(g)een punt

Vrees niet bang, ik ga geen onsmakelijke stomafoto’s plaatsen. Deze kan wel, vind ik. Het is de stip op mijn buik die aangeeft waar morgen de stoma als linkerbuurvrouw van mijn navel mag prijken. Nu nog een dikke zwarte viltstift punt. Gisteren ben ik bij de stoma deskundige geweest, die samen met mij naar mijn verschillende kleding heeft gekeken om te bepalen waar de uitgang het beste, zonder er al te veel hinder van te hebben,  geplaatst kan worden. Wel zo handig! Hoe anders is dit als je plotseling voor een spoedoperatie komt te staan en de chirurg er totaal geen oog voor en geen boodschap aan heeft waar zo’n gat gemaakt wordt. Zit je ineens met de band van je broek –of in mijn geval het elastiek van je panty- te klooien dwars over die stoma met alle nare gevolgen van dien. Nu was er alle tijd om voor te bereiden en te wennen aan het idee. Want geloof me, wennen is het zeker! Een vreemd idee dat vandaag de laatste dag is dat mijn buik nog gaaf is. Morgen zit er een gat. En dat niet alleen, er plakt een zakje overheen. Dag in dag uit, week in week uit…. Voor de rest van mijn leven.

Hoe gemengd waren mijn gevoelens toen ik in één gesprek de diagnose kanker kreeg, geen uitzaaiingen maar wel een stoma. Geschrokken, blij: geen uitzaaiingen, opgelucht: het is te behandelen… maar schrik: zo’n stoma voor de rest van mijn leven?! Wat de fok! Ik probeer er geen punt van te maken. Ik mag immers blij zijn zonder uitzaaiingen. En ach…meid, met zo’n stoma kun je wel honderd worden! Je kunt er zelfs mee zwemmen! Er borrelt van alles in mijn lijf. Eigenlijk wil ik schreeuwen. IK WIL HELEMAAL GEEN HONDERD WORDEN.  IK HAAT ZWEMMEN.  NEMEN JULLIE DIE STOMA ZELF MAAR ALS JE DAT ZO LEUK VINDT. Tegelijkertijd zegt een stemmetje in mijn linkeroor: je hebt echt geboft hoor, realiseer je je dat wel? ROT OP met je ‘geboft’. Wie wil er nou kanker?! Wie wil er nou een stoma? Stomme stoma! 

Ik doe weer een poging om er geen punt van te maken. Het zal beslist wel wennen. Net zo goed als dat ik dacht dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou kunnen zijn met de twee kunststof eethoekjes die ik in mijn mond heb. Ofwel: zowel aan de boven- als aan de onderkant een metalen frame met tandjes en kiezen. Onacceptabel vond ik het en voelde met net Jaws uit de James Bond films, met al dat metaal in mijn giechel. Een beetje drama-queen mag wel toch?  😉 

Afijn… het had even de tijd nodig, maar ik ben er inmiddels al jaren aan gewend. Sterker nog, hoe grappig is het als je bij de tandarts je onderdelen op het plateau kunt leggen met de woorden “willu even naar mijn gebit kijken?” – maar dit terzijde. Wat ik er mezelf maar mee wil wijsmaken is dat ik vast wel ga wennen aan dat stomageval, maar nu nog even niet.