Kerst

In de hoek van onze kleine huiskamer naast de kachel, staat onze kerstboom. We zijn nog maar met z’n drietjes: papa, mama en ik. Later zou er een zusje komen maar daar had ik toen totaal geen weet van, ondanks mama’s dikke buik. We hebben de boom samen versierd. Eerst de kaarsjes, dan; kleurige ballen, sommige zijn egaal rond, sommige langwerpig of met een gekleurde deuk erin; kerstklokjes die echt klingelen; trompetjes waar geluid uit komt als ik er op blaas; vrome engeltjes; vogeltjes met een ‘echt’ staartje op een knijpertje; zilveren kralensnoeren.

Alles is van hetzelfde flinterdunne materiaal waar ik heel voorzichtig mee moet zijn. Ik heb wel eens een versierinkje uit mijn handen laten glippen…dat spatte toen met een doffe plof in duizend stukjes voor mijn voeten op de vloer. Dan, om het geheel af te maken: engelenhaar, waar ik niet mag aankomen (maar stiekem toch deed als ik alleen was. Dat ik er zere vingers van kreeg heb ik nooit begrepen, omdat ik niet wist dat het uit glasvezels bestond) Desondanks is het de finishing touch, de boom krijgt er beslist iets magisch door. Het is een wonderboom hè papa?

Naast de (toen ‘normale’, tegenwoordig vintage) versiering is er ook nog het rode lint. Mama spant het in horizontale en verticale strepen voor het grote raam, zodat er kleine vierkanten ontstaan. Op kerstavond dekt ze de eettafel met een wit laken en spant daarop het zelfde rode lint over, zodat in het midden een vierkant ontstaat. De kruispunten naait ze met een steekje vast en legt daarbovenop kleine takjes hulst uit onze tuin. Een rood karton met een gaatjes-patroon vormt opengevouwen een prachtige grote ster, die voor het raam wordt gehangen en met een lichtje erin ons huis warmrood kleurt.

Op kerstochtend wenkt mijn vader mij naar de kerstboom en wijst richting één van de takken. Zijn ogen glinsteren als hij samenzweerderig fluistert: Sssst…niets tegen mama zeggen. Dan zie ik een parelsnoer gedrapeerd tussen de de lichtjes door en kan ik haast niet wachten tot mama het gaat ontdekken. Natuurlijk is zij verbaasd en blij verrast. Dan zegt papa En jij? Heb jij eigenlijk al goed verder gekeken in de boom? Daar bij die rode bal denk ik? Tot mijn grote verbazing blijkt daar aan die tak een zilveren armbandje te hangen met één bedeltje eraan. Waar kwam die nu ineens vandaan? Ik zou toch zweren dat die daar gisteren nog niet hing. Het is een wonderboom, zegt papa met een knipoog naar mama.

Dan gaan we ontbijten. Papa vertelt dat hij dit keer niet voor zes weken op oefening naar Duitsland hoeft. Dat voelt voor mij als dubbel feest. We vieren kerst klein, fijn en samen. Deze kerst is van grote onbetaalbare waarde in ons kleine bungalowtje, waar Jozef en Maria (zo heten mijn ouders echt!) de laatste weken voor de komst van hun tweede kindje in gaan….

Vele jaren kerst volgen: met mijn ouders én zusje; met familie of andere gasten; zonder gasten maar met vriendjes; met aanhang…..allemaal in ons ouderlijk huis. Tot mijn zusje en ik bijna gelijktijdig uitvliegen en er talloze kerstvieringen in een eigen huis volgen: ieder op ons eigen manier, maar altijd een moment samen met onze ouders -tot zij er niet meer zijn.

Deze kerst hebben Don en ik gisteren met familie bij het havenhoofd gebruncht. Vandaag zijn we samen met vrienden. Zonder toeters en bellen, met foute kersttrui relaxed. Gewoon genieten van dat wat is en ons hiermee bijzonder rijk wanen. Een tevreden kerst.
En dat is precies wat ik iedereen wens….