Een lach, een knik…

Je wordt wakker met een deuntje in je hoofd, en dat deuntje raak je de rest van de dag niet meer kwijt. Herken je dat?

Ooit had ik een wekkerradio die dit ellendige fenomeen ‘Oorwurm‘ veroorzaakte. Super irritant! (Die wekker heeft écht niet lang op mijn nachtkastje gestaan)

Vanmorgen was het net zoiets, maar dan anders. Geen melodietje, maar een hardnekkig zinnetje: ‘Een lach, een knik, een lieve blik….’ Het leek wel non-stop in mijn hoofd te dreunen.
Vraag me niet hoe ik eraan kom, ik heb werkelijk geen idee -zelfs niet wie of wat mij getriggerd heeft. 

Tijdens het ontbijt: een-lach-een-knik-een-lieve-blik, tijdens het douchen, tijdens het autorijden, zelfs tijdens mijn tandarts afspraak. Daar lag ik met mijn lach-en-knik languit in de behandelstoel voor mijn halfjaarlijkse controle. Op een-lieve-blik van mijn tandarts kon ik lang wachten. Hij keek eerder bedenkelijk toen hij constateerde dat mijn frames (gebitsprotheses) aardig aan het slijten zijn.

Ik kwam weer thuis met nog steeds dat zinnetje in mijn hoofd. Toen schoot me te binnen dat het een onderdeel van een versje is. Wacht eens even…. ineens wist ik het: mijn poëzie album! Bovenste plank, boekenkast.
Ja hoor, kijk maar naar de titelfoto, daar staat het: het allereerste versje in mijn album, geschreven door mijn eerste juf van de lagere school. 

Al ben je klein,
je kunt iets zijn,
je hebt wat weg te geven.

Een lach een knik,
een lieve blik,
doen veel in ‘t leven

Als kind van zeven, vond ik de plaatjes die bij de versjes geplakt waren soms nog mooier dan het versje zelf -zo ook bij deze. Ik vermoed dat de betekenis van de woorden, de boodschap erachter, mij in die tijd nog niet helemaal duidelijk waren. Maar als ik nu regel voor regel de tekst lees en de woorden tot me door laat dringen, vind ik het mooi in alle eenvoud.

Gisteravond was ik op een bijeenkomst, waar ik ook iets mocht vertellen. Ik deed mijn verhaal en sloot af met een zinnetje waarin ik benadrukte dat ontmoetingen met anderen mij scherp houden. Juist door: te luisteren naar wat anderen zeggen; te horen hoe zij bepaalde dingen zien; meningen zonder oordeel naast elkaar te leggen en te leren van elkaar -op een respectvolle manier. Soms geeft dat me inspiratie of soms de motivatie om, al is het nog zo klein, iets te kunnen betekenen voor anderen.

Aha! Daar is waarschijnlijk mijn trigger -bedenk ik me nu ineens.

Ik kwam pas laat thuis en ben na een mok warme thee mijn bed ingedoken, waar Don al lang op één oor lag. Ik was zo moe, dat ik meteen in slaap viel. En ergens diep vanuit mijn onderbewustzijn, dook ineens dat zinnetje op: een lach, een knik, een lieve blik….

Soms zijn woorden overbodig. Gelukkig maar.
Spreken is zilver, zwijgen is goud. “Sudah, al” -weet je nog? 

Al ben ik klein,
ik kan iets zijn,
ik heb wat weg te geven.

Een lach, een knik,
een lieve blik,
doen veel in ‘t leven.

En zo bleef het zinnetje vandaag bij me — als een kleine herinnering aan hoe weinig er soms nodig is om iets te betekenen.