Capri

Snel antwoorden, niet lang over nadenken: Wat is jóuw eerste gedachte bij het woord Capri?

De mijne is gelinkt aan ijs.
Een versgebakken wafeltje, opgerold tot hoorntje met daarin twee bolletjes ijs. Eentje in de smaak Malaga en eentje hazelnoot. En dat ijsje koop ik dan bij Capri, dé ijssalon in Rotterdam op de Karel Doormanlaan. Oh, het is al zoooo lang geleden dat ik daar was.

Ik geef niet zo heel veel om ijs, meestal zit ik ermee te kliederen tot het gesmolten is. Na een etentje maak je mij niet per se blij met een coupe alleen met ijs, wel als het bijvoorbeeld als een klein bolletje ‘ergens bij’ ligt, dan vind ik het nog wel te doen. Zo’n klein sorbet-gevalletje, je weet wel…. citroen of mango, zoiets dergelijks.

Capri doet mij dus denken aan ijs. Maar wacht, ik heb er ook een tweede associatie bij.
Capri: een lange broek die halverwege de kuit ophoudt te bestaan. 

De Capri broek werd in 1948 door de Duitse modeontwerpster Sonja de Lennart geïntroduceerd, vernoemd naar het Italiaanse eiland Capri. Daar werd de broek in de jaren 50 en 60 populair, vooral onder beroemdheden zoals Audrey Hepburn en Elizabeth Taylor.

Ik kan me de periode toen we als gezin in Gorinchem woonden nog wel herinneren. De wat oudere buurmeisjes dan ik, die teenagers werden genoemd, droegen capri’s met daaronder ballerina’s, platte schoentjes. Die noemden ze toen ‘flatjes’.  Misschien heten ze nu nog steeds zo, alleen hoor ik die benaming niet zo vaak. Flatjes, als in plat… platjes… of nou nee, dat laatste dan weer net niet…

De herkomst van de Capri broek heb ik overigens wel even opgezocht, want ik ben echt geen wandelende Wiki(bo)pedia. Nee hoor: Leve Google! Het grappige is, dat ik daarbij stuitte op de website van de Elegance. 

Ooit was de Elegance de eerste glossy van Nederland: sinds 1937. Nu, achtentachtig jaar later is er ook een online versie van -zoals van zovele andere glossy’s, je ontkomt er niet meer aan. Maar dit terzijde….

Mijn zoekterm ‘capri broek’, lichtte een stukje tekst op waarin stond:

“We moeten er even eerlijk over zijn: ooit dachten we dat we er voorgoed vanaf waren. De capribroek – dat nét te korte, twijfelachtige modieuze broertje van de broek – werd jarenlang verbannen naar het rijk der modeblunders. Maar zoals dat wel vaker gaat in de mode, komt alles uiteindelijk terug. En jawel, de capribroek is weer helemaal terug van weggeweest.”

Grappig genoeg blijkt de capribroek — ooit een modeflater — ineens weer ‘helemaal terug van weggeweest’. Echt waar, dat staat in een artikel van mei 2025! Geen idee waar ze die dan spotten, mij is het totaal ontgaan. Waarschijnlijk omdat mijn blik vooral uitgaat naar jurkjes. Oh en vesten, die ook, want daar kun je ook zo lekker mee ‘verdoezelen’.
Dus nee, broeken zijn aan mijn figuur niet besteed, laat staan de Capri’s. Geloof me, daar wil je mij echt niet in zien. Zelfs niet met een verdoezelvestje. Ik ben geen Audrey…

Genoeg over die broek!
Ik heb namelijk sinds kort nóg een Capri woordverband. 

Capri is het hartrevalidatieprogramma waar Don nu de derde week aan deelneemt.
Twee keer per week traint hij onder medisch toezicht en begeleiding en daarnaast krijgt hij ook gesprekken. Vanmorgen was dat na de training een gesprek met de diëtist. 

Ik ben bij dat gesprek ingevlogen. Het leek me wel handig -en verstandig- om mee te luisteren naar alle tips en weetjes. De zogenaamde “do’s” en vooral de “dont’s” op eet (en snaai) momenten. Twee horen immers meer dan één.

Verrassend genoeg kwamen we tot de conclusie, dat we het eigenlijk lang zo ‘slecht’ niet doen. Hier en daar een beetje bijsturing en wat puntjes op de i. We weten best al veel, dus het is meer een kwestie van opfrissen en naar boven halen wat weggezakt was.

Don at altijd halfvolle yoghurt en kreeg het advies om daar voor in de plaats halfvolle kwark te nemen. Vandaag werd Skyr aangeraden, een IJslands melkproduct, omdat het een goede bron van eiwitten, calcium en probiotica is en het weinig vet en suiker bevat. Dat is dan weer nieuw voor ons. 

Okeejjjj…. op naar de supermarkt dan maar om deze Viking power hap te halen. Ik heb het zelf nog nooit gegeten. Don mag eerst. Ik proef wel een hapje van zijn portie 😉
(ik ben niet zo’n zuivelmens)
En dan heel misschien een klein ommetje langs de plaatselijke Italiaan voor één bolletje…
‘t is dan wel geen Capri, maar ach… 

Capri. Zoveel betekenissen, en ineens zijn ze alle drie weer actueel…