4 februari

Wat is er op 4 februari?
Dat is de dag dat de wereld stilstaat bij de impact van kanker.
Deze datum is uitgeroepen tot Wereld Kanker Dag. 

In sommige landen wordt dit aangeduid met de kleuren wit, blauw of oranje, maar Nederland kleurt op 4 februari paars. Zelfs een aantal gebouwen worden op die dag helemaal uitgelicht in het paars. Vorig jaar varieerde dat van Slot Zeist tot Madurodam en van het Ziggo Dome tot Hoog Catharijne, om zomaar even een paar voorbeelden te noemen.  

Je kunt op 4 februari een paars lintje dragen dat je online kunt bestellen via het Wereld Kanker Onderzoek Fonds (WKOF). Echter, als je dat nu nog wilt doen, dan is het de vraag of je het op tijd zult ontvangen…. Over het lintje staat op de website van het WKOF het volgende geschreven:

“Het is maar een lintje. Een klein gebaar. Maar haar betekenis is groot. Kanker raakt ons allemaal, maar kanker draag je niet alleen. Voor wie draag jij het lintje?”

In oktober 2020 schreef ik een blog over verschillende vormen van kanker die aangeduid worden met een eigen kleur en lintje. Mijn bedoeling was om juist ook die kleuren onder de aandacht te brengen. De meest bekende kleur is immers roze, dat voor borstkanker staat. Want zeg nou zelf, wie kent Pink Ribbon niet? Wie weet daarentegen ook waar de diverse andere kleuren voor staan? Dat dus.

Ik hou me niet zo heel erg bezig met het aantal keer dat een blog van mij gelezen wordt. Op mijn blogsite kan ik dat wel zien hoor, alleen niet door wie. Toch is het mij meermaals opgevallen dat mijn blog “Kanker met kleur” regelmatig bekeken wordt. Voor de aardigheid heb ik vandaag de statistieken op mijn site eens over nagekeken en wat blijkt?

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik geen idee heb of dat veel is, of ‘wel aardig’. Ik heb eerder de neiging om te denken ‘niet slecht‘.
Ik ben per slot van rekening geen blogprofessional die het bloggen méér dan alleen als hobby beschouwt en er een strategie of inkomstenbron aan gekoppeld heeft. 
Ik schaar mezelf meer onder de categorie ‘persoonlijke blogger’ die voor zichzelf blogt, maar anderen mogen meelezen. Of, nu ik er iets langer over nadenk, ik zou bijvoorbeeld ook nog onder het kopje ‘(re)creatieve blogger’ kunnen vallen. Het belangrijkste voor deze groep is om gewoon lekker te schrijven op een eigen manier.
‘Amateurblogger’ dekt misschien wel de lading van wat en hoe ik schrijf, alleen zou ik zo niet genoemd willen worden. Op de één of andere manier klinkt het in mijn oren negatiever dan hoe het waarschijnlijk bedoeld is. Zo van: “Joh, ze doet maar wat”.
(Een stemmetje in mijn hoofd fluistert: “Hm… maar dat is in wezen toch ook zo, Bo?”)

Hoe dan ook… Het paarse lintje.
Op de revers van mijn jas prijkt een blauwe, die staat voor (endel)darmkanker.
Het zou wel zo aardig zijn, als ik op 4 februari ook eens solidair een paarse variant op speld.
Zo gezegd, zo besteld. Zowaar keurig op tijd. Vandaag zat -ie bij de post, samen met een andere variant, die ik ergens anders online vond.

Over het antwoord op de vraag van het WKOF “Voor wie draag jij het lintje?” hoef ik niet lang na te denken.

Op 4 februari draag Ik het vlinder-lintje met name voor:

• mijn vader die in 2005 als gevolg van slokdarmkanker overleed en
  mijn moeder in 2016 door uitzaaiingen van borstkanker.

Het andere paarse lintje is met name voor twee dappere strijdsters, die iedere dag opnieuw hun weg moeten vinden in een leven dat door kanker wordt bepaald: 

• Ciska….al zó lang…en nog steeds…
• Marion die in 2023 gelijktijdig met mij in het Erasmus lag.

Soms kan ik de juiste woorden niet vinden. Wat kan ik tegen ze zeggen -zonder dat het klinkt als een cliché? Ik denk aan hen, dat is wel het allerminste wat ik kan doen. En het lintje draagt daar een ietsiepietsie aan kracht bij.  

En ja, het is waar: er zijn zovelen die ik ken(de) die geconfronteerd zijn geweest met kanker. Bij hen sta ik ook even stil, maar noem hier niet hun namen.

Iedere persoon is uniek en gaat op een eigen manier om met een kanker diagnose. Dat geldt niet alleen voor de patiënt die met de ziekte moet dealen, maar ook voor degenen die er naast staan. En ook al hebben twee personen dezelfde vorm van kanker, dan nóg is de beleving, de overleving anders. Om maar niet te spreken over het behandelingstraject.
Ik weet het als geen ander.
En als geen ander weet ik ook, dat woorden soms overbodig zijn.
Soms is ‘er zijn’ voldoende.

Voor al diegenen die ik niet genoemd heb:
Ik denk aan jullie!