Kerstflits

Ja hoor, hij stond er weer. 
“Hij”, de oproep: Schrijftalent gezocht. 

In onze plaatselijke courant werd middels een kleine aankondiging weer gevraagd om voor de kersteditie iets kerstigs in te sturen. Nou ja, dat stond er niet letterlijk zo, maar je begrijpt de strekking. Een verhaal, een gedicht, een herinnering, een foto, kortom iets ‘passends’ bij de kerstsfeer.

De krant heb ik al lang bij het oud papier gedumpt. Behalve dat ik de oproep vluchtig las, heb ik er verder geen aandacht aan besteed. Twee jaar op rij werd een schrijfsel van mij geplaatst. Dit jaar sla ik even over. Of toch niet?
Knaag…knaag….mijn hersenen draaien overuren. Wél iets schrijven betekent: nóg een deadline erbij (en dat, terwijl ik er nog een paar heb te halen!) Maximum aantal woorden: 400, dat is dus niet lekker in het wilde weg schrijven. Nee, dat wordt schrijven-schrappen-lezen-schrappen-herschrijven. De belangrijkste vraag is: Heb ik überhaupt nog een kerstherinnering, die op zijn minst ontroert of een glimlach tevoorschijn tovert? 

Pff… ik weet het nog niet hoor. Ik laat het maar even bezinken en ga eerst andere dingen doen. Meestal komt er dan spontaan wel iets naar boven drijven.

En ja hoor… het kwam inderdaad letterlijk naar boven drijven, tijdens een verwoede poging om onder de douche de shampoo uit mijn haren te spoelen. De fles was uitgeschoten met als gevolg een dubbele dosis schuim, waardoor het leek alsof mijn hoofd in een enorme wolk was gehuld. Precies op dat soort onmogelijke momenten krijg ik mijn ideetjes. Aantekeningetje maken lukt niet, sowieso geen pen en papier bij de hand. Nee natuurlijk niet, wie heeft dat nou wél in de badkamer. 

Later, met mijn natte haren in een handdoek gewikkeld, zit ik aan tafel te mijmeren.
Kerst. Terug in de tijd. Ergens in de jaren zeventig. Terug naar het gezin Groenewout: vader, moeder, zusje en ik.

Traditiegetrouw dekte mijn moeder op kerstavond onze eettafel met een wit damast tafelkleed. In de lengte spande zij daar evenwijdig twee smalle rode linten overheen en in de breedte ook twee. Met kleine steekjes naaide ze de kruispunten van de linten vast aan het kleed, soms met een subtiel kerstversierinkje erbovenop. In het ontstane rechthoekige vlak in het midden plaatste ze dan een groot kerststuk, meestal door haarzelf gemaakt. Takjes hulst en conifeer uit eigen tuin, geurende kersttakken, verse bloemen en echte kaarsen. Vaak door de eenvoud prachtig. Ja, dat kon ze wel. Ik heb die genen niet geërfd, mijn kunst van bloemschikken is bloemverschrikkelijk.

Op eerste kerstdag deden we meestal een kerstdiner, al dan niet met gasten. De tweede kerstdag namen we zoals die kwam. Geen verplichtingen, lekker rustig: relaxt lui. 
De herinnering die mijn schuimende hoofd te binnen schoot, was die ene keer dat we met gasten aan het kerstdiner zaten. Ik herinner me dat onder andere Oom Ed er was, de moeder van mijn toenmalige vriend en hijzelf uiteraard. Wij hadden in die jaren dik verkering en waren zelfs verloofd. (Nee, Don kwam pas heel veel later in beeld, maar dit terzijde)

Mijn vader was een charmeur op zijn tijd.
Mijn vader wilde indruk maken op zijn tijd (vaak niet per se op ‘mijn’ tijd…)
Je begrijpt vast wel wat ik bedoel… Komt je ‘schoonmoeder to be’ bij je ouders eten, dan wil je dat alles gladjes verloopt. Of in ieder geval ‘normaal’, zoals in ieder ander ‘normaal’ gezin. En ik wist: wij waren alles behalve dát.
“Geen gekke dingen doen hoor pap!” hoopte ik nog stilletjes.

Het voorgerecht verliep zonder gekkigheden. So far so good. Tot….
…tot mijn vader besloot om dit gedenkwaardige kerstdiner vast te willen leggen. Voor later.
Wij hadden thuis zo’n “Rits-rats-klik”-camera. Kent iemand die nog?

‘Rits-rats’ is het geluid dat je hoorde als de film(cassette) werd doorgedraaid en ‘Klik’ was het geluid dat volgde als je op de grote rode knop drukte. Rits-rats-klik, werd de algemeen bekende benaming voor de kleine handige zogenaamde pocketcamera. Wat een uitvinding! Boven op het ding kon je eventueel een los flitsblokje bevestigen. 

Nu kon mijn vader nogal eens onhandig (om niet meteen te zeggen ‘lomp’) uit de hoek komen. Kijk, díe genen heb ik dan weer wel geërfd 😉  
Nieuwe technische snufjes vond hij fantastisch, maar hoe het dan precies werkte…zie daar: zo vader, zo dochter.  Eerst uitproberen en (verkeerd)doen, daarna mopperend de gebruiksaanwijzing lezen. O nee, kan niet meer…. al weggegooid. 

Afijn, de rits-rats-klik kwam tevoorschijn. Flitsblokje erop. 
“Zal ik dat even doen pa?”
“Nee hoeft niet. Kan wel. Al.” 
Nu het overzicht kiekje maken. Hm… dat moet dan vanaf een verhoging.
De hoge kruk in het hoekje bij het raam dan maar.
Pa klom erop. Ik hield mijn hart vast.
Allemaal klaar? Even lachen dan! Ik hoor hem het nog zeggen.
Wat er daarna gebeurde, ging in een fractie van een seconde.

De kennis van de camera was mijn vader ‘even ontgaan’, laat ik het zo maar zeggen. En dus hield hij het ding doodleuk achterstevoren voor zijn gezicht. Met als hilarisch gevolg: Rits-rats-klik en FLITS! precies in zijn oog. 
Verblind en geschrokken, viel hij achterover van zijn kruk, probeerde zich nog enigszins aan de gordijnen op te trekken en belandde via de vensterbank met beide benen op de vloer.
Niets aan de hand -gelukkig.

Even staarden wij allemaal met stomheid geslagen naar het hele tafereel en vervolgens ontaardde dat in een luid bulderend gelach. De toon was gezet. Het hele kerstdiner zaten we grinnikend te eten. Steeds opnieuw zagen we het -giechelend- weer voor ons.
Mijn vader niet. Die zag voorlopig even niets.
Overigens jammer dat ik die foto niet heb bewaard, vroeger kreeg je immers álle afdrukken. Ook als ze bewogen waren of er stond alleen een stuk neus of wang op -van je vader bijvoorbeeld… Hi hi hi.

Tot zover mijn kerstflits. 
Ik weet eigenlijk nog steeds niet of ik dit ga verbouwen tot een 400-woorden-verhaaltje om in te zenden.
Misschien toch maar niet.
Misschien flitst vóór de deadline nog wel iets anders voorbij…