Beschuitje met thee

Ik voel me vandaag zoals mijn glas thee eruitziet.
Troebelig en verre van helder.

Dat glas thee kan ik wel verhelpen, ik kieper de inhoud weg en zet gewoon een nieuwe.
Om dat bij mezelf toe te passen, vind ik wat lastiger. 

Mijn thee ziet er wazig uit door dwarrelende kruimeltjes die losgeweekt zijn van de theebeschuitjes die ik er ingedoopt heb. Niets is lekkerder dan dat, als je zelf niet echt lekker bent. Maar dan moeten het wel van die ouderwetse dikke bros gebakken reepjes zijn met op de bovenkant een laagje suiker en kaneel. 

Toevallig zag ik ze vorige week in de supermarkt liggen en toen heb ik een pak meegenomen.  Voor mij valt het onder de categorie comford food -dat klinkt net even chiquer dan troostvoer- en dat kan ik vandaag goed gebruiken.

Troostvoer brengt me soms ook terug naar vroeger. Als kind associeerde ik eten nogal eens met emotie, al was het niet altijd even troostrijk.
Zo keek ik wel eens toe hoe een vriendinnetje van de lagere school nog zat te ontbijten als ik haar kwam ophalen. Dan zag ik dat ze een beschuitje op een schoteltje deed, die bestrooide met suiker en overgoot het met thee. Vervolgens at ze het zompige zooitje met een lepeltje op.
Bijzonder, vond ik dat en al helemaal omdat haar moeder het prima vond.

Nee, dan mijn moeder: die kookte havermout voor mijn ontbijt. Niks mis mee, behalve als de laatste hap in zicht was. Dan wist zij er gauw nog een paar druppels levertraan aan toe te voegen. Getverrrrrr!
Ik was maar wat blij als mijn vader mijn havermout maakte, dat werd een feestje. Daar mocht van hem dan van alles in: suiker, klontje boter, plakjes banaan, soms (stiekem) hagelslag of keukenstroop… Ja, van alles behalve levertraan. 

Pas veel later, toen mijn zusje -mijn deelgenoot- in beeld was, hebben wij samen thuis het “beschuitje-met-thee” ingevoerd. Op een schoteltje, met suiker, met een sloot thee er overheen. (Ging meestal goed, soms letterlijk er-óver-heen…)
En onze moeder zich maar hoofdschuddend vertwijfeld afvragen: Waarom doen mijn meisjes toch zo raar?
Dat heeft ze zich overigens nog tientallen keren afgevraagd gedurende haar leven -maar dit terzijde 😉 

Het theebeschuitje is haast onlosmakelijk verbonden met momenten van herstel, thuis en zelfs daarbuiten. Het doet me namelijk ook denken aan het ziekenhuis.
Lange tijd was het gebruikelijk dat je na een ingreep of narcose thee met een beschuitje kreeg, meestal met boter en wat suiker.

Later werden dat van die kant en klare theebeschuitjes, van die platte, daar kreeg je er dan twee van. Ik meen dat die van Verkade zijn. Heten zie niet Langetjes en bestaan die eigenlijk nog? Ik zie ze de laatste tijd nergens meer, of in ieder geval niet in de supermarkten waar ik mijn boodschappen doe.

Als je tegenwoordig uit de narcose ontwaakt en nog half suf bent, wordt zo ongeveer direct een raket-ijsje onder je neus gehouden. Je herinnert je dat nog wel, maar als je later op je eigen afdeling ligt, vraag je je toch af waarom je handen en gezicht zo plakkerig aanvoelen. Later, in een helder moment, zie je ineens dat raketje weer voorbij flitsen. O ja! 
Hè? Heb ik dat ding echt opgegeten?
Nee, ik was weer ingedommeld en toen hebben ze het ijsje bij me weggehaald.
Ik weet het uit ervaring -grinnik. 

Ik begrijp dat raketje op de verkoever-afdeling wel hoor. Het is lekker koud en het verzacht de pijn in je keel, die door de beademingstube is ontstaan. Nee, dan is zo’n droog beschuitje niet echt handig en al helemaal niet zonder thee. 

Ik zit inmiddels aan mijn zoveelste glas warme thee, nu met honing en citroen. Normaliter ben ik niet zo’n drinker, maar dit werkt nu even verzachtend voor mijn keel. Ik zit dus letterlijk en figuurlijk in de modus van ‘herstel’ en troostvoer, want ik ben niet echt helemaal fit. Don trouwens ook niet. Toevallig hebben we onlangs samen de griepprik gehaald. Heeft dat er wat mee te maken? Je zou het zowat denken. Hmmm..

Mijn zak theebeschuitjes slinkt behoorlijk. Geen fut om de deur uit te gaan. Zal ik een poging wagen om ze zelf te bakken? 
Jawel, ik vond een beschrijving!

Verwarm de oven voor op 50 tot 75 graden

Snijd wit brood in plakken van ca 2 cm en snijd die plakken weer in repen van 2 cm.
Doe melk in een vlak, ruim bakje en
doe kaneelsuiker (2 delen suiker/1 deel kaneel) in een ander bakje.
Dompel de broodrepen in de melk -net zoveel dat als je deze daarna in de kaneelsuiker dompelt, er ruim kaneelsuiker aan blijft plakken (maar maak het brood niet te nat).
Leg de repen op een met bakpapier bedekte bakplaat en laat ze in de oven drogen (3 uur?!)  tot de beschuitjes helemaal droog zijn.
Af laten koelen en in een trommel bewaren.

Jemig… drie uur en dan ook nog eerst afkoelen… Trouwens… bij mij gaat het bij dat dompelen al mis, ik ken mezelf.
Weet je, ik pak wel even een gewoon beschuitje én een schoteltje…. 😉