DNA

Slanke handen, lange dunne vingers met een lang, smal nagelbed, dat zelfs korte nagels lang doen lijken. Typisch de handen van mijn moeder.

Het zit in ons DNA, kijk maar naar de handen van mijn zusje en naar de mijne. Wij hebben ook zulke exemplaren, een gevalletje van ’erfelijk belast’ met de genen van onze moeder. Beslist niet erg hoor. We kunnen er gerust mee voor de dag komen, vind ik.
Het biedt mij bijvoorbeeld een uitkomst als gevraagd wordt: Welk deel van jouw lichaam vind jij het mooist? of Over welk deel van jouw lichaam ben jij tevreden? Dan heb ik altijd meteen een antwoord klaar: Mijn handen.
Wat ben ik blij -en opgelucht- dat ik daarmee mooi mijn bijenrompje, dijenkletsers en kalkoenfilets kan omzeilen, maar dit terzijde.

Aan een volgende generatie heb ik niet bepaald meegewerkt. Ik liet dat graag aan mijn zusje over en zij zette twee zonen op de wereld. Vervolgens kregen ook zij op hun beurt ieder een zoon. Ik heb de handen van mijn neefjes en achterneefjes nooit echt bestudeerd. Ja, ik heb hun vlugge vingertjes als kind wel bezig gezien. Natuurlijk wel. Plakken, knippen, verven, een blauwe maandag gitaar spelen…. maar ik heb er niet echt op gelet. Waarom zou ik? Tot….

Tot….het gezinnetje van mijn oudste neefje deze afgelopen zomer werd uitgebreid met de komst van, jawel, een dochtertje. En wat denk je? Nu viel het ineens op.
Ook al is het ieniemienie: het kleine meisje heeft nu al lange vingertjes met zelfs lange nageltjes. Zo bijzonder! Zou het een erfenisje van haar (groot)oma zijn? 

Scottie, zo heet mijn nieuwe achternichtje. Haar tweede naam is Ginny. Jawel, daar is over nagedacht: vernoemd naar haar oma -mijn zusje. Ahh…mooi hè? 
Haar roepnaam Scottie is niet met een bepaalde gedachte erachter gekozen, werd mij verteld. Toch zette het mij aan het denken. Zo schoot mij te binnen dat Scottie betekent: “afkomstig uit Schotland”.

Nu wil het toeval, dat de familie van mijn moeders kant van Schotse afkomst is. Haar meisjesachternaam Van Heuven van Staereling, verwijst naar de Schotse Stirling-clan -waar zij van afstamt.
Iedere clan heeft een eigen familiewapen en een tartan, een geruite stof met eigen (clan)kleuren. De afbeelding in ons familiewapen is de kop van een (edel)hert dat als het ware verrijst uit een antieke kroon. De kleuren van onze tartan is een mix van blauw, groen, rood en geel. Ik kan het beter laten zien, kijk: 

 In het wapen staat de leus “Gang Forward” en daarmee wordt bedoeld: “Voorwaarts gaan”. Je kunt het beschouwen als een kreet van moed om altijd dapper door te stappen.
Nou, daar kan ik me wel in vinden, zeker als ik terugblik op mijn afgelopen jaren. Het past wel bij me -denk ik. Maar bovendien wens ik het kleine Scottie ook.

Dat kan haast niet missen. Want, als dát geen mooie erfenis is die Scottie letterlijk in haar naam draagt, dan weet ik het ook niet meer. Haar naam mag dan toevallig gekozen zijn, toch kan ik het niet laten om te fantaseren dat er misschien ergens boven -op een wolkje- een super trotse overgrootmoeder een zacht handje heeft meegestuurd. 

En wie weet – als Scottie straks groter is en haar handen zich ontvouwen – zien we daarin opnieuw datzelfde DNA terug: slank, lang, fier en doortastend.
Misschien gebruikt ze die lange vingers later wel om piano te spelen, te tekenen of… gewoon om ons allemaal om haar kleine vingertje te winden. Ha ha ha…en ik geef toe: dat zou ook een erfenis op zich zijn. 

Gang Forward lieve Scottie,
maar niet te snel….