Spreekuur

Het is vandaag zo’n dag dat ik van alles doe, maar geen meter opschiet. Snap je wat ik bedoel? Ik stond vroeg op vol goede bedoelingen: meteen aan de slag, flink wat dingen van mijn lijstje afvinken. Ja ja, dat was in mijn hoofd een goed plan. In de praktijk….nou ja, niet dus. Want, vandaag is “zo’n dag”.

Ik begon nog netjes: eerst een goed ontbijt.
In de koelkast zag ik mijn Griekse yoghurtjes staan en daarnaast het koelboxje met mijn astma injecties. O ja, donderdag! Had ik nou vorige week geprikt, of moet ik vandaag? Na wat graafwerk in mijn geheugen kwam ik eruit: vandaag dus. Ik haal een injectiespuit uit het boxje en leg die alvast op een bordje -veilig uit de weg- om op kamertemperatuur te komen.

Voor ik een hap heb genomen van mijn ontbijt, bedenk ik dat ik beter eerst nog even het bed kan afhalen, dan kan ik meteen een was draaien. Als ik het beddengoed in de wasmachine heb gepropt, blijkt dat ik net genoeg wasmiddel heb.
Meteen maar op het boodschappenlijstje zetten voordat ik het vergeet. Oh ja, de allesreiniger is ook bijna op. En ja hoor, voor ik er erg in heb, sta ik in het was-/opberghok te inventariseren. Keukenrollen, afvalzakken…. Misschien maar gelijk de rest checken, ik ben nu toch al bezig.

Ondertussen is de cruesli in mijn yoghurt alles behalve crunchy en veranderd in een zompig, kleffe hap. Het lijkt alsof ik papier-maché met honing zit weg te kanen. Mjammie. Niet dus.

Na mijn ontbijt: douchen, haren wassen, aankleden, opmaken, haren fatsoeneren.
Check, check, check.
Ik ben goed en wel aangekleed of mijn telefoon gaat. Een noodkreet klinkt aan de andere kant: “Kan ik jou even spreken? Of komt het niet uit?” Eh, zolang het geen beeldbellen is, vind ik het prima.

Het gesprek neemt de nodige tijd in beslag. Achteraf vraag ik me af: Was het nou eigenlijk te doen om mijn mening, of om een advies te vragen? Of was het meer een kwestie van: Ik zit ergens mee en ik wil het even kwijt.  Waarschijnlijk dat laatste. Ook goed, moet kunnen, ik vind het niet erg.

Ik wil net mijn haren drogen als mijn telefoon opnieuw gaat. “Heb je even? Er moet me even iets van het hart.”  Ik schiet onmiddellijk in de lach en zeg voor de grap: “Kom maar op hoor, toevallig heb ik vandaag spreekuur.” Even is het stil en dan: “Huh? Meen je dat nou echt?” 
Nee, natuurlijk meen ik dat niet -maar het lijkt er vandaag wel verdraaid veel op.

Tegen de tijd dat het gesprek is afgerond, zijn mijn haren “eigenwijs” opgedroogd. Anders gezegd: mijn hoofd lijkt ontploft. Grrr.. ik had er een bolletje styling mousse doorheen moeten kneden na het wassen. Vergeten. Laat maar. Ook van make-up komt niet veel terecht. Een druppeltje oogcrème en een likje moisturizing dagcrème, meer wordt het niet vandaag. 

Het volgende piepje klinkt uit mijn wasmachine. Welja, die wil onderhand óók wat kwijt natuurlijk… Ik hevel de was over naar de droger. Zo hè hè, nu ben ik klaar om aan mijn afvinklijstje te beginnen. Ik ruim de grote tafel op en als ik iets in de keukenla wil leggen, zie ik ineens het bordje met de injectie. O ja! Goed gelukt, dat veilig uit de weg leggen – ik zou het bijna vergeten. Ik neem er rustig de tijd voor, laatst was ik te gehaast en liep ik dagen lang met een joekel van een blauwe plek op mijn been.

Net klaar, komt Don thuis. Hij heeft gefietst en heeft me daar toch een bruine kop 😉 Geen wonder, hij is veel buiten. Zit hij niet in de tuin naar een podcast te luisteren, dan is hij aan de wandel en sinds kort fietst hij dus ook. Dat doet -ie goed.
Best maf eigenlijk, nu hij ‘ziek’ is, ziet hij er eigenlijk veel beter uit dan ooit. Zo zie je maar: Zon doet wonderen!

“Ha kleine, doen we even een koffietje?”

Ach, waarom ook niet. Mijn ‘planning’ voor vandaag is toch al in de war, net als mijn haar. Ik pak zometeen de krulborstel wel.
Voor nu: kom maar op met die koffie.
En daarna? Ik zie wel waar ik nog aan toe kom.
Mijn spreekuur is inmiddels voorbij 😉