de C van…

Het is écht niet zo dat ik het winkelpersoneel in het winkelcentrum op de korrel neem. Het is ook niet mijn bedoeling om ze te bekritiseren — maar soms maak ik dingen mee…

Vorige week ging het toevallig over een verkoopster in de parfumerie, en nu over het meisje bij de bakker. Vrees niet: volgende week is niet de slager of de brillenwinkel aan de beurt. Vooral die laatste niet — daar ga ik écht niets onaardigs over zeggen (ssst… toevallig werkt daar een van mijn buurvrouwen 😉 ).

Goed, het meisje van de bakker dus. Maar wacht, eerst nog even iets anders.

Hebben jullie het laatst op het TV journaal gezien? Een item over spreekwoorden, en hoe weinig mensen ze nog kennen, laat staan gebruiken. De meeste willekeurige voorbijgangers op straat wisten de tweede helft van een spreekwoord niet. Ik wel. Allemaal.

Dat gaf me een dubbel gevoel: trots én het besef dat ik blijkbaar oud ben. Ouderwets, oubollig, of hoe je het ook wilt noemen. Niet te verwarren met “van de oude stempel”, want ik sta altijd open voor vernieuwing. Maar ik ben nu eenmaal van de vorige eeuw, de tijd waarin we leerden waar spreekwoorden vandaan komen en hoe je ze correct gebruikt. Jammer, die kunst lijkt vergane glorie.

Spelling is ook zoiets. In de vorige eeuw kreeg ik die grondig ingeprent op school én in een aantal van mijn opleidingen. Als telefoniste kende en gebruikte ik dagelijks zowel het nationale als internationale spellingsalfabet. Bovendien kende ik ook de reeks die mijn vader bij Defensie altijd gebruikte: Alfa, Bravo, Charlie… en de rest.

De vraag is: wie spelt er nu nog? En hoe???

Afgelopen dinsdag was ik bij de bakker. Bij het afrekenen vraagt het meisje — misschien een invalkracht of vakantiehulp — of ik punten spaar.
Getsie, ik vind dat altijd een gedoe met pasjes die ik dan net niet bij me heb, zoals nu.
“O, maar ik kan ook op uw postcode zoeken hoor,” zegt ze vriendelijk.

“Eenendertig vijfenveertig,” zeg ik.
Ze aarzelt bij het intoetsen, dus ik herhaal de losse cijfers: drie-één-vier-vijf. Ik begrijp haar aarzeling; ik ben zelf rampzalig met cijfers. Ik verdenk mezelf van dyscalculie: ik draai getallen vaak om en begin met het cijfer dat ik als eerste hoor -vierendertig schrijf ik als 43- net als in het Spaans. Cuarenta y tres, letterlijk “veertig en drie”. Zeg nou zelf, eigenlijk veel logischer, toch? (en in dit geval: lekker!)

Dan de letters van mijn postcode. Automatisch zeg ik: “C E — Cornelis Eduard.”
Het meisje kijkt me glazig aan en vraagt: “Wie is dat?”
Nee! Meent ze dat nou? Ik ben te verbouwereerd om te lachen, maar het kriebelt wel.

“Ik bedoel: de C van Cornelis,” herhaal ik beheerst.
“Is dat met een S?” vraagt ze.
Een S?? Waar haalt ze dat nou weer vandaan? Nou ja, aan het eind zit er wel eentje, maar dat ga ik niet uitleggen.

“Geen S, maar een C,” zeg ik, al lacherig. Ik teken een C in de lucht, maar realiseer me dat het voor haar in spiegelbeeld is. Dus teken ik hem direct andersom. “Kijk, een C.”

Op dat moment zie ik ineens Bert uit Sesamstraat op mijn netvlies: Ceeeee, Ernie! Ceee… Ceee…Zie je wel? Nu jij Ernie!  Nu kan ik mijn lach niet meer inhouden, het zweet breekt me uit.

Pfff…. Volgende letter.
“Eeeee,” spreek ik langgerekt uit en laat Eduard maar even helemaal weg.
Ze fronst haar wenkbrauwen en tekent een A in de lucht.
Dan gaat bij mij een lampje branden — misschien is ze Engels? In het Engels klinkt een A immers als ee.

Ik schakel over en zeg: “No, not an A, but an ‘ie’.” (waar ik met dat laatste de Engelse uitspraak voor de letter E bedoel)
Aargh… volgen jullie me nog?
Het meisje in elk geval he-le-maal niet meer. En ik sta nu echt hardop te lachen aan de toonbank. Gelukkig zijn geen andere klanten bij, ik voel me tamelijk opgelaten -wat een poppenkast is dit zeg!
Uiteindelijk komen we eruit en lacht het meisje ook opgelucht.

En nee, ze is helemaal geen Engelse. Gewoon een rasechte Hollandse. Maar wel eentje van deze eeuw, die niet kan spellen.
Da’s duidelijk, of wederom in het Spaans (met een C): Claro!