Herfst

Het hele parkeerterrein van ons appartementencomplex ligt bezaaid met een dikke laag kleurige herfstbladeren. Niet normaal! Het lijkt wel een gemêleerd tapijt: prachtig om te zien, maar o, zo onpraktisch. Je ziet de strepen van de parkeervakken niet en als het geregend heeft, is het glibberig. Het wachten is op de wind die alle bladeren naar de zijkanten waait, of… op iemand met een bladblazer.

Herfst. Evenals de lente vind ik het een mooi seizoen, vanwege alle kleuren die de natuur tevoorschijn lijkt te toveren. Mijn favoriet is dan: een wandelingetje over de Veluwe. Wat zal het daar nu prachtig zijn.

Vorige week was ik in Zeist, daar is de omgeving ook mooi, maar ik kwam er om een dansles te volgen. Daarna zijn we het bos niet ingegaan, maar probeerden we de files voor te zijn op weg naar huis. ‘We’ dat zijn Don en ik.
Don heeft mij naar de les gebracht en weer opgehaald, wel zo fijn. En in de tijd dat ik danste, heeft hij een bezoekje gebracht aan zijn voormalige werkgever (van ooit Combi Foto), die daar in de buurt woont. Dat was niet alleen een prima combinatie, maar we hadden bovendien allebei een mooie ontmoeting. Dat maakte het (helaas toch) filerijden de moeite waard.

‘Vroeger’ ging ik veel vaker het land in om te dansen, maar nu breekt het reizen me op. Het dansen lukt me aardig, maar als ik daarna nog zelf een eind naar huis moet rijden, is dat nét te veel. Zo heb ik al jaren niet meer in Deventer gedanst, maar ik kreeg toevallig een paar weken geleden een uitnodiging voor een twintigjarig jubileum-bijeenkomst van danstherapie docenten. Die datum had ik echter andere verplichtingen, dus helaas…. 

Het bracht me wel een telefoongesprek dat me sindsdien is bijgebleven. Ik babbelde een tijdje met mijn studiegenootje van de danstherapie opleiding. Jaren later deed zij een vervolg dansopleiding bij het Scapino in Rotterdam om daarna dansles te kunnen geven aan mensen met Parkinson, MS en reuma. Ik heb destijds overwogen om die opleiding ook te doen, maar kanker gooide roet in het eten. 

Nu ik weer met haar sprak, zei ik dat het ergens nog kriebelde om ‘iets’ op dat specifieke dansgebied te willen gaan doen met als doel les te kunnen geven aan mensen die gebonden zijn aan een (rol)stoel. Zou ik alsnog die opleiding?
Aan de andere kant van de lijn klonk het resoluut: “Neeee!”  Ik was verbaasd. Huh?
“Nee hoor,” herhaalde ze, “geen opleiding doen -je weet al genoeg!”
Even was ik stil, maar beaamde uiteindelijk: “Misschien heb je wel gelijk…”

Dat ene zinnetje: Geen opleiding doen -je weet al genoeg, heeft me dagen lang beziggehouden en soms nog steeds.

Ik ben er juist voorstander van om nieuwe dingen te ondernemen, om te blijven leren…
Maar als het om dans gaat, dan weet ik inderdaad best veel. Maar hoeveel is genoeg? Al mijn ervaring zou voldoende moeten zijn, zou je denken. Maar op de een of andere manier lijkt iets voor mij pas geloofwaardig te zijn met “een papiertje”, een diploma. Alsof dat Het Bewijs is dat ik iets kan. En WIE wil ik daar dan iets mee bewijzen??  Wat een onzin, ik moet daar eens mee ophouden. 

Het is alsof ik een zoveelste boek wil kopen over een onderwerp waarvan ik al tien boeken op mijn plank heb staan. Want ja, wie weet staat in deze uitgave iets nieuws. En nee, dat is dan niet zo. Want na het lezen blijkt dat de inhoud mij toch wel erg bekend voor komt. Alleen is de tekst anders geformuleerd. “Eigenlijk wist ik dit al,” constateer ik dan.
Anders gezegd: Ik hoef dit boek niet te kopen, ik kan beter die andere tien even doorbladeren en de teksten husselen.
Gekheid.

Weet je, het gaat niet alleen maar om dans of boeken. Hetzelfde geldt voor Kennis in het algemeen. Het hébben, is één. Er iets mee doen, is twee. 
En ja, ik ben me ervan bewust dat (zelf)vertrouwen daarin een rol speelt.  -bij mij dan hè, ik weet niet hoe dat bij jullie is.
Er is overigens niets mis met vergaren, maar: verdiepen in wat (of zelfs: wie) je al hebt is minstens zo belangrijk.

Tsjonge, wat ben ik in een filosofische bui vandaag zeg.
Tijd om het allemaal even los te laten.
Het is per slot van rekening herfst. 

Loslaten dus — van bladeren, van bewijsdrang, van wat ik allang weet…