Bon idée

Eens in de zoveel tijd pluk ik uit alle zijvakjes van mijn handtas alle bewaarde kassabonnen -voor je weet maar nooit of ik iets moet ruilen- en gooi die weg. Ik vis een verfrommeld opgevouwen papier uit het vakje met rits. Wat is dat ook alweer?

Als ik het openvouw, valt er eerst nog een stempelkaartje uit van een bakker waar ik zo af en toe maar eens kom en wat zegel stickertjes van ik-weet-niet-meer-waarvoor. Af en toe word ik zegel-, stempel en spaarpunt-beu. Die dingen liggen dan overal, maar ik doe er niets mee. Te laat met inleveren, of ik sta ermee bij de verkeerde supermarktbalie — grijns.

Het papier ligt nu opengevouwen voor me op tafel. Het is een cadeaubon van een parfumeriezaak, want: Hoera u bent jarig! Zie je, dat bedoel ik: er is inmiddels al een maand van mijn nieuwe geboortejaar verstreken. Ik ben er weer op tijd bij, dág korting!
O maar wacht, ik lees dat ik ‘m nog tot eind september mag inleveren. Da’s mooi, dan kan ik nog even verzinnen wat ik zou kunnen of willen kopen. 

Leuk zo’n bon, hoewel het eigenlijk ‘verlakkerij’ is, omdat ik dan vaak meer geld uitgeef dan dat ik van plan was. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit? 😉

Het doet me ineens denken aan eenzelfde bon, die ik een paar jaar geleden van dezelfde parfumerie ontving. Precies in die periode was ik door alle chemoradiatie behandelingen mijn geur-, smaak- en gehoor kwijtgeraakt. Vandaar dat ik had bedacht om voor Don een lekker geurtje te kopen. Voor mezelf had toch geen zin -ik rook immers niks.

“Dag mevrouw, kan ik u ergens mee helpen?” Waarschijnlijk had de verkoopster het mij al meerdere keren gevraagd, maar ik had haar niet gehoord. Tsja, doof hè.
Ik verontschuldigde me, zei dat ik niets hoorde en legde uit dat ik voor een herengeurtje kwam: aftershave, eau de toilette of iets dergelijks. Iets poederigs, niet al te kruidig of zwaar.

De juffrouw pakte een flesje en wilde dat op mijn pols sprayen.
“Doet u dat maar niet, dat heeft geen zin, ik ruik namelijk niets”, zei ik. 
Even keek ze verbaasd. Hoort niets, ruikt niets.… ik zag het haar haast denken. Ondertussen pakte ze een strookje papier: Dan doen we het toch zo! -ze spoot wat van het luchtje op het strookje en overhandigde dat aan mij. Mijn beurt om verbaasd te kijken.
Ehm…. ik ruik niks…ook niet op papier….

Ik kreeg een bedenkelijke blik terug en vervolgens had ze -dacht ze- een Eureka!-moment.
O, maar daar heb ik een oplossing voor! zei ze triomfantelijk, terwijl ze een glazen potje met koffiebonen erin onder mijn neus duwde. Als u hier nu even aan ruikt, dan neutraliseert dat de geur.

De geur, welke geur? IK RUIK NIETS. Al ruik ik mezelf ook niet trouwens.

De dame raakte lichtelijk geïrriteerd. Als u niets kunt ruiken, hoe wilt u dan een geurtje uitkiezen! In gedachten telde ik tot tien en zei rustig: “Daarom vraag ik aan ú welke geur voldoet aan de beschrijving die ik u gaf.”
Zwijgend pakte ze een paar flesjes uit de vitrine, sprayde uit elk een beetje op een papieren strookje, schreef daar de bijbehorende merknaam op en gaf de strookjes aan mij.
Neemt u dit maar mee, dan kunt u het thuis nog eens proberen. Misschien lukt het dan wel.

Alsof je aan iemand zonder benen een paar schoenen meegeeft en zegt: Probeer ze thuis maar te passen, misschien lukt het daar wel. Duh!
Oké, dat is iets heel anders…. maar toch!

Op dat moment had ik de fut niet om er anders op te reageren dan met gemengde gevoelens de winkel uit te lopen. Verdrietig, verontwaardigd, beledigd of weet ik veel.
Pas later heb ik er hartelijk om moeten lachen en doe dat ook nu weer.
Suffe verkoopster!

Gelukkig kreeg ik na een paar jaar zowel mijn gehoor, als reuk en smaak weer terug. Daar ben ik ontzettend blij en dankbaar voor -nu nog steeds.
Alhoewel mijn smaak wel is veranderd. Vertekend, of hoe moet ik dat uitleggen. Het went, dat wel, maar ik heb mezelf moeten aanleren om te ruiken en proeven ‘op herinnering’. Op de één of andere manier lukt me dat nog ook. 

Het nadeel daarvan is:
áls ik al een schaaltje vla eet (dat is zelden, of er moet een flip doorheen zitten met yoghurt) en ik denk dan aan mijn dagcrème of bodylotion…. dan lijkt het daadwerkelijk of ik dát zit te eten. Dan krijg ik de vla(flip) smaak niet meer terug. Blèèèhhh!
Ja oké, ik geef onmiddellijk toe: ik zit raar in elkaar – I know.

Trouwens, over bodylotion gesproken…. vanmorgen heb ik het laatste restje uit de tube geknepen. Tijd voor een nieuwe! Morgen dan toch maar met mijn bon een lekker smeerseltje scoren.

Bon idée!