Krablog verhuist

Koek en zopie binnen handbereik: koffie, speculaasje, flesje water..
Nu niet meer opstaan, maar blijven zitten en écht beginnen aan mijn blog!

Zo vroeg en vlot als dat ik vorige week was, zo op mijn dooie gemak ben ik vanmorgen met van alles in de weer. Vorige week ging ik op pad en wist ik dat ik de rest van de dag weinig gelegenheid meer zou hebben om te schrijven. Gek hè hoe dat werkt, dan krijg ik het voor elkaar om ‘snel nog even’ iets te schrijven. In tegenstelling tot als ik alle tijd heb: dan krijg ik ineens een soort uitstelgedrag. Zo van: Ach die blog, die schud ik straks wel uit mijn mouw. “Straks” is dan een bijzonder rekbaar begrip.

Vandaag staat er niets bijzonders op mijn  programma, dat heb ik expres zo gepland omdat ik gisteravond een afspraak had tot laat in de avond. Als ik op deze manier mijn bijtank cq. oplaadmomenten blijf plannen, dan is het goed te doen voor mij. Ik ben al lang blij dat ik zo mijn maniertjes heb gevonden in mijn letterlijk doen en laten. 
Een enkele keer luister ik juist niet naar het seintje dat mijn lichaam mij afgeeft. Bewust of eigenwijs? Laat ik het zo zeggen: Het is weleens goed om mijn grens een beetje te verleggen of opnieuw te verkennen. Mezelf een beetje uitdagen kan nooit kwaad. Lukt het niet, jammer dan, geen ramp. Ik heb het dan in ieder geval toch geprobeerd (en inmiddels ben ik wel gewend om op mijn blaren te zitten 😉 )

Meestal ben ik rond zeven uur wakker en ga meteen mijn bed uit. Ooit leerde ik in een training, dat je niet direct moet opstaan. Ik verbleef daar een paar dagen intern en werd iedere ochtend om half zeven gewekt. Het was de bedoeling dat ik een kwartiertje bleef liggen om te doezelen en pas daarna mocht ik mijn bed uit. Het is mij even ontschoten wat de filosofie daar destijds achter was. Het zal zoiets zijn geweest als: “langzaam aan wakker worden en de dag geleidelijk opstarten”
Ik heb het daarna thuis een behoorlijke tijd volgehouden. Wat ik er lastig aan vond, was dat ik tijdens het doezelen weleens in slaap viel. Dan moest ik opnieuw wakker worden met als gevolg dat ik soms al moe mijn bed uitkwam.

Tegenwoordig zijn de meningen van de experts verdeeld. Het zou juist beter zijn om direct op te staan zodra je wakker bent. Ergens las ik:
“Direct opstaan als de wekker gaat, geeft een gevoel van succes en voldoening en zorgt ervoor dat je dag gelijk met een goede motivatie en mindset start”
Hmmm… Ik denk eerder dat het een persoonlijke voorkeur heeft, het is maar net waar je je prettig bij voelt. Voor mij werkt het om meteen op te staan, zelfs al is dat vroeg na een late avond. 

Als het erg laat is geworden en ik eindelijk mijn bed in duik, roep ik wel eens: “Morgen ga ik uitslapen hoor!” Afijn, de andere ochtend word ik dan doodleuk om half acht wakker in plaats van zeven uur. Tsjonge… uitslapen heet dat dan. 
Vroeger kon ik écht lang uitslapen. Ik presteerde het regelmatig om in het weekend gerust tien of zelfs elf uur wakker te worden. “Zo, nu ben ik lekker uitgerust,” dacht ik dan. Dus niet! Meestal voelde ik me de rest van de dag brak of katterig.
Kan ook zijn van de Baileys van de avond daarvoor…bedenk ik me nu ineens 😉 

Anyway, ik ben al een aardig tijdje mijn bed uit. Wakker ben ik dan echt wel, maar met een laag energiepeil. Geeft niet, gewoon rustig aan op ‘standje schildpad’ om het met scootmobiel termen te zeggen. Ik hoef vandaag niets bijzonders en heb geen verplichtingen. Op dagen als deze ben ik blij met ‘alle tijd hebben’, het geeft me een gevoel van ‘vrij zijn’ en ‘lekker geen stress”. Mijn blog wordt uiteraard nog wél even het internet op geslingerd vandaag. Niet omdat ik dat moet, maar omdat ik dat wil doen.  

Kijk, daar ligt -ie weer op mijn toetsenbord: mijn krabje.
Niet alleen verwijst het naar mijn sterrenbeeld kreeft, ik koos het ook als symbool voor mijn Krablog-to-be.  Mijn plan was ooit om te gaan schrijven over mijn extreem eczeem en mijn eeuwige gekrab, vandaar krab-log -met een vette knipoog.
Er is echter niets van terecht gekomen.

Pas toen ik de diagnose endeldarmkanker kreeg, ben ik daadwerkelijk begonnen met bloggen. Het krabje dook weer op, nu als symbool voor kanker. In 2016 startte ik Krablog en schreef mijn blogs op een gratis blog site. Daarnaast had ik ook nog mijn professionele website waar alle informatie te vinden was over mijn dansachtergrond, opleidingen, ervaringen en de lessen die ik gaf.

Na alle medische behandelingen werd al gauw duidelijk dat ik mijn danslessen niet meer zou kunnen hervatten. Het was wel even slikken toen ik besloot mijn website op te heffen, maar ik behield mijn webhosting. Ik veranderde mijn domeinnaam en sloot een nieuw contract af.
Al mijn “krablogs” zijn toen overgezet en vanaf dat moment zette ik mijn schrijven voort onder de naam “bonblog”. Nu, na al die jaren, verloopt mijn contract eind december aanstaande.
Tijd om te bedenken wat ik wil: Verlengen of opzeggen?

In de loop der tijd zijn de tarieven voor webhosting, domeinnaam en een zogenaamde SSL card (voor een veilige verbinding) schandalig gestegen. Niet bepaald bemoedigend voor enkel een blogsite…
Eén ding is zeker: ik wil blijven schrijven. Is het niet voor een ander, dan wel voor mezelf.
Toch heb ik besloten mijn contract niet meer te verlengen.
Tijd voor verandering!

Zaterdag komt iemand langs die er écht verstand van heeft. Hij is zo aardig om te kijken hoe hij en en ander kan bewerkstelligen om over te stappen naar een ander (blog) systeem. Daar ben ik ontzettend blij mee, want zelf heb ik er ab-so-luut NUL verstand van.
Ik heb werkelijk geen idee wat voor impact dat zal hebben. Meest waarschijnlijk zal ik zaterdag een tijdje ‘under construction’ zijn. Daarna zal ik moeten wennen aan een ander systeem.

Zodra het me lukt, zal ik er een tussentijds testberichtje aan wagen.
We gaan het zien…
Tot na de ‘verhuizing’!