Afronden

Als ik een paar jaar geleden nog maar in mijn blog had geschreven dat ik vandaag een corona inenting ben gaan halen, had ik waarschijnlijk een lading kritiek over me heen gekregen. Net zo goed als dat ik toen gezegd zou hebben dat ik me NIET zou laten prikken. Een beladen onderwerp was het.

Fijn dat we inmiddels een paar jaar verder zijn. Commentaren en meningen zijn er nog altijd, maar het lijkt erop dat er met iemands keuze “wel of geen prik” wat respectvoller om wordt gegaan. Ieder lijkt het voor zichzelf te mogen bepalen, ik zeg het toch nog wat voorzichtig. 

Ik heb me weleens afgevraagd of de keuze wel helemaal aan mijzelf is. Ja, natuurlijk! zou je denken. Mijn behandelend longarts denkt daar echter totaal anders over. Voor hem is het geen keuze maar een dringend advies: “Doen hoor!” Hij doet er alles aan in het belang om mijn zwaar astma onder controle te houden. Dus ja ik laat mij prikken.
Net zo goed als dat ik mezelf om diezelfde reden om de week ook zelf prik, al gaat dat na al die jaren nog steeds niet van harte. Het blijft een raar fenomeen: Ik zou er totaal geen moeite mee hebben om die injectienaald in het been van iemand anders te zetten. Maar owee als die punt in de buurt van mijn eigen been komt, dan begint mijn hand ineens te trillen. ‘t Is een soort reflex denk ik. Ergens in mijn hersencellen klopt het plaatje niet: “Hee hallo! Hou eens op, je gaat jezelf toch zeker niet opzettelijk pijn doen?” -zoiets dergelijks.

Afijn, ik ben vanmorgen dus op de priklocatie in ‘s Gravenzande geweest en vond dat ik mezelf daarna wel een beetje mocht verwennen. Op de terugweg naar huis ben ik langs de dijk gereden, die o.a. naar Hoek van Holland leidt. Ergens onderaan die dijk zit kwekerij “De Westlandse Aardbei”. In het voor- en najaar is daar zo’n automatiek-muur vol vakjes, die gevuld zijn met doosjes aardbeien in klasse I of II, jam en siroop. Da’s iets heel anders dan toen ik vroeger op het station bij de Febo (bestaat die nog??) een kroketje uit de muur trok voor onderweg. Tegenwoordig trek ik dus aardbeien. Wel zo gezond. Ik heb twee doosjes gescoord en ja inderdaad: eentje voor onderweg 😉 Mmmmm….lekker!

Het fruittesje op de foto is nog van mijn moeder, evenals het geruite tafelkleed. Da’s nou typisch iets van haar! Zo lang als ik me kan herinneren, waar we ook gewoond hebben, in de keuken was er altijd een roodwit Brabants-bont gordijntje of kleedje te vinden. Ik associeer het nu nog steeds met ‘ouderwets gezellig’. 

Zo staan er nog ‘gezellig’ twee planken vol met spullen van mijn moeder in onze kleine kamer achter de schuifdeuren. “Zo lang even” hier geparkeerd om later op het gemak uit te zoeken en af te voeren. Het is er nog altijd niet van gekomen. Waarom niet? Tsja…zeg het maar -zucht. Uitstelgedrag? Andere dingen die voorrang opeis(t)en? “Ach het ligt toch uit zicht en uit de weg”? Misschien is nu de tijd wel daar: opruimen, een mooi herfstklusje!

Gisteravond was ik op een bijeenkomst met als thema de Herfstequinox, ook al was het officiële tijdstip hiervan al op 22 september jl. om 14:43 uur. Het moment dat de zon loodrecht boven de evenaar staat en de zomer als het ware ‘afzwaait’.
Gisteren werd onder de aandacht gebracht dat de herfst een tijd is van herbalanceren, van dingen weer in de rechte verhouding plaatsen. Ik zie dat als: Tot inkeer komen.
In de natuur om ons heen gebeurt niet anders. Loslaten, voorbereiden om straks opnieuw te kunnen groeien. Ik ga er verder geen heel verhaal over schrijven hoor, dat hebben vele anderen al lang en breed gedaan. Ongetwijfeld met mooiere woorden en een heldere uitleg of toelichting dan die ik nu zo een-twee-drie zou kunnen geven. 

Wat ik nog wel over de bijeenkomst wil zeggen is dat we daags van tevoren, passend bij het thema, een paar vragen kregen om over na te denken.
Zo luidde de opdracht:  

Schrijf of vertel over één (hooguit twee) ding(en):
a) Wat heb je dit jaar bereikt of afgerond waar je blij of trots op was?
b) Wat wil je dit jaar nog afronden?

Hoe vaak staan we niet pas stil bij deze vragen op de allerlaatste dag van het jaar? Of ergens snel tussen alle hectiek door van de “kerst en oud&nieuw-stress”. 
Het is eigenlijk best een goed gegeven om er juist tijdens de herfstequinox bij stil te staan, vind ik. ‘s Avonds, buiten guur en donker, binnen behaaglijk op de bank met een kopje thee of een mok warme chocolademelk -nog beter. Tot inkeer komen, overpeinzen, dankbaar zijn en: hoe nu verder? Het jaar is nog niet voorbij, het geeft je ruim de tijd om nog iets af te kunnen ronden…

Tijdens de bijeenkomst van gisteravond, hebben we onze antwoorden op de vragen aan elkaar verteld. Ik vond het best bijzonder om dit zomaar met elkaar te kunnen delen. Vooral het naar elkaar luisteren, zonder oordeel.
Mijn uitgewerkte, geschreven antwoorden heb ik opgeborgen in een mapje en ik ga ze vanaf nu ieder jaar verzamelen. En nee, geen map waar het papier 4 gaatjes voor nodig heeft. Tsss…die on-line bestelde suffe viergaats-perforator waar ik vorige week over schreef, is zoekgeraakt in de post. Nooit ontvangen dus. Ach, er zijn ergere dingen. Trouwens, wie heeft er nou vier gaten nodig? 😉

Overigens, mijn antwoord op vraag a) is enigszins voorspelbaar… kijk maar. Het heeft betrekking op mijn ingezonden klachten bij het medisch centrum waar ik onder behandeling ben. Het was iets van deze strekking:

“…ik liet mij niet ontmoedigen, al werd ik herhaaldelijk van het kastje naar de muur gestuurd -en weer terug. Ik ben blij dat ik ben blijven volhouden om gehoord te willen worden. Het heeft jaren geduurd, maar uiteindelijk heeft er in juli van dit jaar een gesprek plaatsgevonden. Ik ben er trots op dat ik alles heb kunnen verwoorden en een beeld heb kunnen schetsen waar en wanneer van alles mis kan gaan (en bij mij daadwerkelijk is gebeurd). Voor mij is het te laat, maar ik hoop van harte dat andere patiënten er profijt van zullen hebben.“

Mijn antwoord op vraag b) blijft voor jullie een vraag, voor mij een weet 😉
Maar als ik zo dat fruittesje met die aardbeitjes voor me op tafel zie staan, dan bedenk ik me nu ter plekke dat misschien de tijd daar is. Tijd voor de rest van mijn moeders spullen. 
Uitzoeken en opruimen, ofwel: twee kastplanken vrij maken. 
Afronden!