Uitgevloerd

Een plas water. Blote voeten. Daarna: maanden gedoe.
Maar nu komt-ie er dan echt – onze nieuwe vloer 🙂

In januari stond ik op een avond ineens met mijn blote voeten in een plasje water bij ons aanrecht…oeps! De naden van het laminaat krulden omhoog en daaronder was alles kleddernat. Help, een defect aan onze vaatwasmachine! -was onze eerste gedachte. 

Gelukkig zijn we goed verzekerd. Al snel kwam de eerste schade-expert kijken wat de oorzaak was en inderdaad bleek het een kapot onderdeel van de vaatwasser. Het kon meteen verholpen worden, het was slechts een kleine reparatie. De beschadigde vloer was een ander verhaal. Hier moest iemand anders naar kijken.

Een tweede expert kwam, zag en krabde achter zijn oren.
Tsja…. hoe kon dit opgelost worden? Even waren we bang dat hij zou zeggen: We halen het beschadigde deel van de vloer eruit, vervangen dat door iets anders en zetten de randen vast met strips. Ik zag al beelden voor me van geklungel met mijn rollator over die strips. Nou nee, dát niet! 

In alle kamers van ons huis ligt hetzelfde laminaat, nergens zijn drempels. Onze woonkamer en keuken is één ruimte die L-vormig is.
De expert banjerde door het appartement en bestudeerde het hele vloeroppervlak.
Hmm… mompelde hij, en vervolgens: Ik stel dan toch maar voor, dat we in de hele woonkamer en keuken nieuw laminaat leggen. Dan komt er alleen wel een strip bij de deur naar het halletje om het netjes aan te sluiten.

Daar konden wij ons in vinden. De verzekeraar – niet meteen. Zij vonden het bedrag op de ingediende offerte wel erg hoog en wilden de mening van nóg een expert.
En zo kwam meneer nummer drie: die kwam, zag en begreep. Pfff…gelukkig.

Pas in april ontvingen we eindelijk bericht dat alles akkoord was bevonden en werd direct een datum genoemd. Onder normale omstandigheden hadden we die vastgelegd, ware het niet dat Don na zijn hartinfarct een paar weken rust moest houden en niets mocht doen. Geen goed idee dus om op dat moment onze woonkamer leeg te moeten maken.

Volgende week -zowat een half jaar na de waterschade- is het zover.
Ik heb werkelijk geen idee hoe ik er dan bij zit -en vooral ook: waar? 

Vrijdag moet de woonkamer leeg zijn. Alleen de bank mag blijven staan én mijn aangepaste stoel -dat ding weegt serieus dieplood.
Dus moeten alle kasten leeg voordat ze de kamer uit kunnen.
Daags van tevoren betekent dat: dozen. Veel dozen.
Donderdagavond zorgen we ervoor dat álles de huiskamer uit is.

Kleiner wonen is leuk, maar dat betekent ook: kleine (slaap)kamers. Waar laat je het hele interieur van je woonkamer als je geen extra ruimte hebt, geen balkon en op de 2e verdieping woont??
En dat voor slechts één dag….. want als de vloer eenmaal gelegd is, kan alles weer terug op zijn plaats. Het wordt nog een uitdaging, maar met hulptroepen gaat dat wel lukken….

Op zulke momenten baal ik er nog steeds van dat ik fysiek niet sterk genoeg meer ben. Daarbij komt, dat ook voor Don geldt dat het voor hem fysiek ook anders dan anders is. Ik weet het, ik mag dat niet invullen voor een ander, maar toch. En ook al werkt Don echt hard aan zijn conditie…. het blijft goed (leren) voelen waar de grens ligt.

Dat laatste is lastig. Maar ach, geldt dat af en toe niet voor ons allemaal?
Van mezelf weet ik dat mijn grens ook mijn valkuil is. Ik balanceer op het randje en kan eigenlijk best veel -vind ik. Het probleem is dat ik daardoor soms te veel doe, want op dat moment denk ik dat het nog wel kan. Pas naderhand ervaar ik dat ik dan meer hersteltijd nodig heb. 

We zien wel hoe het volgende week loopt, maar ik zal blij zijn als alles achter de rug is.
Dan plof ik op de bank en roep: Tralala…uitgevloerd!

ra, ra…..