Clinic

Mijn nichtje Carin is bezig met de organisatie van een themadag, bestemd voor de Vrienden met een geleidehond die nog aan het werk is, van Herman Jansen. Dit behoeft wellicht enige uitleg.

In onze familie, in dit geval van mijn moeders en haar vaders kant, komt het Usher Syndroom voor.
Usher is een erfelijke aandoening, waarbij je meestal doof of slechthorend geboren wordt. Sommigen hebben ook evenwichtsproblemen en sommigen worden normaal horend geboren en worden later doof of slechthorend. Op latere leeftijd treedt de oogaandoening Retinitis Pigmentosa, of kokerzicht, op. Het verloop van de ziekte verschilt van persoon tot persoon.
Het moge duidelijk zijn, dat dit slechts een samenvatting is van de uitgebreide informatie die over Usher te vinden is.

Een aantal van onze familieleden zijn dus helaas daadwerkelijk behept met de kokerzicht-oogaandoening, reeds of leidend tot totale blindheid. Zo ook Caatje en sinds een aantal jaren wordt zij geleid door haar hulphond Hutch, afkomstig van de Geleidehondenschool Herman Jansen.

Nu bestaat er een club, de zogenaamde Gebruikers van de Herman Jansen-hond, die er naar streeft om één keer per jaar met elkaar iets leuks te doen. Dit jaar in oktober is het thema: Kom in beweging! Op die dag worden clinics gegeven met als doel om slechtzienden en blinden kennis te laten maken met een tak van sport/activiteit. Ja ja, misschien gaan er her en der al lichtjes branden waar deze intro toe leidt 😉

Ik ben door Ca gevraagd of ik een Dans-clinic zou willen verzorgen. En ja, ons kent ons: in al mijn enthousiasme heb ik ingestemd. Natuurlijk! Waarom niet? En natuurlijk ging ik er pas goed over nadenken nadat ze me het had gevraagd. Kringdansen, dat sowieso dacht ik, want dan heeft iedereen houvast aan elkaar. Meteen even uitproberen. Ik zette een muziekje op van een niet al te ingewikkeld dansje en ging met mijn ogen dicht in de huiskamer staan. Ammehoela niet-te-ingewikkeld, dat wil zeggen: ik ramde de tafel; rolde een stoel van z’n plek; belandde met mijn armen in de Kentia-palm en wil het over mijn gestoten grote teen al helemaal niet meer hebben. Blind dansen (voor een ziende?) is best lastig 🙁

Ook bedacht ik me dat de tekst om iets aan te leren, beduidend wat aanpassingen vergt. Normaliter dans ik in mijn les iets voor en volgen de dansers gedwee. In de meeste gevallen is daarna een half woord ter ondersteuning al voldoende, à la: ra-ta-ta pom pom. Als het voetenwerk er eenmaal in zit, roep ik (en heus, dat volstaat) Goed zo en nu je armen gewoon meenemen! Ehm tsja…dát gaat dus niet werken bij een groep nietszienden, want: Hoezo? Waar gaan die armen dan mee naar toe? Wat is pom pom? Ik moet me daar echt bewust in gaan verdiepen, ik had er niet eerder bij stilgestaan.

Tot overmaat waarschuwde nichtlief ook nog voorzichtig Sommigen zijn behalve blind ook slechthorend hè. Oh té erg ben ik, want ik kon het niet nalaten om in de lach te schieten. Sorry hoor, maar ik zie zo’n clinic dan ineens voor me, met name mijzelf al schreeuwend, luid gebarend allerlei dwaze capriolen uithalend…het zal toch niet? Nee, het zal zeker niet! Ik neem het echt wel serieus en ga dit projectje goed voorbereiden.

Afgelopen weekend nog even over en weer een appje gepleegd over de voorbereidingen. Dat appen is soms hilarisch. Ik tik niet altijd even gemakkelijk met te dikke vingers op het te kleine toetsenbord, dus komt mijn tekst soms lachwekkend fout over -herkenbaar? 😉
Sowieso kan Ca het slecht lezen en als het dan al voorgelezen wordt door haar telefoon, komen er de gekste woorden uit. Andersom ook: haar ingesproken berichten worden niet altijd logisch vertaald naar geschreven tekst. Vandaar dat ik op een bepaald moment maar vroeg Zeg, zullen wij anders ff koffiedrinken/bijkletsen in live? Dat resulteerde in een spontane bijeenkomst bij ons thuis, diezelfde middag nog. Gezellig!

De mannen gingen langs de Waterweg wandelen met Hutch en wij zouden ons storten op… eh…
Eerst mijn laptop opstarten en vervolgens: Oh, Ca nu je er toch bent, kun je me dan eens uitleggen hoe dit programaatje werkt? Altijd handig als er iemand verstand van heeft. Van de ene vraag kwam de andere. Vervolgens hebben we het werkelijk overal over gehad (Oh meid, weet je nog die ene keer toen…hihihi…hahaha) -behalve over de clinic. Nou ja oké, eventjes dan…én Indo’s-Be-Like: er moest ineens gegeten worden. En nee vrees niet, ik heb iedereen mijn kookkunsten bespaard. Tsja…toen was er “maar één alternatief”

Wat mij overigens wel meteen opviel, waren onze slechtziend-colorproof outfits…mijn hemel wat een (letterlijk verblindende?) combi! Hoewel het voor Ca misschien overkwam als zachte voorjaars-pastels 😉

Hoe dan ook, het was een gezellige middag en ach… het duurt nog wel even voordat het oktober is. Volgende week krijg ik eerst mijn hoorapparaat nog aangemeten en kan ik, als het goed is, alle muziek weer goed horen. Nou, wat kan mij dán nog tegenhouden? Ik vind het best een uitdaging, maar ik heb er reuze zin in. Komt goed met die clinic, ik vertrouw er blind op!

Eén muziekje/dansje staat al op mijn programma:
Geblinddoekt een poging wagen? Klik dan hier 😉

Wordt vervolgd…