Ik herken

Over onverwachte ontmoetingen, vergissingen – en de mensen die je nooit vergeet.

Hee, waar ken ik jou ook alweer van?
Hebben we dat allemaal niet eens? Dan zie je ergens, vaak waar je het niet verwacht, een bekend gezicht en je kan niet 1-2-3 plaatsen waar je die persoon van kent.

Op straat bijvoorbeeld, die aardige mevrouw. Pas als we elkaar groetend zijn gepasseerd, schiet me te binnen: O ja, dat was zij-van-de-boekenwinkel! Zonder winkel om haar heen en in een totaal andere omgeving, viel het kwartje niet direct.
Of als je iemand altijd in uniform ziet en dan ineens in ‘burger’, dan krab ik eerst even achter mijn oor.

Andersom overkomt mij ook gerust. Dat ik dan iemand enthousiast begroet en er naderhand achter kom dat ik die persoon helemaal niet ken. Och, dat doet me denken aan een keer in Rotterdam Ahoy. Daar waren in aanloop naar het Songfestival ooit feestavonden met diverse optredens. Ik was daar en stond in de pauze in een van de gangen met een paar vrienden te praten. In de verte zag ik iemand onze richting op komen. Ik meende haar te (her)kennen en ja: ik begon dus enthousiast te zwaaien. Toen ze dichterbij kwam riep ik ook nog eens: “Hee halloooo!” Zij keek me lachend aan, groette net zo vrolijk “Hallooo” en liep door.  

De mond van een van de vrienden met wie ik stond te praten, viel open van verbazing. De ander vroeg net zo verbaasd: “O-mijn-god.. Ken jij haar???”
“Eh ja…ik geloof van wel,” stamelde ik twijfelend, “alleen weet ik even niet zo gauw waarvan….”
Aaaarghhhh… hou op mens! Dat was Sandra Reemer!
“Oooooo….” zei ik alleen maar, terwijl het muntje viel. Gênant zeg!

Een soortgelijk iets gebeurde toen ik nog bij de TU in Delft werkte. Daar zouden ‘s avonds optredens plaatsvinden in het groot Auditorium. Overdag waren allerlei andere activiteiten in het gebouw, verdeeld over zes andere kleine en grote accommodaties. Daarbij waren er ook nog eens twee van de vier collegezalen in gebruik.

Dagen met honderden mensen om je heen waren ons niet vreemd. Vooral als de collegezalen leegstromen, dan loopt op zo’n moment van alles door elkaar heen. Toga’s, zakelijke blauwe kostuums en studenten in spijkerbroek. Sommige studenten kende ik van naam en gezicht vanwege symposia die zij door onze afdeling lieten organiseren. 

Die dag kwam ik zo’n bekend gezicht tegen op de trap, net toen ik mijn ronde liep. 
“Hee hallooo!” riep ik spontaan naar de student die ik wel herkende, maar wiens naam mij even was ontschoten. In het voorbijgaan lachte hij vriendelijk en groette hartelijk terug.
Ik liep door naar de regiekamer van het Auditorium om bij mijn collega’s van de techniek te kijken of alles goed verliep voor het optreden vanavond.

Vanuit het smalle raam had ik zicht op het podium beneden en zag daar tot mijn verbazing de student van daarnet vanuit de coulissen verschijnen.
“Wat doet hij daar nou?” vroeg ik. 
“Soundcheck,” antwoordde mijn collega.
“Huh? Hoezo? Is hij daarvoor ingehuurd dan?”
“Ingehuurd? Wat bedoel je? Hij gaat zo zingen” 
“Hij? Zingen? Hij is toch hoe-heet-hij-ook-alweer van Bouwkunde?”
“Bouwkunde? Welnee, hoe kom je daar nou bij! Hij komt uit Brabant en heet Guus. Je weet wel: Guus Meeuwis.” 
“Oooooo….” zei ik alleen maar, terwijl het muntje viel. Gênant zeg!

Dat dus: Ik herken.
(en soms zit ik er naast….)

Dan zijn er ook van die momenten waarop herkenning veel dieper gaat dan een gezicht in het voorbijgaan. 

Vanmorgen viste ik het magazine van de stomavereniging uit onze brievenbus. Het blad staat boordevol informatie, wetenswaardigheden en tips voor stomadragers. Bij de koffie bladerde ik door het blad en daar stond hij op bladzijde 11. In toga.

Nee, dit keer verwarde ik hem niet met een van de hoogleraren van de TU.
Ik herkende hem direct, ook zonder witte jas of zonder groen steriel pak. ‘Mijn’ chirurg van het Erasmus MC.

Wie is hij, wat drijft hem?
Wat mij raakte was het stukje tekst waarin hij zich afvraagt wat de latere gevolgen zijn van een ogenschijnlijk geslaagde (kanker)behandeling. Hij zegt dat hij ze kent: patiënten met een succesvol behandelde tumor die genezen werden verklaard, maar jaren later alsnog met ernstig ongemak te maken kregen. Zoiets raakt hem.

En dát raakte mij. Want, wat als hij er niet was geweest?
Ik sta er een moment bij stil, heel even maar. En dan denk ik dankbaar: Maar hij was er wél!

Het interview heb ik in één ruk uitgelezen. Hele stukken tekst waren -voor mij- herkenbaar.
Been there, done that. 

Soms is het hilarisch, soms uit ervaring en op uiteenlopende manieren: ik herken.