Moussie

Zullen we aan iedereen vragen om een babyfoto in te leveren? Dan maken we er een raadspelletje van: Wie is Wie? Zoiets dergelijks stelde ik voor aan het begin van alle voorbereidingen van de viering van het 25 jarig bestaan van ons appartementencomplex.

Eigenlijk had ik het als grap bedoeld toen ik met het bestuur van onze bewonersvereniging aan het brainstormen was. We vroegen ons toen af: “Wat zullen we eens verzinnen om iedereen bezig te houden?” Mijn voorstel leek de anderen juist een leuk idee. En dat heeft aardig wat in beweging gebracht. 

Het hield negenentwintig huishoudens lekker bezig. Er werd gezocht, over gepraat, gevonden en herinneringen opgehaald die vervolgens werden gedeeld met andere bewoners. Mooie verhalen bij de koffie en de vrijdagmiddagborrel. Bovendien vonden wij thuis prachtige kiekjes in onze brievenbus. Kleine meisjes met (te?) grote gesteven strikken in het haar, stoere jongens met petjes of keurig geknipte koppies met scheiding opzij, na-oorlogse baby’tjes geportretteerd op een vachtje. Werkelijk enig om dat allemaal te zien.

Don heeft er de nodige uurtjes -met plezier- aan besteed. Na het verzamelen heeft hij alles bewerkt om er een beamer zwartwit-presentatie van te maken.
Mission accomplished – het was een succes!

Ook ik zocht verwoed naar babyfoto’s van mezelf en bladerde mijn album herhaaldelijk door. Dat viel nog niet mee. Mijn oog viel op een foto, maar ik twijfelde: was ik daarop niet te herkenbaar? Zou mijn huidskleur mij niet onmiddellijk verraden? Of zou dat op een zwartwit foto niet opvallen? Uiteindelijk koos ik ‘m niet, maar… het riep wél een herinnering op. Ik zal je vertellen waarom juist díe foto ooit is gemaakt.

Het is begin jaren zestig. Militair is een ingewikkeld woord en kan ik nog niet goed uitspreken, dus zeg ik: Mijn papa is soldaat. En hij moet vaak op oefening. Als zijn grote legergroene plunjezak op zondagmiddag in de gang bij de voordeur staat, weet ik het al. Dan overvalt mij ineens een soort heimwee-gevoel en krijg ik pijn in mijn buik. Ik wéét niet alleen dat ik papa weer voor een tijdje moet missen, ik vóél het ook. 

Maandagochtend brengen mama en ik hem naar het station en zwaaien hem uit. Natuurlijk moet ik altijd huilen. Ik zwaai mijn armpje zowat uit de kom tot de trein als een klein stipje aan de horizon verdwijnt. Papa’s vertrek… daar kan ik nooit aan wennen.

We hebben thuis geen telefoon en alle contact gaat via de post, die vaak dagen onderweg is.
Op een dag wordt bij ons thuis een grote doos bezorgd door Van Gend en Loos. Tsjonge, dat is op zich al een bijzonderheid: zo’n grote bezorg-bus bij ons in de smalle straat. Wat spannend!
Mama neemt de doos mee naar het bankje in onze achtertuin en ik huppel achter haar aan. We maken het pakket open. Samen, want mijn naam staat er ook op. 

Eerst komt een brief tevoorschijn die mama direct begint te lezen. Ze kijkt er soms serieus bij met een frons tussen haar wenkbrauwen. En soms verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Wat duurt zo’n brief toch lang, lees eens door! Ik wil weten wat er nog meer in die doos zit.

Dan zegt mama geheimzinnig: “Dit is voor jou, het is van papa uit Duitsland.” Ze neemt een, in grauw papier verpakt, pakketje uit de doos. Nieuwsgierig scheur ik het papier eraf….en daar komt hij tevoorschijn: een grote zwarte, zacht pluche poedel. Ohh, net echt! Hij kan zijn pootjes zelfs bewegen en heeft een prachtige halsband om. Ik heet Moussie, staat daar op.
Hee, zo schrijft mijn papa de letters ook. Ja ja, ik was toen al bijdehand 😉 

Mama pakt haar fotocamera en maakt een foto van Moussie en mij. Die sturen we op naar papa. Als hij weken later eindelijk thuiskomt, heeft hij de foto bij zich en plakt die in mijn album.

Dat is het verhaaltje achter de foto. 

Ook op de titelfoto zie je Moussie. Daar hou ik hem samen met Mickie, onze gitzwarte kater, in bedwang. Da’s nog een hele klus, want Mickie moet écht niets hebben van mijn nieuwe speelkameraadje. Als die in de buurt is, legt Mickie nijdig zijn oortjes plat in zijn nek en blaast gevaarlijk óf hij draait arrogant zijn kop de andere kant op. Ik heb er mijn handen aan vol en het is een wonder dat deze foto nog aardig gelukt is.
Tot zover Moussie en (niet)vriendjes.

Welke foto ik uiteindelijk wél gekozen heb voor het Wie-is-Wie raadspel? Dit is ‘m:

Het verhaal achter deze foto?
Geen idee.