Jonge arts, oude muur

Ik was vroeg vanmorgen.
Vroeg, omdat er precies nog één plekje vrij was bij de plaatsvervangend huisarts. De mijne is pas in september terug van vakantie en daar wilde ik niet op wachten.
Niks ernstigs hoor, zo werd ook door de plaatsvervanger bevestigd.

Jeetje, wat een jonge arts. Ik had zijn moeder kunnen zijn, dacht ik, toen hij mij uit de wachtkamer kwam ophalen. Een lange, slanke jongeman liep voor mij uit, terwijl ik braaf achter hem aan hobbelde.

“Gaat u zitten, vertelt u eens. Ik heb wel gelezen waar u voor komt hoor, maar ik hoor het graag van u zelf,” begon hij vriendelijk.

Ik vertelde dat ik meerdere medicijnen gebruik en dat ik van de apotheek een ander merk van mijn gebruikelijke tabletjes had gekregen. Nu ben ik daar nooit zo happig op, want wie weet gebruikt een andere fabrikant wel andere hulpstoffen. Misschien goedkoper en dus aantrekkelijker voor apothekers. Ik verzin maar wat.

Dinsdagochtend had ik het eerste nieuwe’ pilletje ingenomen. In de loop van de dag voelde ik me licht zweverig worden, en dat werd alleen maar erger. Niet draaierig-duizelig alsof de wereld ronddraait, maar meer flauwvallerig en licht in mijn hoofd. Hoe omschrijf je zoiets? In elk geval een akelig gevoel.
Ik dacht dat het de volgende dag wel over zou zijn, maar nee.

Toen ik het aan de telefoon uitlegde aan de huisartsassistente, vroeg zij: “Ja? En? Wat wilt u hiermee?”
Eh… nou: weten of het een bijwerking is van dat ene pilletje, of dat ik misschien een te lage bloeddruk heb, of ijzertekort?
Even was ze stil en ging toen overleggen. “De vervangend arts vindt dat u morgenochtend meteen even langs moet komen,” zei ze even later.
“Nou fijn, dank u vriendelijk,” zei ik iets sarcastischer dan bedoeld.

Vanmorgen luisterde de arts aandachtig en constateerde: “Hmm… u heeft dit al eens eerder gehad, hè? Ik las in uw dossier dat u hiervoor door een KNO-arts behandeld bent.”
Mijn mond viel nog net niet open van verbazing. Ze bestaan nog! Artsen die zich inlezen en zich verdiepen in mijn dossier.
Douze points voor deze vervanger!

Lang verhaal kort: het heeft te maken met mijn evenwichtsorgaan.
Omdat ik daar eerder last van had, is de kans groot dat het soms terugkomt. Niets aan te doen, niet gevaarlijk – alleen rete-irritant – en het gaat vanzelf over. Behalve als het langer dan een week duurt, dan moet ik toch weer aan de bel trekken. En nee, het is geen bijwerking van het pilletje, maar begrijpelijk dat ik daar aan dacht.
“Heel goed dat u dat nu heeft gedaan mevrouw. En dat moet u ook vooral blijven doen, zeker bij twijfel of als u het niet vertrouwt.”

Met een handdruk en een recept voor tabletjes tegen eventuele misselijkheid ging ik de deur uit. Op naar de apotheek, die toevallig om de hoek zit bij een plek waar ik altijd herinneringen aan heb. Iedere keer als ik daar kom, zie ik niet alleen het nieuwe appartementencomplex, maar ook nog het oude antikraakpand voor me.

Het appartementencomplex is in twee jaar tijd uit de grond gestampt. Ooit stond hiernaast een antikraakpand (zoals te zien op de titelfoto), voorheen het Albeda College.
In dat pand huurde de organisatie waarvoor ik werkte een groot klaslokaal voor dagbesteding van jongvolwassenen met een stoornis in het autismespectrum.

Ik begeleidde er een nogal introverte jongeman. Ja, verbazingwekkend hè, als je mij kent: theatraal en soms nogal aanwezig 😉
Ik heb het hem ooit recht op de man af gevraagd: “Vind je mij niet te druk?”
Hij glimlachte en zei: “Ja, dat wel. Maar zo ben jij. Ik vind het van jou niet erg hoor.”

Zijn antwoord raakte me. Juist omdat hij niet iedereen toeliet – en omdat het maar weer bewijst: wees jezelf en doe je niet anders voor.

Maar goed, ons werd verteld dat het antikraakpand gesloopt zou worden. Op onze laatste huurdag stelde mijn cliënt voor: “Zullen we elkaars portret tekenen?”
Ik keek hem aan en kreeg een ingeving: “Weet je wat? Het gebouw gaat toch plat… laten we elkaar op de muur tekenen!”
Een lumineus idee, vonden we.

Eerst hij tegen de muur – ik kon haast niet bij zijn hoofd – daarna tekende hij mijn omtrek. We hadden dikke pret en waren lekker bezig met het invullen van de omlijning.
En het mooiste: ik zag hoe hij ontspande. Bovendien begon hij uit zichzelf te vertellen. Dat zou hij niet zo gemakkelijk doen als we tegenover elkaar aan een bureau zaten.

Het resultaat op de oude muur mocht er zijn. Mijn werkgever was echter minder enthousiast.
Wat bleek? Het pand ging weliswaar plat, maar niemand wist wanneer. Er kon zomaar nog eerst een andere huurder in ons lokaal komen…
Oeps. Foutje.

... ons kunstwerk in wording…

Steeds als ik naar de apotheek ga, denk ik altijd met een glimlach terug aan die oude muur…