Smart hoor!

De eerste wandelingetjes die Don maakte na zijn logeerpartijtje in het ziekenhuis waren redelijk kort. Per dag besloot meneer om zijn wandelgangen op te bouwen, niet zo zeer in tempo, maar in meer stappen. Dat werden er gerust 1000 meer per wandeling. 
Nee, zeg maar niets. Dat doe ik ook niet -mijn gezichtsuitdrukking zegt al genoeg.

Ik herinner me de woorden van de fysiotherapeut die aan Don’s bed stond, ik was er bij.
Hij gaf advies om thuis rustig aan te doen en ook om vooral in beweging te blijven. “Liever tussendoor niet gaan liggen als je moe bent, maar juist rechtop blijven. Ook op die manier kun je prima even tot rust komen.” Toen kwam ook het gebruik van een smartwatch ter sprake. De meningen daarover zijn nogal verdeeld.

Deze fysiotherapeut keek even bedenkelijk. “Mwah… Ja, je zou ‘m kunnen gebruiken, maar dan moet je er wel ‘normaal’ mee om kunnen gaan. Het moet geen obsessie worden om steeds maar te kijken naar je scores…” vond hij. “Het kan een handig hulpmiddel zijn, maar het is niet de bedoeling dat je er afhankelijk van wordt.” 

Op dat moment kon ik me daar nog niet zoveel bij voorstellen — totdat de fysio een voorbeeld gaf: Uw man moet ’s ochtends, als hij wakker wordt, zélf voelen of hij goed heeft geslapen en uitgerust is.
Het gevaar zit ’m dus in het klakkeloos aannemen van wat de smartwatch aangeeft, begrijp ik.
Sommigen kijken ’s ochtends als eerste op hun smartwatch. En als die dan aangeeft: ‘U bent niet goed uitgerust’, gaan ze zich daar ook naar gedragen. “Ik ben vandaag moe,” denken ze dan.

Vlak voor Don’s vertrek uit het ziekenhuis, werd de tweede fysiotherapeut ingevlogen om nog “even” te oefenen met trappen lopen. Eerder mocht hij niet ontslagen worden -aldus het protocol. Achteraf bleek dat een kleine miscommunicatie. Het was niet duidelijk overgekomen dat onze woning gelijkvloers is, maar dat de twee trappen die Don genoemd had in het gebouw zijn -er is overigens ook een lift. 
De mening van deze fysiotherapeut was overigens vrij direct: Een smartwatch? Nee, dat zou ik maar even niet doen.   

Nu wil het geval….

Weten jullie nog dat mijn Samsung flip in 2023 van mijn nachtkastje werd gestolen toen ik in het EMC lag. (Of nou ja: nét tien tellen niet in mijn bed lag). Ik moest toen ineens een nieuwe telefoon aanschaffen, maar: Guess what? Daar kreeg ik als extraatje een zwarte Samsung smartwatch bij cadeau. Een knijter van een ding, zeker om mijn smalle pols, dus ik heb ‘m nooit gebruikt.

Don is intussen al een aantal weken goed op dreef, bovendien weet hij donders goed zelf wat -ie wel en niet voelt. Na een goeie oefenperiode ‘op zichzelf’, is een smartwatch nu een handig hulpmiddel. En dus heb ik de mijne, na ruim anderhalf jaar, toch maar uit het doosje tevoorschijn gehaald. Don gebruikt ‘m op bepaalde momenten, met name bij verschillende activiteiten. Zo is al duidelijk geworden dat zijn hartslag na een behoorlijk aantal stappen wandelen, anders reageert dan na ‘even een paar tuinmeubels op het terras zetten’. Logisch – totaal andere bewegingen en inspanningen.  

Ik ben altijd al ‘van de gadgets’ geweest, technische snufjes en hebbedingetjes: leuk! Zo’n smartwatch vind ik bij nader inzien toch ook wel grappig. Bovendien ben ik sinds Don zijn bewegingen registreert, ook nieuwsgierig geworden naar de mijne. Ik kan niet echt lang achtereen lopen, ongeveer een kilometer en na een pauze nog eentje -zoiets dergelijks. Maar als ik dans, lijk ik het veel langer vol te kunnen houden. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan hoeveel stappen een uurtje dansen nou eigenlijk oplevert.  

Tijd voor een eigen smart-apparaat!

Ik heb al besloten dat een horloge voor mij niet werkt, sowieso draag ik ze nooit graag. En een smartwatch, hoe klein ze op de afbeeldingen ook lijken… ik blijf het logge gevallen vinden, voor mijn pols dan hè. Maar kijk: 

Tadaaaaa…. smart ring!

Ik heb ‘m nog maar pas hoor. Na het opladen moest ik eerst een uur vogelen hoe ik het ding aan de praat kon krijgen via een app en bluetooth op mijn telefoon. Gedoe. Gemopper. Niet bevorderlijk voor Don z’n bloeddruk, want hij moest toch ‘even’ komen helpen…. 😉 
Maarrr…. gelukt, mijn hartslag doet ‘t en zuurstof heb ik ook genoeg.

Stappen heb ik gecheckt aan de hand van een filmpje van mijn favoriete Hawaiiaan Keoni. Ik ben fan van zijn workout-instructiefilmpjes. Soms doet zijn moeder met hem mee en dan denk ik: als zij het kan volhouden, dan moet ik dat toch ook kunnen!
Ik heb een korte workout gekozen, niet te lang en niet zo heel veel stappen. Smartring om en hupsakee: gáán met dat ding!

Ik zit nog na te puffen terwijl ik blog….
Het klopt. Het aantal geregistreerde stappen door mijn ring is ietsje meer dan het filmpje aangeeft. Kan kloppen, ik moest hier en daar even een foutje in mijn beweging corrigeren 😉

Benieuwd? Deze video heb ik gevolgd – dans mee of kijk alleen, alles is goed:

Ik ben om. 
Ik vind ‘m leuk!
Die ring…
very smart.