Bordjes

Een week is véél te kort!
Onze vakantie zit er bijna op, morgen gaan we weer naar huis. En als we daar zijn, dan zijn we weer toe aan vakantie. Ja echt!

De weergoden zijn aardig voor ons geweest en hebben ons bedeeld met mooi weer de afgelopen week. Het was overwegend zonnig, lekker warm en droog -op één ochtendje regen na maar ach, dat deerde ons niet.

Na een relaxte niks-moet-alles-mag opstart van de dag, zijn we iedere middag op stap geweest. Lekker buiten, veel geslenterd, veel geshopt, veel ge-terrast. Af en toe heb ik een gekkigheidje op een van de social media kanalen gepost, de ene keer een snapshotje de andere keer een reel. Daar is het bij gebleven.

Echt vakantiefoto’s maken, zoals ‘vroeger’, zit er niet meer in. Don hoeft niet meer zo nodig een zware foto-tas met camera, lenzen en andere toebehoren met zich mee te slepen. Met de smartphones van tegenwoordig kun je ook best mooie foto’s maken. Ja toch Don?
Nou ja.. die van hem zijn meestal scherper dan die van mij. Dat ligt voornamelijk aan mijn eeuwig vettige lens…. krijg je wel een mooi gefilterd effect door 😉

Bovendien is mijn ooghoogte ruim een halve meter lager dan die van Don, dat geeft ook een ander beeld. Nee, ik ga geen geijkte vakantiekiekjes plaatsen. Ik heb er van mijn telefoon drie uitgekozen, niet dat ik van tevoren een thema heb bedacht. De enige link is: het zijn borden waar ik even bij stilstond -letterlijk.

Bordje 1

Hoooo stop! riep ik in de auto, toen we de bocht omdraaiden. Kijk die straatnaam!
Ik moest erom lachen. Wie verzint zo’n naam? -was mijn eerste gedachte. Ik associeer het woord flut onmiddellijk met slap of waardeloos, maar aan deze weg staan prachtige villa’s -zéker geen fluthuizen.

Aangezien het een straat in Duitsland is, kan ik er de volgende verklaring voor bedenken: Flutweg betekent Vloedweg en dat zou kunnen duiden op een weg die wordt gebruikt als het waterpeil bij vloed laag genoeg is. Het is een veronderstelling, ik heb geen idee of dat hier werkelijk echt ooit zo is geweest.

Bordje 2

Op de gevel van een immens hoog gebouw hingen deze bordjes. Er tegenover stond een bankje onder een rij enorme bomen. Een mooi moment om even te gaan zitten, te luisteren naar het geruis van de bladeren en om de tekst tot me door te laten dringen.

Wie zou deze bordjes opgehangen hebben en met welke intentie? Hoe lang zou dat al geleden zijn? Helpen – Geven – Delen – Schenken…. Is dat waar het om gaat in het leven?
Eigenlijk mis ik dan toch één woord: Ontvangen. Misschien hangt dat aan de andere kant van het gebouw. En noem je dat dan Empfangen of Bekommen, of chiquer: Entgegennehmen?
’t Is zomaar een spinsel..

Bordje 3

Van deze tekst gaan de radertjes in mijn hoofd op volle toeren draaien. We parkeerden onze auto op deze parkeerplaats in Roermond. Om ons heen werd volop Duits gesproken. Waarom dan toch ook nog gekozen voor een Engelse tekst? Sowieso vroeg ik me meteen af: Waarom een ondertiteling? Ik ben het nog nergens anders tegengekomen en ik vind het een beetje bizar dat het er zo staat.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben het eens met de tekst op zich: Niet iedere handicap is zichtbaar. Ik weet dat als geen ander. En ook dat je vaak wordt beoordeeld op hoe je eruit ziet of op welke indruk je wekt. Maar of zo’n tekstbordje nou echt nodig is? Hmmm. Ik interpreteer het een beetje als een verdediging, een verklaring of verduidelijking. Zo van: Je ziet het niet, maar ik ben mindervalide hoor.  

Of is het bedoeld om mensen met een vooroordeel direct de mond te snoeren. Nog voordat ze hun gedachte hardop uitspreken: “Hee hallo, u daar! Daar mag u niet staan, dat is een invalideplek hoor!” Een Rotterdammer zou er nog aan toevoegen: “Tebbie dan?”
Kijk, daar zou ik dan nog om kunnen lachen.   

Ach en kijk waar ik nog meer om moet glimlachen… een bordje dat nu naast mijn laptop naar me toe wordt geschoven. “Deze hadden we ook nog hè!”
Ik ga me maar eens over dat laatste bordje ontfermen: een stukje Birnentarte mit Blätterteig.
Lecker!