Je eigen kerstverhaal

Vandaag laat ik het aan iedereen om zijn of haar eigen kerstverhaal te “schrijven”.
Een eigen beleving en een eigen herinnering te maken.
Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Of nou… behalve iets over onze kerst/nieuwjaarswens dan, zomaar even kort.

Terwijl Don de eerste ontvangen kerstkaarten aan het rode lint in ons halletje ophangt, vraagt hij: “Zeg wordt het niet eens tijd dat wij aan die van ons beginnen?”  
Ik ben op dat moment bezig met een poging tot koken en dan moet je mij niet van dat soort dingen vragen. Sowieso kun je maar beter helemaal niets vragen als ik heen en weer multitask van het ene naar het andere keukenblok.

Herkansing, moet Don gedacht hebben, want de vraag komt na het eten weer boven tafel, nu dwingender: “We moeten echt iets aan onze kerstkaart doen hoor. Wat zullen we verzinnen?”
Jemig, moet dat écht per se nu? Mijn inspiratie is op dit moment namelijk nul-komma-nul.

“Ehm…Ik weet het niet hoor”, peins ik, al gravend in mijn geheugen. Na negenendertig kaarten, hebben we werkelijk allerlei thema’s voorbij laten komen. De Olympische Spelen, Suske en Wiske, het Songfestival, Harry Potter, The Mask Singer, Bob Ross, B&B vol Liefde en het gedoe rondom het Verboden-advocaatje-in-Maassluis, ik noem er zomaar een paar willekeurig.

“We gaan niet weer een TV programma doen hoor, daar heb ik het wel zo’n beetje mee gehad” zeg ik vastberaden.
“Oh dus bijvoorbeeld ook niet iets met All you need van Robert ten Brink?” oppert Don nog.
Nee, die ook niet.

Hoewel….?
Dat triggert wél ineens dat ene creabea-celletje in mijn brein. 

“Jaaa, all you need is love, maar dan anders!” roep ik uit. “Als we nou eens de plaats innemen van John en Yoko. Je weet wel, in dat bed van het Hilton Hotel in Amsterdam, die daarmee aandacht vroegen voor wereldvrede.”

Zo gezegd, “zo” gedaan en zijn Don Lennon en Boko Ono een feit. Zo werkt dat bij ons, twee uur eerder hadden we nog totaal geen idee.

De achterliggende gedachte is dat aardig (lees: onaardig) wat mensen vandaag de dag best ietsje liever mogen zijn voor elkaar. Al is dat maar af-en-toe, met natuurlijk, in de hoop dat dat dan een goeie gewoonte wordt. Te vaak wordt ongevraagd een mening gegeven, soms behoorlijk ongezouten. En dan zwijg ik maar even over alle negatieve reacties op van alles wat je maar kunt bedenken.
Och en wat te denken over die korte lontjes – en nee, niet alleen in het verkeer of in de rij bij de kassa. Pfff….

Mensen, doe eens lief. Maak eens een verschil! 
‘t Is simpel: klein gebaar, groot effect.
Je (her)kent het vast wel – een vriendelijk woord, een blijk van medeleven of een luisterend oor.
Go ahead, make my day! Gut… wie zei dat ooit ook alweer? (Kerstprijs-vraag. Grapje.) 

Dus ja, vandaar onze kaart.
Ik heb er verder weinig aan toe te voegen en laat jullie vandaag.
Schrijf je eigen kerstverhaal!

😉