Raamstaren

Weet je wel hoe heerlijk dit is: Simpelweg staren uit het raam.
Simpelweg staat in de encyclopedie beschreven als: Op verrassend eenvoudige wijze. 
Maar ik draai het om: een eenvoudige wijze met een verrassend effect.  

Staar jij wel eens doelloos uit het raam om zomaar even voor je uit te mijmeren?
Of hoor je dan soms nog wel, net als ik, het stemmetje van één van je ouders in je hoofd?
Vooral die van mij konden er wat van: Wat zit je daar nou te niksen? Doe niet zo lui. Kom op, doe iets nuttigs!
Meestal werd ik na zo’n opmerking ook nog doodleuk naar buiten gebonjourd, weer of geen weer. Ga maar buiten spelen.  Hoppa, waterlaarsjes aan, capuchon op en niet mopperen. Lekker dan! En dan hadden mijn vriendinnejtes uit de buurt mij nog niet eens geroepen: Bonnie, kom je bui….etc 😉  

Grappig, vijftig jaar later -als niet al veel eerder- blijkt, dat ‘uit het raam staren’ goed is voor ons brein. Je verlaagt het prikkelniveau en geeft je brein even rust. Het wordt nu juist gezien als een pauze en de kans om op te laden, te resetten. Dagdromen heet nu: Goed bezig! En het is alles behalve lui zijn. Je leest erover in allerlei artikelen.
Een greep uit de personen die de positieve uitwerking van uit het raam staren zullen beamen, zijn: leefstijlcoaches, psychologen, thuiswerkers en ergonomische werkplekontwerpers.  
O ja: en ik. 

Ik gun het mezelf iedere donderdag.
Voordat ik ga schrijven, installeer ik mezelf met een kop koffie en mijn laptop aan mijn schrijftafeltje. Al nippend staar ik een tijdje vanaf twee-hoog-achter naar buiten. Ik aanschouw een levend schilderij, omlijst door de kozijnen van mijn nepbalkon-deuren.
Er is daar altijd iets te beleven en vaak gelijktijdig te zien. Nu net: een vliegtuig, boot, metro, bestelwagen, een Mini cabrio (huh? cabrio?!), fietser, man met hond, hee de buurvrouw op haar scootmobiel.
Dan is het plotseling stil en wend ik mijn blik naar een andere richting. Ik staar naar de boom in de tuin. Zie ik daar nou een nestje in?

“De natuur heeft een magisch effect op ons welzijn en inspiratie. Wanneer je een moment neemt om de natuurlijke wereld buiten je raam te observeren, maak je verbinding met de rustgevende en verkwikkende kracht van de natuur. Dit kan je stressniveaus verlagen, je welzijn vergroten en je humeur verbeteren.” 

Dit stukje tekst plukte ik van een site van een ontwerper van werkplekken. De man pleit ervoor om zo’n plek in de buurt van een raam te creëren. Ik kan me wel vinden in die gedachtegang, zelfs in zijn tekst. Behalve die drie laatste woorden:  ‘…je humeur verbeteren.” Hmmm, daar zet ik vandaag bedenkelijk even een vraagteken bij. Met potlood, als het verandert, gum ik ‘m weg.

De boom in onze gezamenlijke tuin, met dat vermoedelijke vogelnestje, doet me hoopvol uitkijken naar de naderende lente. Ja, daar kan ik wel vrolijk van worden. Maar als ik weer even terug in de verte kijk, constateer ik dat het zicht daar letterlijk is geworden: WaterWeg. Want, ineens is -ie daar: een dikke mist.
Ik krijg er spontaan mopperneigingen van, niet bepaald humeurverbeterend. Hè getsie… waar is het zonnetje van daarnet? 

Genoeg raamgestaard, ik ben klaar met het naderende alsmaar grauwere uitzicht.
Ik zal mijn laptop zo zoetjes aan eens open klappen. Ik druk op het knopje en type mijn wachtwoord in. Vervolgens staar ik naar een ander venster, helder verlicht en leeg. Geldt ook voor mijn hoofd, dat laatste.

Klaar om te schrijven wat ik maar wil. Uit de buitentaferelen van daarnet zou ik mijn inspiratie al kunnen halen. Neem bijvoorbeeld die Mini cabrio. Een open dak! Wat bezielt iemand om daarmee rond te rijden in februari? Of zou het dak kapot zijn? Wat is het verhaal erachter? Ik zou er zomaar eentje kunnen verzinnen.  

Het kan overigens nog veel gekker. Qua uitzicht bedoel ik.
Ik zag laatst, midden in de winter, een man voorbij rennen. Ik moest twee keer kijken van verbazing. Want, werkelijk, die man liep op blote voeten in zijn zwembroek, verder niets. Echt, ik zweer je. ‘t Zal wel weer zo’n ‘challenge’-dingetje zijn geweest. Dat is niet gek, dat is stoer (…)
Kan zijn, maar ik sla even over.
Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is: inspiratie ligt op straat.

Of je doet een workshop…. Heb ik namelijk onlangs gedaan bij “Rick Evers schrijftrainingen met glimlachgarantie”. Dat was bijzonder leerzaam en heel erg leuk -hilarisch op sommige momenten. En die glimlachgarantie? Dat klopt helemaal! Van begin tot eind 🙂
Over het schrijven van zijn eigen teksten en om je gedachten op de vrije loop te laten, zegt de trainer:

“Een goed raam is het halve werk.”

Ik bedoel maar…
Dus ik zeg: doen. Eventjes raamstaren mensen!