Inpakken en…bladeren

“Als je straks het hele revalidatieprogramma hebt afgerond en alle controle afspraken achter de rug hebt, dan adviseer ik je om er even tussenuit te gaan. Hoeft niet lang, een weekje of zo. Hoeft niet ver weg, maar neem even afstand van je eigen woonomgeving.”

Aan die tip van één van de hartrevalidatiebegeleiders van Don hebben we gehoor gegeven. Na nog wat laatste medische afspraakjes deze week zijn we vandaag aan het inpakken.

Ik moet denken aan het vragenlijstje dat Don eens kreeg tijdens zijn revalidatie: Waar krijg je stress van? Nou… als ik dat vandaag moet invullen: inpakken!
Degenen die mij langer kennen, weten dat ik daar absoluut geen fan van  ben. Zelfs met mijn handige afvinklijstje verander ik binnen een uur ons huis in een oorlogsgebied. Spullen liggen overal en als Don met iets wil helpen, roep ik meteen: “Niet aankomen, die stapel is nog niet compleet!” 

Ik ben als een wervelwind, allesbehalve vriendelijk en Don wordt daar niet blij van. Dat begrijp ik wel. “Ik ga anders nog wel even een stukje wandelen” zegt hij wijselijk terwijl hij zijn sportschoenen aantrekt.
Zoefff, weg is -ie. Gelijk heeft hij. Laat mij maar tornadoën.

Tussendoor gooi ik nog een was in de machine en bereid alvast een maaltijd voor die ik in de slowcooker kieper. Zo, dat scheelt, hoef ik vanavond niet te koken. Toch is mijn planning chaotisch, ik moet nog allerlei dingen op het laatste nippertje doen (zoals altijd…) Komt goed, hou ik mezelf voor.

Op tafel liggen de boeken die Don wil meenemen. Zou hij ze deze keer echt lezen? Thuis lukt dat niet, maar misschien wel in een andere omgeving. ‘Niets doen’ zit niet in zijn systeem, terwijl ik vind dat een boek lezen juist ‘ontspanning’ is. Zelf ben ik in vakanties meer een tijdschrift-type. Voor mij begint het daarmee: op de plek van bestemming een glossy kopen. Dan de tuin induiken -als de zon schijnt-, theetje met wat lekkers erbij en bladeren maar. Heerlijk zo’n guilty pleasure! Dat voelt toch heel anders dan eindeloos turen op een tablet, zeg nou zelf!

Een magazine heeft iets luxe: glanzend papier, mooie foto’s, verschillende lettertypes… Mijn favoriet de laatste jaren is Daphne’s Diary – een blad dat maar acht keer per jaar verschijnt en waar ik altijd vrolijk van word.

Ik ben sowieso geen weekbladen-mens. Ooit, toen ik net mijn ouderlijk huis had verlaten en in Rotterdam woonde, liet ik me een abonnement aanpraten. In die tijd werkte ik fulltime en gaf daarnaast ‘s avonds beat-balletles. De weekbladen stapelden zich op en ik gunde me amper tijd om ze door te bladeren. Nee, een abonnement is niet aan mij besteed.

Ik herinner me dat mijn ouders in de jaren zestig wel abonnementen hadden. Mijn moeder las het damesblad Rosita en mijn vader de Panorama. Pas later, toen mijn zusje kon lezen, kregen wij allebei ook een abonnement. Zusje op de Donald Duck en ik op de Tina.

Jemig! 

Zit ik hier doodleuk over bladen te zwetsen, terwijl ik nog zóveel te doen heb. 
Chop chop, opschieten nu! Voor Don terug is van zijn wandeling moet de huiskamervloer leeg zijn. Wat voor weer wordt het eigenlijk? Moet ik nog een vestje mee?
Zucht…ik háát inpakken.

Ik kan niet wachten tot we in ons vakantiehuisje zijn. Laat de zon maar komen en laat mij maar lekker bladeren in de tuin. Zin in!