Thuis is een vlinder

Ik was laatst in een wachtkamer en las daar vluchtig bladerend door een magazine:
Wat betekent thuis voor jou?
Met daaronder de vragen: Is thuis de plek waar je nu woont? De plek waar je bent opgegroeid? Of noem je je partner of echtgenoot thuis?

Veel aandacht heb ik er op dat moment niet aan geschonken. Pas later toen ik letterlijk thuis kwam, zette de vraag me aan het denken -en nu weer. Hmmm, wat betekent thuis voor mij? Hoe ga ik uitleggen dat het voor mij ook een andere betekenis heeft dan “het huis waarin ik woon”? Want, voor mij is het eerder een gevoel. 

Laat ik je nog weer eens even mee terugnemen naar mijn tienerjaren. Ik heb er al vaker over geschreven: toen is er een bijzondere vriendschap ontstaan tussen zes dertienjarigen. Twee meiden en vier jongens.
Met de beginletters van hun voornamen bedachten ze een naam: BIG HAP.
Bonnie, Ike, Gonda, Henk, Alex, Peter – een hechte vriendenclub was geboren.

Op een smal strookje grond omgeven door water, had Alex een hut gebouwd. Het stond pal naast kassen en een watermolentje. Op de wieken had hij de namen van onze sterrenbeelden geverfd. 

“toen en nu”

Hier kwamen we regelmatig bij elkaar na schooltijd en in de weekenden. Maar ook ontmoetten we elkaar op andere plekken, zoals vaak bij cafetaria ‘t Puntje in onze woonwijk.

Andere jongeren sloten bij ons aan en zo werd de groep vrienden alsmaar groter. Toch beschouwden wij -de BIG HAP- ons als ‘de harde kern’ zeg maar. Wij  organiseerden zogenaamde (schuur)feestjes en nodigden onze ‘vrienden van’ uit.
We waren een begrip.

En tsja…zo gaat dat dan: we werden ouder, gingen naar andere scholen, volgden opleidingen elders, gingen werken, kregen verkering, trouwden, verhuisden….ieder van ons vervolgde haar en zijn eigen pad. Maar, desondanks is er altijd een vorm van contact gebleven, ook al zagen we elkaar nog maar af en toe.

We organiseerden een tweetal reünies en hielden die bij onze ‘stam-cafetaria’ eigenaren van ‘t Puntje. Eerst ter ere van ons 12,5-jarig bestaan en later die van 25-jaar vriendschap.
In 2020 organiseerden we elders zelfs een reünie van en voor 50-jaar BIG HAP vrienden. De opkomst was groot en wat was het ontzettend leuk! Het was echt een mijlpaal.
Ik hoor ons toen nog zeggen: “Het is best wel bijzonder dat we er allemaal nog zijn.”

Maar helaas… Amper twee jaar daarna werd onze vriendin Gonda, tot groot verdriet, weduwe.
En pas, nog maar zo kort geleden, overleed de vrouw van Alex.
Op zulke momenten weten we elkaar weer te vinden. Dan regelen we een kaartje, bloemen en zodra het mogelijk is een samenzijn. 

Wij waren er als BIG H.P om Alex te condoleren en hij gaf toen al aan dat hij ons graag op korte termijn wilde zien, spreken en samen zijn.
Nauwelijks twee weken later -het was één dag voor zijn verjaardag-  zijn we met oliebollen naar zijn huis gegaan om symbolisch ‘oud en nieuw’ te vieren.

In de huiskamer had hij her en der wat herkenbare spulletjes uit onze jeugdjaren neergelegd. Foto’s, de olielamp uit onze hut, het grijsgedraaide singeltje “Popcorn”.
Boven de schouw hing aan de muur een groot blauw doek. Waarom? -vroegen wij ons af.

Het werd een middag met een lach en een traan. We vertelden, we haalden herinneringen op uit onze jeugd. Maar ook kwam het verlies van onze dierbaren ter sprake, het alleen zijn en het ‘hoe nu verder?’ Dat laatste had zich bij Alex in een creatieve explosie geuit -zo bleek even later. 

Eerst vertelde hij ons over zijn fascinatie voor vlinders. Hij maakt ze zelf van beton in diverse maten. We zagen ze inderdaad al hangen op verschillende plekken aan de muur, zowel binnen in huis als buiten in de tuin. 
Vervolgens vroeg hij ons om het blauwe doek van de muur te willen trekken.
O? -dachten wij. Maar, zo gezegd, zo gedaan.
En toen waren we sprakeloos….

…een foto zegt immers meer dan honderd woorden….

Alex verraste ons met een, van karton nagemaakte, BIG HAP watermolen -uiteraard voorzien van onze sterrenbeelden. En daarbij hing, door hem speciaal voor ons gemaakt, voor ieder een eigen vlinder. Hoe bijzonder is dat? Is het geen mooi symbool voor onze gedeelde jeugd, onze vriendschap, die net zo bijzonder is?

We babbelden nog wat verder onder het genot van een kom dampende soep en een broodje.
En precies op dát moment voelde ik het gebeuren: “Thuis!”, zei iets in mij.

Thuis is een gevoel dat me overkomt. Het gebeurt gewoon: Ik wil hier zijn, ik wil hier deel van uitmaken: niet omdat ik het moet, maar omdat ik het wil, want het voelt goed. Het voelt vertrouwd. Het is alsof het plaatje klopt -al is dat maar heel even, op dat ene moment. Thuis: een plek waar ik me op mijn gemak en verbonden voel -ook al woon ik er niet. 

Ik weet niet hoe ik het nog anders zou kunnen verwoorden. Ehm…. het is als zo’n geluksmomentje. Dat duurt ook maar even, maar toch weet je op dat moment: Hier is een mooie herinnering geboren, waar ik later met een glimlach aan terugdenk.

En dat terugdenken, is in dit geval eenvoudig. Ik hoef alleen maar naar de vlinder te kijken. 
Een eerbetoon aan een unieke vriendschap.
Gegoten in beton. 
Kan niet meer stuk. 
Bij ieder van ons aan de muur.
Thuis.

Gerelateerde blogs:
”Gedeelde jeugd”
“Back to the future”
“Life is life”