende slagroom en kers op de taart.
Aan de andere kant weet ik haast zeker dat als hij mijn werkstuk niks had gevonden, ik gedacht zou hebben: Kan me niet schelen, als IK het maar goed vind. 
Jaja, ik ben me heus wel een beetje bewust van mijn eigenzinnigheid hoor 😉

Afijn, nu is het dus echt zover. Ik ben schoon. De -in eerste instantie- verdachte plekjes zitten er nog steeds, maar blijken bij nader inzien onschuldig weefsel. Gelukkig maar. 
Nu er geen vervolgafspraken meer gemaakt worden, kan ik eindelijk echt een streep onder mijn medisch EMC-dossier zetten. Het voelde wel raar dat dat met één telefoontje een feit was. Best wel een abrupt einde eigenlijk en die gedachte liet me niet direct los. 

Ik heb er een nachtje over geslapen en bedacht toen: Als ik de moeite kan nemen om meermaals een klachtenbrief te schrijven, dan is het schrijven van een bedankbriefje zeker ook op zijn plaats. Ik weet wel: chirurgen hebben voor hun beroep gekozen, zij doen hun werk net zo goed als ieder ander. Maar toch. 
Waar zou ik zijn geweest zonder hun expertise? Ik hoef alleen maar terug te denken aan mijn gecompliceerde bekkenbodem reconstructie. Een ingreep die zelden voorkomt, maar mijn chirurg ging ervoor!

Ik ben dankbaar en dat heb ik ze alsnog laten weten. Als persoon en nu even niet als patiëntnummer-zoveel van “Dossier X”.

Ik ben blij en het voelt op dit moment “vrij” en onbewolkt.
Er heeft namelijk, best een behoorlijk deel van mijn leven, altijd een klein dreigend wolkje boven mijn hoofd gehangen. Niemand -ikzelf al helemaal niet- wist ooit wat het zou gaan doen. Zou het over drijven? Zou het gaan donderen? Zou het een flinke stortbui over mij heen laten vallen? Niet dat het me dagelijks bezig hield, maar ik was me goed bewust van de aanwezigheid ervan.

Vandaag haal ik opgelucht adem en kan ik de gevleugelde woorden aan het eind van heel veel Netflix-series citeren: 

“Het is bevestigd…. “

alleen schrijf ik er niet achter “er komt een vervolg”, maar: 

“….het wolkje boven mijn hoofd is weg!”