(on)bekend oud

Hoe het app-bericht precies luidde weet ik niet meer, maar de strekking was duidelijk:
“Meisjes, zullen we elkaar weer eens ontmoeten -als de omstandigheden het weer toelaten?”

Die ‘meisjes’, dat zijn wij: De Schrijfdames. Onze club van vier, waarover ik al vaker heb geschreven. Ik zal al mijn schrijfsels over de Schrijfdames eens verzamelen onder een aparte rubriek op deze website -maar nu even niet.

Wij schrijfdames komen om de zoveel weken trouw bij elkaar, maar door omstandigheden heeft dat nu ‘ietsje langer’ geduurd dan de bedoeling was.
Geloof het of niet, maar drie van onze eega’s hebben -na elkaar- te kampen gehad met hartproblemen met als gevolg: ziekenhuisopnames en een revalidatie traject. Alle drie totaal onverwachts en niet zien aankomen. Bizar hè?

Je kunt je dus voorstellen dat wij, als zorgzame partners aan de zijlijn, even met andere dingen bezig zijn geweest. Maar nu alles weer aardig op de rit staat, hebben we een datum geprikt en hebben we onszelf een schrijfopdracht gegeven. Of nou ja, het is eigenlijk een vrije interpretatie van een oproep die onze plaatselijke bibliotheek een paar maanden geleden op haar website plaatste: Schrijf iets over “De onbekende persoon op de oude foto”.

Het meest voor de hand liggend is om één van de reclamefolders die nu voor me op de tafel liggen uit de stapel te vissen. Dan doorbladeren tot ik een persoon zie.
Nee, dat inspireert me niet bepaald.
Wacht! Ineens schiet het poëziealbum van mijn moeder me te binnen. Dáár staan genoeg oude foto’s in!
Zo gedacht, zo gepakt.

De stoffen omslag van het album is verbleekt en vertoont slijtageplekken. Wat wil je, het is zeker tachtig jaar oud. Op de eerste bladzijde heeft mijn moeder haar naam geschreven. Hoewel de meesten haar kenden als Meidty, staat er Trees -de ingekorte versie van haar volledige voornaam: Maria Theresia.

Het album staat vol met versjes van vroeger, sommige zijn wel heel erg plechtig of gedateerd. Alles is geschreven in prachtige handschriften, die je tegenwoordig nog maar zelden ziet. Best jammer. Ik blader van achter naar voor door het album -een rare gewoonte van mij, maar ik schat in dat ik daar vast niet de enige in ben 😉 Dan valt mijn oog op een bladzijde met kleurige hartjes verdeeld over de hele tekst.

Pankalpinang, 4 december 1948 staat er boven. De schrijver was destijds eenentwintig jaar.
De geschreven tekst is niet bepaald zoals je die zou verwachten in een poëziealbum. Of misschien was dat vroeger wel gebruikelijk op deze manier.
Er staat:

Probeer ‘allround’ te worden.
Tracht alle zijden van je persoonlijkheid te ontwikkelen.
Als je handenarbeid verricht, tracht daarbij dan het intellect te oefenen
Als je hersenarbeid doet, je gereedschappen te gebruiken
Afgezien van de vreugde, die je krijgt door deze verandering in leezigheid krijg je ook meer door in je mars.
Hoe meer vaardigheden je bezit, hoe meer je onafhankelijk zult kunnen zijn.
En hoe onafhankelijker je bent, hoe beter vrouw je zult zijn.

Mijn hemel wat een serieuze tekst om te schrijven aan een zestien-jarige! (want, zo jong was mijn moeder op dat moment nog maar). 

Ik probeer me de gedachtegang van de jongeman op de foto die erbij geplakt is te bedenken.
Wat heeft hem bezield om dit te schrijven?
Was het een goed bedoeld advies voor mijn moeder? 
Was het stoerdoenerij?
En wat is ‘leezigheid’ eigenlijk, wat betekent dat -of bedoelde hij bezigheid?
En waarom al die hartjes? Had hij een oogje op mijn moeder?

Jammer, ik kan het niet meer navragen.
Maarr…. ik heb wel zo mijn vermoedens, want ik ben niet helemaal eerlijk geweest.

De persoon op de oude foto is geen onbekende, vandaar dat ik weet dat hij destijds eenentwintig jaar was. Het wordt allemaal wel duidelijk als je weet wat hij onderaan de bladzijde schreef. Daar staat:

“Een herinnering aan je sportvrindje,
Joop Groenewout” 

Ja, inderdaad…. negen jaar later werd hij mijn vader…

En zo werd de onbekende jongen op de oude foto… de man die mijn leven zou beginnen…