The day after, Klaar!

Au. Het voelt alsof ik zwaar buikspieren heb getraind, me te veel heb uitgesloofd en daar nu de nadelige gevolgen van draag. Ik blijf nog maar even muisstil liggen in dezelfde houding als hoe ik gisteravond in slaap ben gevallen. Vannacht heb ik af en toe mijn ogen open gedaan en ben steeds opnieuw weggezakt in een diepe slaap. Ik probeer me de rest van gisteren te herinneren, maar dat zijn slechts flarden. Ik herinner me stemmen op de verkoeverkamer “Mevrouw Groenewout, bent u daar? Kunt u uw ogen eens opendoen?” Ik wilde wel, maar het seintje naar mijn oogleden kwam nog niet helemaal op plaats van bestemming. Ik herinner me dat ik ineens terug was op zaal, de kamer met het mooiste uitzicht als het aan de zuster van de intake lag. Ik was er wel en ik was er niet. Mijn keel voelde rauw door de tube die ze hadden ingebracht. Ik herinner me dat Don kwam en bij me zat. Maar Godweet wanneer en hoe lang. Ik herinner me dat zusters aan mijn bed stonden en vroegen om mijn buik te mogen zien “ziet er mooi uit hoor! netjes gedaan” Het zal allemaal wel. Zelf had ik nog geen trek om er naar te kijken. Ik herinner me dat ik misselijk werd en nog net op tijd was om in het kartonnen bekkentje…. gadver….
Ik herinner me dat ik iets kreeg tegen de misselijkheid, dat werd me toegediend via het infuus. En guess what… binnen no time transformeerde mijn huid zich weer tot de paddenstoel van de dag ervoor. Overal rode stippen. Dit keer nog vuriger. Om beurten kwamen verpleegsters kijken, ik was de bezienswaardigheid van de avond. “kunt u mij vertellen waar u NIET allergisch voor bent?” vroeg iemand wanhopig. eehhhh… ik zou het niet weten... “Ik geef u tavegil, misschien helpt het” Ja hoor, doe maar. Ik herinner me dat Don met koele handen over mijn onderbenen wreef bij wijze van poging om de vurige jeuk te doen verdwijnen. En meer weet ik niet, behalve dat het nacht werd en nu ineens ochtend is.

Of ik mijn pijn een cijfer wil geven, wordt me gevraagd. Wat moet ik daar nu op antwoorden? Ik vind het lastig om dat wat ik voel als ‘pijn’ te benoemen. Een behoorlijke spierpijn is het, dus ja dat valt eigenlijk wel onder die categorie he. Een 3 dan maar, want als ik me gedeisd hou, heb ik nergens last van. Ik kan ‘m later op de dag altijd nog upgraden, toch? Een zuster komt vragen of ik wil bengelen. Welja, laat mij maar even bengelen. Het overeind komen gaat moeizaam, daar moet ik nog een weg in zien te vinden, maar als ik eenmaal zit is het lekker om even met mijn benen buitenboord te bengelen. Een mooie gelegenheid om zo op het randje van mijn bed een beetje te poedelen, met hulp. Lekker fris, wat kan een mens daar van opknappen. “wilt u al weer terug in bed?” wordt mij gevraagd. Mmmm, nee, ik blijf nog wel even op, besluit ik en word met ondersteuning met infuus en katether aan tafel geïnstalleerd alwaar ik mijn ontbijtje krijg voorgeschoteld. Intussen wordt die tijd benut om mijn bed te verschonen. Precies op tijd klaar, want dat ben ik inmiddels ook. Klaar! genoeg inspanning voor deze ochtend.

Niets is echter minder waar. Een regiment aan hulpverleners komt aan mijn bed. Ok, vanuit ligstand prinses door kussentjes ondersteund kan ik die gesprekjes wel aan. De stomaman, de dietiste, de fysiotherapeute. Maar dan komt iemand mij halen voor een bezoekje naar de gyneacoloog. De tumor zit op een dermate ongelukkige plek, dat het toch ook nog raadzaam is om er een een gyneacoloog naar te laten kijken. Met bed en al word ik daar even later keurig afgeleverd. Ik ga er niet al te veel details aan wijden, maar geef een ieder de kans: maak het verhaal zelf af en kleur de plaatjes… Dit zijn de steekwoorden: net geopereerd, zwaar spierpijn, niet goed kunnen bewegen, overstappen van een ziekenhuisbed op een gyneacologenstoel (ken je die? met zo’n gat waar je half in hangt? met van die stijgbeugels voor je benen?) Wat zei ik daarnet? Genoeg inspanning voor deze ochtend? Hm hm.
Wat ben ik blij na een echo en een uitstrijkje weer teruggereden word naar mijn plekje bij het raam.
Maar niet voor lang… Vlak voor de lunch word ik weer opgehaald. “We willen toch graag nog even dat u longfoto’s laat maken” Welja, doe maar dan. En voor de tweede keer zoef ik de gangen door. Gelukkig hoef ik voor de foto mijn bed niet uit, maar wordt er een plaat onder mijn rug geschoven. Klaar!

Zo en nu ben ik echt klaar voor de rest van de dag. Bengelen wil ik niet meer en mijn eten nuttig ik vanaf mijn bedje. Niks grote tafel, morgen weer. Ik ben moe. Ik doe niets meer tot het bezoekuur!