Al klaar!

Ik zocht naar inspiratie. Nee, niet naar inspiratie om over te schrijven. Dat heb ik vanmorgen meteen maar los gelaten. Uit ervaring weet ik immers, dat hoe harder ik denk: “Wat zal ik eens…?”, er geen letter op het scherm van mijn laptop verschijnt.
Laat ik maar gewoon mijn dag starten met dat wat ik in ieder geval van plan was te gaan doen. Je zult zien, dan komt er vanzelf wel een keer een moment dat ik begin met schrijven.

Van de week ben ik op maandagochtend begonnen met trainen in mijn eentje. Of nou… trainen is wel een groot woord voor bewegen.
Ik ben gestopt met fysio-trainen, omdat ik al ruim over de helft ben van mijn behandelingen die ik jaarlijks vergoed krijg. Uit voorzorg wil ik niet alles opmaken, je weet maar nooit. Of roep ik daarmee juist iets over mij af? -even afkloppen-

Nu had ik bij de sportschool waar mijn fysio zit een jaarabonnement kunnen nemen, echter: ons kent ons… Ik schrijf dit met een diepe zucht. Want, waar bij anderen een betaald abonnement als een stok achter de deur werkt, werkt dat bij mij totaal niet. De kans is groot dat ik er de brui aan geef en stop, ook al heb ik er voor betaald. Zondegeld toch? Als ik dan toch geld aan bewegen moet uitgeven, dan pak ik liever ergens een dansles. En dat doe ik dus inderdaad, alleen is er nu een zomerstop tot september.
Met de danslessen die ik zelf geef, ga ik in de maand juli nog door. Mijn zomerstop is pas in augustus, plus de twee eerste weken van september.

Mijn buurvrouw van ons vorige straatadres runt een balletschool en van haar heb ik een fitness stepbank te leen gekregen. Dank u Nummer 1!
Eerst stond het ding in onze huiskamer, maar na twee keer op-en-af sta(m)ppen, leek het me niet zo heel aardig voor mijn benedenburen. Vandaar dat ik maandagochtend met het stepbankje ben verhuisd naar de begane grond. 

In het Atrium kan ik mijn gang gaan zonder overlast te veroorzaken. Ehm…dat wil zeggen: als ik mijn muziek niet te hard zet. Want ja, muziek hoort er wel bij om het tempo aan te geven. Nu moet je bij ‘tempo’ niet denken dat ik enorm de vaart er in heb hoor. Nee, nee…. opbouwend! Zo tussen de 110 – 120 bpm (beats per minute) is precies goed om op te starten.  Dit nummer, On the beat van de B.B.& Q.Band, is bijvoorbeeld is ideaal voor de “op-op-af-af’s”, probeer zelf maar (zonder stepbankje kan ook prima hoor)  😉

Ik stap, ik buig, mijn armen zwaaien om mijn oren, ik zucht, ik steun, ik zweet me het apezuur. Is dat nou ‘het luie zweet’? Pff.. dan heb ik nog heel wat liters te gaan…
Tussentijds stop ik even voor een slokje water en wat oefeningetjes vanaf een stoel. De muur gebruik ik voor mijn staande push-ups en de zogenaamde duwbar van mijn rollator fungeert weer eens als ballet-barre bij het rekken en strekken.

Vanmorgen zijn mijn gewichtjes van 1 kilo per stuk (ook hier: klein beginnen!) ook naar het Atrium verhuisd. Ik moet zeggen: best wel ideaal zo! Ik hoef alleen maar naar beneden. 
Wacht ik kan hiervandaan wel even over mijn Franse balkonnetje leunen en een foto maken: 

Kijk, daar bij dat pijltje is binnen prima een hoekje waar ik niemand in de weg sta. Als het te warm wordt, kan de deur open -of ik kan eventueel naar buiten. Mijn bedoeling is op maandag- en donderdagochtend ongeveer drie kwartiertjes mijn oefeningetjes te doen. In ieder geval tot het dansseizoen weer begint. Wie weet ben ik er tegen die tijd wel zo aan gewend… 
Oké, laat ik vooral niet meteen overmoedig worden. De gedachte alleen vind ik al dapper -grinnik.

Afijn, na mijn workout(je) van vanmorgen zocht ik dus naar inspiratie. Voor een simpel haakpatroontje bij wijze van tussendoortje, wel te verstaan.
Tussen mijn verzameling haakpatronen zat tussen twee boekjes een tijdschrift geklemd. Ik denk dat ik dat zo ooit ‘ter bescherming’ heb bedoeld. Een bewaarexemplaar uit 2007 komt tevoorschijn. Ik herinner me het weer.

Ik had een abonnement op het blad en vanwege hun 25-jarig bestaan mochten abonnees een foto van zichzelf inzenden. Een bepaald aantal ontving dan het jubileumnummer met de eigen foto op de cover. Voor alle overige wel- en niet-abonnees werd het magazine uitgebracht met een spiegelende cover van dik zilver folie, zodat ieder zichzelf op die manier kon zien.

Nu ik dit weer zo terug zie, zou ik er van alles over kunnen schrijven. Inspiratie zat. Alleen die inhoud items al geven stof tot nadenken. 

• hot or not?
  Nou… ik zag vanmorgen mijn spiegelbeeld in de ruiten van het Atrium. Er zijn wel heel veel onderdelen aan mijn lijf die ongewenst zijn, doch vrolijk mee deinen. Dus: not.
• Iedereen zou in psychoanalyse moeten
  Been there, done that…
• 12 tests..
  misschien ga ik die alsnog wel een keertje doen. Later. In de vakantie of zo.
• wat ik heb geleerd van mijn ex
  ehm…. welke?  😉 
• Lezers over hun duistere kant
  geen haar op mijn hoofd die er in 2007 over dacht om mee te doen aan een schrijfwedstrijd. Wat zou ik anno 2024 schrijven over mijn duistere kant?
  Hmmm… daar zal ik eens grondig over nadenken..

Ach ja en dan die foto… Ik draag daarop een sarong kebaya. De niet-in-beeld-sarong van mijzelf en een geleende kebaya van een Indische collega uit die periode. De sarong heb ik nog, de bijbehorende slendang ook. Twee sets zelfs! Helaas geen kebaya meer. Ik vrees dat ze die niet eens in mijn huidige maat verkopen. Meestal zijn het van die kabouter-maatjes en ik ben alles behalve…

Best grappig hoe zo’n tijdschrift-cover genoeg ideeën geeft om meerdere blogs over te schrijven. Over een bepaald item zelfs een boek! En nee, ik verklap natuurlijk niet welk item ik hiermee bedoel 😉
En zie je wel, ik zei het je toch al aan het begin: …er komt vanzelf wel een keer een moment dat ik begin met schrijven.

Al klaar!