Even dippen

Mijn favoriete dip is met avocado. Maar soms kwak ik gewoon een paar eetlepels yogonaise in een kommetje en hussel ik daar een flats chilisaus uit een knijpflesje doorheen. Klaar. Ook lekker. Met name met nacho- of cassave chipjes. Maar soms… dompel ik mezelf onder in zo’n dip. Minder geslaagd. Die van gister was weer zo’n zelfgemaakte, met te veel chili…net iets te pittig om te behappen. Zulke rare dagen zijn het. De rollercoaster gaat op en neer haalt fel uit van links naar rechts. Soms lijkt het of ik de pieken en dalen niet meer aan kan. Maar stevig in de riemen lukt het me toch steeds opnieuw en daar hou ik me maar aan vast.

Gisteren waren Don en ik in De Daniel voor de uitslag van mijn CEA waarden. Die van het onderzoek waren er niet, sterker nog: er was helemaal geen verslag van. De vervangend chirurg vroeg vertwijfeld “Mis ik iets? U heeft toch een onderzoek gehad vorige week? Is dat…” Mislukt! vulde ik haar aan. En zo kwam het dat Don haar in het volgende moment dicteerde wat er (niet)gebeurd was en zij dat braaf in mijn medisch dossier tikte. Ach ja, zo kan het ook natuurlijk.
Uw CEA waardes….begon de arts aarzelend toen ze uitgetikt was, ze keek er bedenkelijk –bijna zorgelijk- bij. Niet goed, ze schudde met haar hoofd. Ontzettend gestegen. Zestien. Het doet de alarmbellen wederom rinkelen. Net als toen het 18 was en daarna 3 (nog maar weer even ter verduidelijking, “het hoort” tussen 0-5 te zijn) Wat een achterlijke pieken! En nu???? Binnen twee weken een CT scan van nek tot en met bekken, hoor ik haar zeggen. En eventueel een PET scan als er niets zichtbaar is. Ik vraag haar wat het verschil is en waarom niet meteen die PET. Bij een PET scan krijg je een vloeistof binnen, die zich o.a. hecht aan alle kankercelletjes, zo begreep ik. Het nadeel is dat het ook vaak voor onnodige onrust kan zorgen. Je ziet er namelijk álles op, ook als iets niet alarmerend is. Vandaar dus maar eerst een CT. En nu meteen ook bloedprikken om mijn nierfunctie te peilen. Als die niet goed is, word ik voorafgaand aan de CT scan 4 uur opgenomen en krijg ik eerst via een infuus iets toegediend om de scan aan te kunnen.

Ik weet niet hoe ik me moet voelen, het lijkt “gewoon”, neutraal. Of is het ‘gelaten’? Het is wat het is, eerst die scan dan maar weer. Don kijkt zorgelijk. Hij had liever iets anders gehoord. Ja, ik ook wel maar dit is weer waar we mee moeten dealen. Het lukt niet om een afspraak te plannen. Door de vakantieperiode zitten beide locaties vol en er is op dat moment geen mogelijkheid om mij er met spoed tussen te proppen zonder akkoord van een daartoe bevoegd arts. Morgen gaan ze verder proberen en word ik teruggebeld. Tot die tijd parkeer ik alles maar weer even, want wat heeft piekeren nu voor nut. Ergens een borrel scoren met een happie? opper ik onderweg naar huis in de auto. En zo zitten we een kwartier later aan de Waterweg met drankjes en foute bitterballen.

Op de terugweg schakelen we onze GSM’s weer aan en zien dan de gemiste oproepen van onze makelaar. In een voicemail is een bericht over een nieuwe, extra, clausule die in het koopcontract opgenomen gaat worden. De koper wil alsnog een onderzoek laten doen aan het plafond in de huiskamer, dat zijn van die cementstro platen. Ze willen er verzekerd van zijn dat het geen asbest bevat en zo ja…dan gaat de koop niet door. Begrijpelijk, zou ik ook bedenken als ik in hun schoenen stond. En ook lijkt iedereen voor 99,99% overtuigd dat het ok is….toch checken. Het levert wel vertraging op, maar ach…wij draaien inmiddels ons hand niet om voor een paar weekjes langer wachten. Alle rompslomp rondom de verkoop van ons huis en de zoektocht naar iets anders levert de nodige stress, ook al is dat van een onzichtbaar ander soort –zo lijkt het wel.

’s Avonds kijken we naar een suffe film om even niet na te hoeven denken. En dan plots.. Tak! Daar breekt ineens weer een voortand uit mijn bovenkaak. GODSAMME!! Kassa!! Kassa? Kassa? Niks kassa! Er moet in een ander huis geïnvesteerd worden, niet wéér in mijn bovenkaak. Op dat moment stort de wereld om mij heen in.  Of nee: ikzelf. Ik ben mijn zieke lijf op dat moment zo ontzettend beu. Gehoorproblemen, weinig smaak, geen reuk, eczeem, mega astma, niet kunnen liggen, niet kunnen slapen en om over het hele kankerverhaal nog maar te zwijgen. Ik ben moe, moe moe. Ik overzie het even niet meer. Ik kan de schuld niet eens afschuiven op de grote boze buitenwereld. Ik vraag me niet eens meer af Waarom en Waardoor? Zelfs niet eens Wat nu? Nee, ik zet het op een blèren zonder woorden. Dat lucht enigszins op.

Vanmorgen belde ik de tandarts. Een assistente die ik niet ken zegt doodleuk dat er niemand is en dat ik morgen maar moet komen. Wat ik letterlijk heb gezegd heb ik inmiddels met ctrl-alt-del verwijderd, maar heb er later wel mijn excuses voor aangeboden. Want wat kan zij er nou aan doen dat ik wanhopig ben. Wat kan haar het nou bommen dat ik heel veel aan mijn lijf heb hangen. Wat kan haar mijn huizenstress nou schelen. Weet ik ook wel. Maar soms is het zo fijn als je lekker onredelijk helemaal uit je panty kunt en woorden tettert die je later moet googlen omdat je er zelf eigenlijk ook niets van begrijpt. Geschrokken ging ze overleggen en belde mij terug. Of ik aan het eind van de ochtend even kon langskomen.  Dat gaf mij al rust.

Nog meer gerust was ik toen ik later een totaal andere benadering ervaarde dan anders. Zowaar als mens met begrip! Mijn afgebroken tand, die een kroon was, is netjes gerepareerd en mijn frame is daar aan aangepast. Voorlopig zou het zo moeten blijven zitten. Eerst rust in de tent en dan alternatieve scenario’s bedenken. Nu nog even kosten besparen. En kiezen besparen, dat ook. Want het rijtje eruit laten trekken en een volledig bovengebit laten aanmeten is in de huidige situatie te riskant met het oog op infectiegevaar.

Pffff…. De afgelopen 24 uren hebben energie gevreten. Het heeft me doen beseffen dat niet alleen IK het zwaar heb, maar Don… die tilt het dubbele….
Och en die dip, daar ben ik inmiddels weer uit hoor. Zo gaat dat. Niet in blijven hangen. Of nou, misschien nog even op een grappige manier… Gammel of niet gammel, een beetje florissant wil ik ik er toch  altijd wel bij lopen. Op z’n minst een lippenstiftje, maar…zonder zo’n voortand valt je lip naar binnen en bij het op elkaar persen om de kleur een beetje te verdelen, moest ik ineens lachen om mijn eigen spiegelbeeld. Kijk dan! Ik kan zo’n halloween-pompoenmondje maken. Whoehahaha….